กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 147

ดวงตาของเวธัสมีระลอกคลื่น

แค่นี้ก็งอแงแล้วหรอ?

วินาทีที่เธอหันหลังไป เวธัสก็เอื้อมมือออกไปดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง

กรามกดเข้ากับเบ้าไหล่ของเธอ เบาๆและไม่แรงจนเกินไป

ลมหายใจร้อนระอุระหว่างริมฝีปากและฟันของเขาเจาะเข้ากับผิวหนังของเธออย่างแรงตามคอที่เปิดเล็กน้อย ณิชาขนลุกซู่ไปทั้งตัว ร่างกายค้างแข็ง เท้าของเธอรู้สึกเหมือนอยากจะหนี

“เรียกชื่อผมสิ”เวธัสเผด็จการ ไม่ให้เธอไป

การที่ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ในห้องเดียวกันสองต่อสองนั้น ณิชาไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่ เพราะถึงยังไงเธอก็มีประจำเดือนคอยป้องกันอยู่

“……พวกเราจะพัฒนาเร็วเกินไปหน่อยแล้ว ฉันเรียกไม่ได้”

เขาจงใจตีความความหมายของเธอผิด เสียงของเขาแหบห้าวและเป็นแม่เหล็ก เต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ “คุณเป็นคนทำให้มันเร็วเอง แล้วก็ไม่ชอบให้มันเร็วเองงั้นหรอ? เรียกเร็ว”

“คุณ……”

ณิชาตัวหดในทันที เดิมทีเธอเตี้ยกว่าเขาประมาณครึ่งหัว เธอเอียงหัว ริมฝีปากเชอร์รี่ที่สวยงามของเธอก็เปิดเล็กน้อย กับการแก้แค้นของสัตว์ร้ายตัวเล็ก ปลายฟันของเธอเจาะเข้าไปในผิวหนังของเขาและเขาพูดอย่างโกรธเคือง “อันธพาล รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ……”

สำหรับเวธัส ความเจ็บปวดนี้เหมือนกับการขีดข่วนเท่านั้นเอง

แต่ว่าเขาก็ปล่อยเธอไปอย่างเชื่อฟัง……

……

ณิชาปฏิเสธข้อเสนอที่ใจดีของเวธัสว่าจะเป่าผมให้เธอ เธอถือไดร์เป่าผมและเข้าไปในห้องน้ำ

พอมองไปที่ตัวเองในกระจก ณิชาก็หน้าแงในทันที！

ชุดนอนของเธอเป็นแบบกระดุมและไม่มีซิป เมื่อกี้ตอนที่จู่ๆเวธัสก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้องน้ำ เธอค่อนข้างรีบ ก็เลยติดกระดุมผิด เธอติดกระดุมเม็ดที่สามและสี่ผิด เป็นผลให้ด้านซ้ายของกระเป๋าที่กระโปรงผู้หญิงสูงและต่ำและส่วนขนาดใหญ่เปิดอยู่ตรงกลาง!

เผยให้เห็นผิวที่ขาวกระจ่างใส ตำแหน่งนี้เป็นตำแหน่งของหน้าอกด้านหน้า และเมื่อชำเลืองมอง คุณยังสามารถเห็นหุบเขาขึ้นและลงได้……

เมื่อกี้เวธัสมองเธอแบบนั้นเพราะว่าเสื้อผ้าของเธอติดกระดุมผิด?

พอคิดได้แบบนี้ เลือดของณิชาแทบจะไหลทวนกระแส เธอแทบอไม่ไหวที่อยากจะหารูมุดเข้าไปเหลือเกิน

น่าอายจริง！

หลังจากอยู่ในห้องน้ำได้ครึ่งชั่วโมง ตอนจะออกมาอีกครั้ง ณิชาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

เวธัสเหมือนจะไปอาบน้ำในห้องอื่นมาแล้ว

ตอนนี้ เขานอนอยู่บนเตียงขนาดkingsize กำลังอ่านนิตยสารการเงินในมือของตัวเองอยู่

เขานอนใกล้หน้าต่างทางด้านซ้าย มีพื้นที่กว้างขวางทางด้านขวา สงวนไว้สำหรับเธออย่างชัดเจน

“มานี่สิ” เขาตบตรงที่ว่างด้านข้างของเขา

ณิชาใจเต้นแรงเหมือนตีกลอง เธอค่อยๆเปิดผ้าห่มอย่างระมัดระวังและนอนลงไป โดยที่ศีรษะของเขาฝังอยู่ใต้ผ้าคลุม มีเพียงหน้าผากสีงาช้างและหัวสีดำเท่านั้นที่โผล่ออกมา

