กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 221

พวกแก๊งฮาเล่ย์ใจกล้ามากที่มาแย่งคนถึงหน้าประตูสนธิไชยกรุ๊ป ถึงกับลากณิชาไปยังชานเมืองอันห่างไกล และสุดท้ายก็ปล่อยเธออย่างง่ายดาย……

เพราะว่าเชื่อที่เธอบอกว่าเธอไม่รู้เบื้องหลัง หรือว่ากลัวว่าไปทำร้ายชีวิตใครเข้าแล้วโดนฟ้องงั้นเหรอ?

กล้าทำเรื่องพวกนี้ ก็ถือว่าเป็นพวกกล้าตายไม่ใช่เหรอ?

นิต้าถามต่อเหมือนล้อเล่น “ถ้ายังงั้นเธอเห็นใบหน้าของพวกแก๊งฮาเล่ย์ชัดไหม? ถ้าเกิดว่าเห็นชัดล่ะก็ พรุ่งนี้พอเธอรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว เดี๋ยวฉันจะให้ตำรวจมาสอบปากคำ จะได้ง่ายต่อการที่จะจับคนพวกนี้ออกมาแล้วนำเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม แล้วเธอจะได้ไม่ต้องหวาดกลัวเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาในอนาคตด้วย”

ทันใดนั้นณิชาก็เงียบลง ไม่ได้พูดอะไรต่อ

นิต้าเห็นว่าสีหน้าของเธอเริ่มซีดลง ก็ยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของเธอ “ทำไมสีหน้าถึงได้ดูแย่ขนาดนี้ล่ะ? ไม่สบายเหรอ? ”

หลังจากนั้น เขาก็หันไปมองเวธัส แล้วก็ออกปากเตือนว่า “พี่ มือคุณณิชาเย็นมากเลย พี่เพิ่มอุณหภูมิแอร์หน่อยสิ”

เวธัสกวาดตามองณิชาด้วยสายตาคลุมเครือ ริมฝีปากบางก็เม้มแน่นขึ้นเรื่อยๆ

มือของณิชาที่จับมุมผ้าห่มอยู่นั้นเริ่มกำแน่น ในใจกลับรู้สึกลุกลี้ลุกลน

ตอนนี้เธอถึงตั้งสติได้……

เหมือนกับว่าเธอจะตกหลุมพรางของคนอื่นเอาซะแล้ว

คืนนี้คนพวกนั้นไม่ได้มุ่งเป้ามาที่มาวิน แต่ว่ามุ่งเป้ามาที่เธอต่างหาก

การที่จับเธอไปนั้นไม่ใช่เพราะว่าต้องการจะถามอะไรที่มีประโยชน์จากเธอ แต่เพื่อเสี้ยมให้เธอกับเวธัสแตกแยกกันมากกว่า

เธอถูกจับตัวไป และสุดท้ายก็กลับออกมาอย่างไม่ได้รับบาดเจ็บ ไม่ว่าตอนที่อยู่ในโรงงานร้างนั้น เธอจะได้พูดอะไรกับพวกแก๊งฮาเล่ย์นั้นหรือไม่ แต่ในสายตาของคนอื่นแล้ว ถ้าเกิดว่าเธอไม่เปิดเผยข้อเท็จจริงอะไรบางอย่าง เธอก็ไม่มีทางออกมาได้หรอก

พอคิดได้แบบนี้แล้ว ณิชาก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน

หรือว่าเป็นเก้างั้นเหรอ?

เขาจะบีบเธอให้เจอทางตัน และจำเป็นต้องแตกหักกับเวธัสใช่ไหม?

ทันใดนั้นในใจเธอก็มีความรู้สึกตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูก……

“เกี่ยวกับเรื่องโครงการเมืองใหม่ในเมืองนั้น ฉันไม่ได้เปิดเผยต่อภายนอกเลยแม้แต่นิดเดียว”ณิชาเน้นย้ำอย่างจริงจัง อยากจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง

“ณิชา ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก พวกเรายังไม่ได้พูดเลยว่าไม่ได้เชื่อเธอ”นิต้าบีบหลังมือณิชาเบาๆ มอบความอบอุ่นให้กับเธอ

แต่ณิชาก็มองเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปากของเวธัส ทันใดนั้นเธอก็หวั่นใจไปในทันที

เขาไม่เชื่อเธอเหรอ？

……

ณิชาถูกเวธัสพาตัวออกมาจากคฤหาสน์สนธิไชย เวธัสเห็นว่าเธอไม่ได้ใส่รองเท้า ก็อุ้มเธอด้วยท่าเจ้าหญิงเหมือนเดิม และอุ้มเธอเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างมั่นคง

ลุงชัยยืนอยู่ตรงทางเข้า และก็หยิบรองเท้าผู้หญิงสีชมพูคู่หนึ่งออกมาจากตู้รองเท้า

รองเท้าแตะคู่นี้ได้รอนายหญิงของมันมานานแล้ว

ลุงชัยเอารองเท้าแตะคู่นั้นวางไว้ข้างเท้าของณิชาด้วยความเคารพ พอเห็นว่าเท้าของณิชาสกปรก ก็รีบสั่งให้สาวใช้ไปเอากะละมังน้ำอุ่นมา อุณหภูมิของน้ำค่อนข้างร้อนเล็กน้อย ซึ่งสามารถกระตุ้นการไหลเวียนโลหิตและบรรเทาความเหนื่อยล้าได้

