กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 228

“พี่ณิชา ลูกชายของพี่จะกระโดดตึกแล้ว！รีบมาดูเร็ว！”มาวินตะคอกอย่างรีบร้อนผ่านทางโทรศัพท์

น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปอย่างกังวล

ณิชาหน้าเปลี่ยนทันที “อะไรนะ? ปัณณ์จะกระโดดตึกเหรอ? ”

“ใช่ ตอนนี้เขา……อ้อไม่สิ ผมไม่ได้พูดถึงปัณณ์ แต่พูดถึงอรัลลูกเลี้ยงในอนาคตของพี่ต่างหาก”มาวินเกือบจะล่มซะแล้ว มองไปที่น้องอรัลที่กำลังกะพริบตาอยู่นั้น ก็พูดกับณิชาต่อว่า “น้องอรัลบอกว่า พ่อของเขาไม่ต้องการเขาแล้ว พี่ก็ไม่ต้องการเขาแล้ว ตอนนี้เขาไม่มีความหมายที่จะอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป……”

ณิชาหัวใจบีบแน่น นิ้วทั้งห้าของเธอกำโทรศัพท์แน่นในทันที “เวธัสทำอะไรน้องอรัล? พวกนายทำอะไรกันอยู่ รีบไปห้ามเขาสิ——”

“พี่ณิชา พวกเราสามารถห้ามได้แค่ชั่วคราว แต่ไม่ใช่ตลอดไปนะ”

มาวินบีบต้นขาตัวเองอย่างแรง เจ็บจนแทบจะร้องไห้ออกมา

“น้องอรัลน่าสงสารจังเลย คลอดออกมาก็ไม่มีแม่ ตอนนี้พ่อก็ไม่กลับบ้านเลยสักวัน เลวร้ายกว่าเด็กที่ถูกทิ้งซะอีก ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นของโลกใบนี้……”

“นายเปิดลำโพงหน่อย แล้วก็เอาไปตรงที่น้องอรัลจะได้ยิน”ณิชาสมองโล่ง ตอนที่พูดอยู่นั้นก็รู้สึกตื่นตระหนกจนเหมือนเลือดจะไหลย้อนกลับไปทั้งร่างกาย ริมฝีปากก็ชา

ในคฤหาสน์สนธิไชย มาวินรีบส่งสายตาให้อรัลทันที

อรัลสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ทำท่าทางok

หลังจากนั้นมาวินก็เปิดลำโพง……

“น้าณิชาเหรอครับ? ”เสียงเด็กน้อยของน้องอรัลดังขึ้น

หัวใจที่แน่นตึงของณิชาก็ค่อยๆ คลายลง เธอปลอบใจว่า “น้าไม่ได้ไม่ต้องการหนูนะ พ่อของหนูก็ไม่ได้ไม่ต้องการหนูเหมือนกัน อย่าทำเรื่องบ้าๆ เลย รอน้าแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวจะไปหาหนูเดี๋ยวนี้แหละ โอเคไหม? ”

น้องอรัลเม้มปาก “จะมาหาผมจริงๆ ใช่ไหมครับ? ”

“แน่นอนสิ แต่ว่าหนูต้องรับปากก่อนนะ ว่าก่อนที่น้าจะไป ห้ามทำอะไรบุ่มบ่ามโดยเด็ดขาด ไม่ยังงั้นน้าจะไม่ให้อภัยหนูตลอดชีวิตเลยคอยดู”ณิชาใจแข็ง และพูดกับเจ้าตัวเล็กอย่างเด็ดขาด

ในคฤหาสน์สนธิไชย มาวินวางสาย แล้วก็หน้าบานเป็นกระด้ง

“เห็นไหม อาบอกแล้วว่าเคล็ดลับนี้ต้องใช้ได้ใช่ไหม? เดี๋ยวน้าณิชาก็มาแล้ว……”

อรัลมีสีหน้าเรียบเฉย และปนไปด้วยความเย็นชาและเย่อหยิ่ง “อาวินครับ นี่อากำลังสอนให้ผมโกหกอยู่นะ ไม่น่าล่ะพ่อถึงไม่ยอมให้ผมเล่นกับอา”