ระหว่างทั้งสองคน มีที่ว่างให้อีกคนหนึ่งมานอนได้เลย

เวธัสมีรอยยิ้มขี้เล่นบนริมฝีปากบางๆของเขา หลังจากพลิกหน้านิตยสารการเงินสองหน้าสุดท้ายแล้วเขาก็ปิดไฟแล้วนอนลง

ที่นอนดูเหมือนจะหย่อนลงเล็กน้อยขณะที่เขานอนลง

ณิชาตื่นเต้นมากขึ้นกว่าเดิม มือของเธอกำผ้าห่มแน่นตลอดเวลา

วินาทีต่อมา จู่ๆก็มีฝ่ามือใหญ่คู่หนึ่งมาพาดผ่านเอวและหน้าท้องของเธอ ชายคนนั้นใช้พลังงานมืด และ ณิชาถูกบังคับให้แนบติดกับหน้าอกของชายคนนั้น เธอตกใจมากจนเกร็งไปทั้งตัว “คุณ……”

“นอนสิ”

เวธัสกลืนคำพูดถัดมาของเธออย่างเอาแต่ใจ

อุณหภูมิของฝ่ามือที่เอวและหน้าท้องนั้นร้อนแผดเผา และณิชาก็รู้สึกเหมือนเป็นสายธนูที่ถูกขึงเอาไว้ ตรึงเครียดมาก

“งั้นปล่อยฉันสิ คุณทำแบบนี้แล้วฉันไม่ค่อยสบาย นอนไม่หลับ”

ในกลางคืนที่มืดมิด จู่ๆเวธัสก็ลืมตาขึ้นมา แล้วก็มองไปที่ณิชาด้วยสายตาเหมือนเหยี่ยว กลิ่นหอมจาง ๆ ของเธอในลมหายใจอยู่ใกล้จนเขาสามารถจุมพิตปลายผมของเธอได้ทันทีที่ก้มหน้าลงมา “ในเมื่อนอนไม่หลับ งั้นเรามาทำอะไรที่เหนื่อยกว่านี้เพื่อให้คุณนอนหลับดีไหม?”

ถึงแม้จะรู้ว่าเขาไม่สามารถแตะต้องเธอได้จริงๆ แต่ว่าณิชาก็ยังคงตัวสั่น

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อสี่ปีที่แล้ว หรือคืนนั้นที่ห้างJN...

มันไม่ใช่ประสบการณ์ที่ดีสำหรับเธอ

แถมยังบอกว่าเธอเป็นโรคกระวนกระวายอีก！

หาเรื่องกลับงั้นหรอ！

ณิชาอับอายจนกลายเป็นความโกรธ เธอตัดสินใจปล่อยให้มันเป็นไปตามยถากรรม หนุนแขนของเขาแล้วหลับตาลง พยายามบังคับให้ตัวเองหลับ

ห้องนอนเงียบสงัด หายใจแรงและหายใจเบาหนึ่งหายใจพันกัน พร้อมกับการเต้นของหัวใจที่สม่ำเสมอ ความถี่การหายใจของทั้งสองค่อยๆมีแนวโน้มสม่ำเสมอ และค่อยๆคงที่

แสงจันทร์ส่องส่องผ่านกระจกหน้าต่าง สาดส่องลงมาในห้องที่เงียบสงบ

คืนที่ฟ้าครึ้ม ทำให้ผู้คนหลงใหล

……

เช้าวันรุ่งขึ้น ณิชาหลับสะลึมสะลือ เจ็บคอนิดหน่อย

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำลายความเงียบของห้อง

ณิชายังคงง่วงมาก เธอหรี่ตา และเอื้อมมือไปแตะโต๊ะข้างเตียง

โทรศัพท์ยังคงสั่นไม่หยุด

และเธอก็กดปุ่มรับสาย……

“ธัส ตอนนี้ออกเดินทางรึยัง?” ปลายสายเป็นเสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนและอบอุ่น และเต็มไปด้วยประสบการณ์ ดูสงบนิ่งมาก

อาการง่วงนอนของณิชาหายไปในทันที โทรศัพท์มือถือสีดำในฝ่ามือมีเส้นเรียบและไม่มียี่ห้อใด ๆ เป็นโทรศัพท์แบบที่ใช้เอง

แล้วก็มีเสียงน้ำไหลดังออกมาจากในห้องน้ำ

ร่างที่กำยำของชายหนุ่มสะท้อนออกมาจากประตูกระจก มันสมบูรณ์แบบมาก

นี่เธอหยิบโทรศัพท์ผิดเครื่อง แล้วรับสายของเวธัสงั้นหรอ?

“……”

“ธัส ได้ยินไหม?”จงกลไม่ได้รับคำตอบ ก็ถามต่ออย่างอารมณ์ดี

ณิชาพยายามสงบลง นั่งหลังตรง แล้วก็พูดอย่างไม่หยิ่งผยองว่า “น้าบัว คุณเวธัสเขา……อาบน้ำอยู่ค่ะ”