สาวใช้คุกเข่าลงข้างกะละมัง เตรียมจะล้างเท้าให้ณิชา……

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้”ณิชาอยู่ด้วยตัวเองมานานหลายปีแล้ว เธอไม่เคยชินกับการถูกคนอื่นปรนนิบัติรับใช้ แล้วอีกอย่างนี่มันก็เป็นแค่เรื่องเล็กเรื่องน้อยที่สามารถทำเองได้

สาวรับใช้ไม่ได้ลุกขึ้นและออกไปทันที แต่กลับหันไปมองเวธัส เหมือนกับรอฟังคำสั่งของเขา

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเวธัสมีสีหน้าเคร่งเครียด ยังคงดูเฉยเมยเหมือนเดิม ดูไม่ออกว่าอารมณ์ไหน “เธอลงไปก่อน”

สาวรับใช้ถึงได้ค่อยๆ จากไป

ณิชาวางเท้าลงบนขอบกะละมัง แล้วก็ค่อยๆ ทำความสะอาด

ถึงแม้ว่าแผลบนเท้าถือว่าไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่แผลเล็กๆ น้อยๆ มารวมกันก็ทำให้รู้สึกเจ็บอยู่เหมือนกัน

แต่ว่าไม่มี จนใบหน้าของเธอซีดจนไม่มีสีเลือด เธอก็ยังไม่ยอมพูดอะไร

เขาสะบัดกรามของเธอออก แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นมาก “ก่อนที่จะให้คนอื่นเชื่อ คุณก็ควรจะสำรวจตัวเองก่อนหน่อยไหม? ณิชา ผมไม่แคร์หรอกนะว่าคุณจะบอกข้อมูลเกี่ยวกับโครงการนั้นให้คนภายนอกรู้รึเปล่า แต่สิ่งที่ผมสนใจก็คือคุณเคยขึ้นรถของไอ้เก้า”

พอพูดประโยคนี้จบ เวธัสก็ขึ้นไปข้างบนทันที ไม่มองณิชาอีกต่อไป

เดิมณิชาก็รู้สึกไม่ค่อยมีแรงอยู่แล้ว พอถูกเขาสะบัดออกแบบนี้ เธอก็ค่อยๆ ไถลตัวลงไปกับเบาะโซฟา หัวใจเหมือนกับถูกมีดแทง ที่แท้ความรู้สึกของการที่ถูกคนที่แคร์ไม่เชื่อใจก็เป็นแบบนี้นี่เอง……

……

เธอนั่งชาอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก จนถึงตอนที่สาวใช้มาเตือนเธอ ว่าห้องเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว ณิชาถึงได้ตื่นจากความฝัน

เหมือนกับที่เธอคิดเอาไว้ เวธัสไม่ได้ให้เธอเหยียบเข้าไปในห้องนอนใหญ่ แต่ให้ไปอยู่ในอีกห้องหนึ่งที่ติดกับห้องของเด็กน้อย

ณิชานอนอยู่นานก็นอนไม่หลับเลย

การจะวางหมากแบบนี้ ต้องให้เงื่อนไขหลายข้อเกิดขึ้นพร้อมกัน ในท่ามกลางเงื่อนไขพวกนั้น มีอยู่สองข้อที่ลึกซึ้งมากที่สุดก็คือ จู่ๆ วันนี้ตอนเย็นนิต้าก็ให้เธอทำงานล่วงเวลา และจู่ๆ มาวินก็เอาข้อมูลมาให้เธอดู……

ถ้าเกิดว่าเธอไม่เห็นข้อมูลสำคัญพวกนั้น ต่อให้เก้าจะวางแผนร้ายยังไง เธอก็บริสุทธิ์

ดังนั้น นิต้ากับมาวินเป็นหนึ่งในคนที่วางแผนทำร้ายเธองั้นเหรอ?

หรือจะบอกว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญจริงๆ ……

ทันใดนั้นณิชาก็ลุกขึ้นมานั่งบนเตียง รู้สึกเหมือนเลือดภายในร่างกายมันหนาวเย็นไปหมด

ความละอายใจที่มาวินมีต่อเธอนั้นมีแปลกประหลาดเกินไป ราวกับว่าไม่ใช่แค่เพราะว่าเธอหลอกล่อแก๊งฮาเล่ย์ออกไปจากโรงรถเมื่อวันนั้น มันเหมือนความรู้สึกผิดที่มาจากใจมากกว่า แม้แต่ความกล้าที่จะมองหน้าเธอนั้นยังไม่มีเลย

ไม่ เรื่องนี้มันต้องมีสิ่งที่เขาเขียนขึ้นมาด้วยตัวเองด้วยอย่างแน่นอน！

โดยไม่สนใจว่ามันจะเป็นกลางดึกหรือไม่ ณิชาก็ต่อสายโทรไปหามาวินทันที……