กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 203

“ยังมีอีก วันนี้พวกแกไม่เห็นเสื้อผ้าชุดนั้นที่หล่อนใส่มาเหรอ? ฉันเคยเห็นบนนิตยสาร ชุดนั้นมันตั้งห้าหมื่นเลยนะ คอลเลคชั่นใหม่มาเลยจ้า ต้องเป็นคุณธนาซื้อให้เธอแน่ๆ ด้วยเงินเดือนอันน้อยนิดของเธอ จะซื้อไหวได้ยังไงกัน?”

ตรงด้านนอกห้องชงกาแฟ มือที่คอนช้อนแก้วใส่น้ำร้อนของณิชาเริ่มเกร็งแน่นเล็กน้อย

จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าสถานที่ที่มีผู้หญิงเยอะมากเกินน่ารำคาญอยู่บ้างจริงๆ เธอจึงไม่ได้เข้าไปในห้องชงกาแฟอีก พลันหันหน้าค่อยๆ เดินกลับไปยังตำแหน่งที่นั่งของตนเอง

ณมนเห็นเธอกลับมาจากห้องชงกาแฟ ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“ณิชา สีหน้าแกดูไม่ค่อยดีเลย ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” ณมนชะโงกหน้าเข้ามาอย่างเป็นห่วงเป็นใย

ณิชายิ้มให้ “ฉันสบายดีจ๊ะ”

“เดี๋ยวจะเลิกงานแล้ว ฉันนัดแฟนไว้ ขอกลับก่อนนะ อีกเดี๋ยวคุณขวัญถามถึง แกก็บอกไปว่าฉันไปเข้าห้องน้ำแล้วกัน...”

ณิชาทำมือ ok ให้ ณมนก็เริ่มเก็บของ และค่อยๆ ย่องออกไป

บางทีณมนก็เป็นพวกปากพล่อย เธอเพิ่งจะเดินไปได้แวบหนึ่ง แรกขวัญก็มาจริงๆ ด้วย

แต่ด้วยสีหน้าโกรธเคืองของเธอ มองดูเหมือนไม่ใช่ว่ามาตรวจคนทำงาน แต่กลับเหมือนมาซักไซ้ไล่เลียงถามหาความผิด...

โครม

“นี่มันเป็นสรุปรายงานที่คุณทำเสนอขึ้นมาเหรอเนี่ย?”

ณิชาชะเง้อมองแรกขวัญอย่างไม่เข้าใจ...

สรุปรายงานมันเกิดปัญหาอะไรขึ้นเหรอ?

“คุณลองเปิดมองดูเอาเอง ว่ามันมีจุดตกหล่นมากขนาดไหน?” แรกขวัญเอามือกอดอก หน้าอกกระเพื่อมไม่หยุดหย่อน อารมณ์โกรธเคืองพลุ่งพล่าน “ที่เห็นชัดเจนที่สุดนั่นก็คือปีที่แล้วทางบริษัทของเราได้เซ็นสัญญาแดนสง่าวัสดุก่อสร้างเพื่อซื้อปูนซีเมนต์หมายเลขรุ่น P.O.42.5R จากบริษัทของพวกเขา ราคาส่ง2,600บาทต่อตัน น้ำยาเร่งคอนกรีต 7,500บาทต่อตัน ซึ่งคุณสับสนราคาทั้งสองอย่าง นี่คุณรู้หรือเปล่าว่ารายงานข้อมูลฉบับนี้จะส่งให้กับทางผู้อำนวยการโดยตรง ทางผู้อำนวยการจะเอาไปคุยกับคนอื่นเขา ...นี่น้ำเข้าสมองคุณเหรอไง? ข้อมูลง่ายดายแบบนี้ยังทำผิดพลาดอีก!”

แรกขวัญก็เพิ่งจะออกมาจากห้องทำงานของนิต้าและถูกตำหนิอย่างรุนแรงมารอบหนึ่งเหมือนๆ กัน

อารมณ์โกรธเคืองของผู้บริหารได้ระบายมาที่เธอ เธอก็ย่อมมาระบายลงกับลูกน้องต่ออีกทอด

ณิชาเก็บเอกสารที่อยู่บนโต๊ะทำงานอันยุ่งเหยิง และหาตารางนั้นที่เธอพูดถึง ซึ่งมันมีความผิดพลาดในระดับขั้นพื้นฐานเช่นนี้จริงๆ

อีกอย่างยังมองออกจนเห็นปัญหาที่ชัดเจนอยู่หลายๆ จุด ราคาก็ผิดพลาดจริงๆ

“ข้อมูลพวกนี้ทางด้านหลังฉันไม่ได้ทำนะ ฉันขอแค่รับผิดชอบในส่วนทางด้านหน้าเท่านั้นค่ะ...”

“ฉันไม่สนใจว่าคุณจะทำส่วนหน้าหรือส่วนหลัง ยังไงคุณเป็นคนส่งเอกสารมาให้ฉันกับมือ ฉันแค่รู้ว่าคุณต้องรับผิดชอบมัน!” อารมณ์โกรธเคืองของแรกขวัญยังไม่มลายหายไป พลันจ้องตาณิชาอย่างเย็นยะเยือก “ทำใหม่ทั้งหมดเลย พรุ่งนี้เช้า ฉันจะต้องเห็นมันอยู่บนโต๊ะทำงานของฉันนะ”

ที่นี่คือภายในออฟฟิศ ซึ่งมีพนักงานอีกมากมายที่ยังไม่เลิกงาน

ตามการแผดเสียงตำหนิเช่นนี้ของแรกขวัญ มีคนไม่น้อยที่ต่างใช้สายตาสงสัยชำเลืองมองมา...