“แค่กๆ ”มาวินหลบตาเล็กน้อย หลังจากนั้นก็พูดออกมาทันทีว่า “นายอยากจะเจอน้าณิชาไม่ใช่เหรอ ฉันก็ช่วยนางวางแผน นี่ไม่ใช่กำลังช่วยนายอยู่รึไง? แล้วอีกอย่าง ไม่ว่าจะแมวดำหรือแมวขาว จับหนูได้ก็ถือว่าเป็นแมวที่ดีแล้ว”

อรัลตอบว่า “อ้อ”ยาวๆ หลังจากนั้นก็หันหน้ามาแล้วพูดว่า “งั้นอาช่วยหยอดน้ำตาเทียมใส่ตาผมสักสองหยดสิ แบบนี้จะได้ดูเหมือนจริงหน่อย”

“……”มาวินกลอกตา

แล้วมาวินก็หยอดน้ำตาเทียมให้อรัล แล้วก็โทรหาเวธัส ใช้ข้ออ้างแบบเดียวกันให้เวธัสกลับมาที่นี่

มาวินอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเขา แล้วก็หันไปต้อนรับณิชาที่ชั้นล่าง

“น้องอรัลล่ะ? เขาเป็นยังไงบ้าง? ”ณิชาพุ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ “ตอนนี้อารมณ์คงที่หรือยัง? ”

มาวินแอบหยิกต้นขาตัวเองอีกครั้ง ความเจ็บปวดทำให้เขาน้ำตาไหล “น้องอรัลน่าสงสารจริงๆ เลย ผมโทรหาพี่ชาย พี่ชายก็บอกว่าปล่อยให้เขาโดดไป โดดไปถ้าเกิดว่าไม่ตายก็คงพิการ เขาก็เลี้ยงได้ตลอดชีวิต”

เท้าของณิชาที่กำลังก้าวขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็วนั้นก็หยุดลง แล้วก็จ้องตรงไปที่มาวิน นอกจากความไม่อยากจะเชื่อแล้ว แต่มันยังเต็มไปด้วยความโกรธอย่างมาก

“เขาพูดแบบนั้นจริงเหรอ？”

“ถ้าเกิดว่าพี่ไม่เชื่อ ก็ลองถามน้องอรัลดูได้นะ เมื่อกี้น้องอรัลได้ยินประโยคนี้ถึงได้……”

มาวินยังไม่ทันจะพูดจบ ณิชาก็พุ่งเข้ามาที่ห้องนอนเด็กชั้นสอง ขอบประตูหน้าต่างห้องนอน เจ้าตัวเล็กนั่งอยู่บนราวอย่างอันตราย ขาสั้นสองขาห้อยอยู่ในอากาศ ร่างเล็กโซดซ เหมือนกับจะตกลงไปได้ทุกเมื่อ……

ดวงตาแดงก่ำ ปากเล็กๆ ก็เป็นสีแดงแบบไม่ปกติ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยร่องรอยของน้ำตา

ณิชาใจสั่นในทันที เธอเจ็บจมูก น้ำตาก็เกือบจะไหลตามลงมา เธอเดินเข้าไปหาเด็กน้อย อ้าแขนทั้งสองข้างออก เท้าก็ค่อนข้างเลื่อนลอย “อ……น้องอรัล น้าณิชามาแล้วนะ หนูลงมาก่อน พวกเรามีอะไรก็ค่อยๆ คุยกันโอเคไหม? ”

“ผมกลายเป็นลูกนอกไส้ที่ไม่มีใครต้องการแล้วใช่ไหม? ”เด็กน้อยน้ำตาคลอเบ้า สายตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ณิชาอาศัยโอกาสนี้เข้าไปอุ้มเจ้าตัวเล็กมาไว้ในอ้อมแขน พ้นจากภยันตราย แล้วก็จูบลงไปบนหน้าผากของเด็กน้อย “ไม่ หนูจะเป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดของน้าตลอดไป ถ้าเกิดว่าเวธัสไม่ต้องการ……แต่น้าต้องการ”