กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 146

เวธัส “……”

“คุณน้าอย่าคบกับปีศาจกษัตริย์เลยนะครับ รอให้ผมโตก่อนแล้วผมจะแต่งงานกับคุณน้า”

ดวงตาที่ลึกซึ้งของเวธัสคว้านไปที่ปัณณ์ “ลุงชัย พาคุณหนูขึ้นไปเรียนที่ชั้นสอง”

“แต่ว่าผมคันมากเลยนะ หม่ามี๊ หม่ามี๊ เกาให้ผมหน่อย……”

ตอนที่ณิชาได้ยินคำว่า “หม่ามี๊” เธอก็ตกใจจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ ส่วนเวธัสก็นึกว่าเด็กคนนี้เห็นณิชาเป็นแม่ที่จะฝากฝังชีวิตไว้ ก็เลยไ้แต่ขมวดคิ้วเข้าหากัน

ลุงชัยมองไปที่คุณหนูอย่างไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือว่าร้องไห้ดี เขาไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มของตัวเองไว้ได้

“คุณเวธัส ไม่ง่ายเลยกว่าที่คุณณิชาจะได้มาที่นี่ แล้วคุณหนูก็ชอบคุณณิชาขนาดนั้น คาบเรียนนี้……หยุดไปก่อนดีไหมครับ พรุ่งนี้ค่อยเรียนต่อดีไหม?”

“แล้วอาหารสามมื้อของลุงในวันนี้ ทำไมไม่รอกินวันพรุ่งนี้เอาล่ะ?”

พรึด พรึด พรึด

ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงผายลมสามครั้งดังขึ้นในอากาศทันที

แล้วกลิ่นเหม็นก็เริ่มกระจายไปในอากาศ……

เวธัสยืนอยู่ตรงที่ที่มีอากาศถ่ายเทสะดวก เขาเป็นคนแรกที่ได้รับกลิ่น บวกกับการที่ปัณณ์จงใจมุ่งเป้าปล่อยกลิ่นไปที่เวธัสพอดี ตอนที่เวธัสได้กลิ่นที่อธิบายไม่ถูก คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันแล้ว แล้วก็ถอยยาวไปด้านหลัง

“อรัล！”

ปัณณ์มีแววตาเจ้าเล่ห์ แต่ก็คว้าคอเสื้อของตัวเองอย่างเกินจริงและก็ร้องออดอ้อนออกมา “ฮือๆๆ ผมไม่ได้ตั้งใจ ปีศาจกษัตริย์อย่าตีผมเลยนะครับ……”

แน่นอนว่าณิชาดุปัณณ์ไม่ได้อยู่แล้ว ได้แต่มองไปที่เวธัสด้วยสายตาที่คับแค้นใจ——

“เขาก็แค่เด็กอายุสามขวบเท่านั้นเอง”

ดูเหมือนน้ำเสียงโกรธของเธอ เหมือนกับกำลังกล่าวหาว่าเขาโทษที่เจ้าตัวเล็กปล่อยกลิ่นเหม็น！เวธัสมีหมอกควันดำปกคลุมใบหน้าของเขา ริมฝีปากบางของเขาถูกเม้มแน่น และเขาก็หันหลังกลับและเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ลุงชัยตะลึงไปเลย

คุณเวธัส……พ่ายแพ้อย่างนั้นหรอ？

……

ปัณณ์ทำนู่นทำนี่อยู่ทั้งวัน ตอนกลางคืนก็นอนอยู่ในอ้อมแขนของณิชา ดมกลิ่นดอกการ์ดิเนียที่คุ้นเคยอย่างตะกละตระกลาม ใบหน้าเล็กๆที่มีเสน่ห์ของเขาก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ

และเขาก็หลับไปอย่างรวดเร็ว

เวธัสรับปัณณ์ออกมาจากอ้อมแขนของณิชา แล้วก็อุ้มเขาไปที่ห้องเด็ก

วางเขาไว้บนเตียง แล้วก็เอาผ้าห่มมาห่มให้กับเขา

ห่มผ้าห่มให้เขาเบาๆ ใบหน้าที่เย็นชาของเวธัสูมีสัมผัสที่อ่อนโยน แต่ว่ามันก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว จนณิชานึกว่าตัวเองตาลายไปเอง

พอไม่มีเสียงจุ๊บจิ๊บของเจ้าตัวน้อย หูของณิชากับเวธัสก็เงียบลงในทันที

ณิชาก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน

ปกติแล้วเวลาเป็นประจำเดือนจะอ่อนแอกว่าเวลาปกติ

แม่บ้านพาเธอไปที่ห้องนอนใหญ่ แค่มองดูก็รู้แล้วว่ามันเป็นห้องของชายโสด สามสีทั่วไปที่เห็นได้คือสีดำ สีขาว และสีเทาทับซ้อนกัน โดยรวมแล้วดูเย็นชา และแข็งเกร็ง แม้แต่ผ้าม่านก็ยังเป็นสีเทาเข้มซึ่งหนักและหดหู่เป็นพิเศษ มีเพียงเตียงคู่ขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงกลางเท่านั้นที่เห็นได้ชัดเจนที่สุด