ณิชาจับสัมผัสได้ถึงสายตาที่แสดงความยินดีต่อคนที่ได้รับความทุกข์อยู่บ้าง เธอแอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แรกขวัญก็พูดไม่ผิด ซึ่งตนเองไม่ได้มีการตรวจสอบให้ละเอียดก่อนที่เธอจะเอาเอกสารส่งไปจริงๆ

การเผชิญหน้าการถูกแรกขวัญต่อว่าต่อขานอย่างรุนแรงอย่างถือดีขึ้นเรื่อย ณิชายังคงไร้อาการตกใจจากความเปลี่ยนแปลงที่เปลี่ยนไปมาก

“ตกลงค่ะ ฉันรู้เรื่องแล้ว พรุ่งนี้เช้าฉันจะเอาเอกสารฉบับนี้ให้คุณอย่างตรงเวลาค่ะ”

เดิมแรกขวัญยังรอให้ณิชาต่อล้อต่อเถียงเธอกลับ แต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะตกลงอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ซึ่งเอกสารฉบับนี้คลับคล้ายว่าจะเป็นข้อมูลทั้งหมด ซึ่งมันละเอียดยิบย่อยมาก ถึงแม้ว่าสองคนช่วยกันทำ ก็ต้องใช้เวลาทำเป็นวันๆ แต่ณิชากลับตกปากรับคำทันที งั้นเธอก็จะรอดูผลลัพธ์แล้วกัน

ณิชานั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน เธอจดจ้องมองเอกสารทางด้านหน้า พลันถอนหายใจยาวๆ

นี่ณมนทำงานอะไรกันเนี่ย?

แต่เธอได้นัดเดตกับแฟนไว้แล้ว ณิชาจึงไม่ได้คิดจะเอ่ยเรื่องนี้กับเธอ

พอถอนสายตาออก เขาจึงมองเห็นคอมพิวเตอร์บนโต๊ะของเธอที่ยังเปิดอยู่ “ทำโอทีเหรอ?”

“อื้อ ยังเหลืออีกนิดหน่อยก็จะเสร็จแล้วค่ะ งั้นคุณก็กลับไปก่อนเถอะค่ะ...”

เวธัสเดินมาหยุดด้านหน้าโต๊ะทำงานของเธอ พลางเหลือบมองดูหน้าจอ พริบตาเดียวก็เข้าใจทันทีว่าเธอกำลังเปรียบเทียบข้อมูลอยู่

พลันกดบันทึกไฟล์งาน จากนั้น ตอนที่ณิชายังไม่ทันตั้งสติกลับคืนมา เขาก็จัดการกดปุ่มปิดเครื่องทันที...

หน้าจอคอมพิวเตอร์พลันเปลี่ยนเป็นหน้าเพจวินโดวส์ปิดเครื่องตามแบบคลาสสิคทันที ณิชากระโจนเข้าหาทันที เพื่อต้องการจะปกป้องคอมพิวเตอร์ “คุณทำอะไร? ฉันยังทำไม่เสร็จเลยนะ...”

“ถึงทำงานไปก็ทำไม่เสร็จหรอกน่า”

เดิมณิชาอยากจะพูดว่าตารางข้อมูลฉบับนี้ต้องส่งพรุ่งนี้แล้ว แต่เขากลับพูดออกมาเช่นนี้ ถ้าไม่อยากถกเถียงกับเขาต่อ อย่างน้อยพรุ่งนี้เช้าก็รีบมาที่บริษัทตั้งแต่ไก่โห่ก็แล้วกัน

ตอนที่กำลังคิดแบบนี้ ก็ค้นพบว่าเวธัสกำลังจดจ้องตนเองตาไม่กะพริบ

เธอคลำแก้มตัวเองเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว

หรือว่าเมื่อครู่ตอนที่จดบันทึกข้อมูลอยู่นั้นจนทำให้หน้าตาเลอะเทอะเหรอ?

ภายใต้แสงไฟนีออนสีขาวสว่างจ้าสาดส่อง ผิวพรรณผุดผ่องเกลี้ยงเกลาราวกับน้ำนม เมื่อ 24 ชั่วโมงก่อนเธอยังนอนอยู่ในอ้อมอกของเขา และใช้สายตาเปล่งปลั่งดั่งเจ้ากวางตัวน้อยนั่นชะเง้อมองเขา แววตาเวธัสหม่นหมองลง จู่ๆ ก็ก้าวเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เพื่อเขยิบเข้าใกล้เธอ “ยังเจ็บอยู่มั้ย?”

เส้นเสียงถูกกดเบาเสียงเล็กน้อย ซึ่งในออฟฟิศที่ดึกสงัดกลางดึกเช่นนี้ ช่างดูมีเสน่ห์เหลือเกิน

ณิชาเริ่มมึนงงอยู่บ้าง ซึ่งไม่ค่อยเข้าใจว่ากับคำพูดไร้วี่แววของเขา

“อะไรนะคะ?”

“เมื่อคืนไม่ได้ทำให้คุณเจ็บใช่มั้ยครับ?” เมื่อพูดอีกครั้งนั้น น้ำเสียงของเวธัสก็แหบพร่าและดูเสี่ยงอันตรายเล็กน้อย