“นี่คือห้องของคุณเวธัสหรอคะ？”

“ใช่ค่ะ”

“ฉันเปลี่ยนห้องได้ไหม?” ณิชายิ้มและเอ่ยถาม

แม่บ้านส่ายหน้า “นี่เป็นคำสั่งของคุณเวธัส คุณณิชาอย่าทำให้พวกเราลำบากเลยนะคะ”

“งั้นก็ได้ค่ะ”ณิชาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็นำเสื้อผ้าที่ซื้อมาใหม่ถืมาเปลี่ยนแล้วเข้าไปอาบน้ำล้างตัว

ยืนอยู่ใต้ฝักบัวน้ำอุ่นตกลงมาจากศีรษะและชำระร่างกาย ความคิดของณิชาที่ปล่อยว่างมาทั้งวันก็เริ่มรวมตัวกัน เป้าหมายที่เธอมาที่คฤหาสน์สนธิไชยมันชัดเจนมาก เพราะว่าเธออยากจะมาเจอปัณณ์ แต่ว่าพอได้เจอปัณณ์แล้ว แล้วต่อมาล่ะ?

เธอพาปัณณ์ไปไม่ได้ และเธอก็ไม่มีความสามารถที่จะต่อสู้กับเวธัสด้วย

ความจริงเมื่อสี่ปีที่แล้วคืออะไร？

“หา?”จู่ๆณิชาก็ได้ยินเขาพูดหัวข้อนี้ แล้วก็รู้สึกเก้อเขินมากกว่าเดิม “ฉันก็แค่รอแป๊บนึงแล้วค่อยดื่ม ไม่ได้รังเกียจแก้วที่คุณใช้มาแล้วหรอกนะ”

“ก็จริง ผมเห็นว่าคุณยังไม่ได้รังเกียจอาหารที่อรัลกินเหลือเลยด้วยซ้ำ แล้วจะมีเหตุผลอะไรให้มารังเกียจผมด้วยล่ะ?”

เวธัสมองเธอด้วยสีหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม น้ำเสียงที่ไม่เป็นทางการนั้น กลับทำให้ณิชาตกใจ！

ตอนอาหารเย็น เธอคีบอาหารให้เด็กน้อยมากมาย แต่ว่าเจ้าตัวเล็กกินแค่ไม่กี่คำก็ทำท่าทีออดอ้อนแล้ว จานนั้นเธอเป็นคนคับให้ทั้งนั้น และณฺชาก็ไม่อยากสอนให้ลูกกินทิ้งกินขว้างอย่างไม่มีมารยาท ก็เลยตัดสินใจกินอาหารในจานนั้นซธ

โดยปกติแม่และลูกจะทำสิ่งนี้ที่บ้าน……

แต่ว่าในสถานการณ์ที่ “ตัวตนผิดที่”ทำให้เธอดูทำเกินไปจริงๆ

ในสายตาของคนอื่น ดูเหมือนเธอกำลังพยายามประจบประแจงคุณหนู

อึกๆๆๆ

ณิชารีบดื่มน้ำลงไป แล้วก็ดื่มน้ำร้อนหมดในทีเดียว

“เอาอีกไหม？”

ณิชารีบส่ายหัวทันที “ถ้ากลางคืนดื่มน้ำเยอะเกินไป เช้ามาตาจะบวม แค่แก้วเดียวก็พอแล้วค่ะ”

ณิชาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็ชี้ไปที่ผมเปียกของตัวเอง “คือว่า ตอนอยู่ในห้องน้ำไม่เห็นไดร์เป่าผม บ้านคุณมีไหม?”

“มี”เวธัสสนุกกับความทุกข์ของเธอ ดูเหมือนว่าไม่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไร เธอก็มักจะระมัดระวังและขี้อายอยู่เสมอ “แต่ชื่อของผมไม่ได้เรียกว่า ‘คือว่า’นะ”

“คุณเวธัส”ณิชาทำตาม และเรียกออกมาอย่างเชื่อฟังทันที

“ไม่ต้องเรียกเต็มขนาดนั้น แค่เรียกชื่อหลังก็พอ”เวธัสจ้องไปที่แก้มแดงๆของเธอ เต็มไปด้วยความสนใจ

เวธัส？

ธัส？

ณิชาคิดแล้วก็รู้สึกอึดอัด ก็เลยหันหลังจะเดินออกไปทางอื่น “ไม่อยากให้ฉันใช้ก็ได้ เดี๋ยวฉันรอให้มันแห้งเองแล้วค่อยนอน”