กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 483

“กำเริบเสิบสาน!” ศิริจันทร์โกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว

อดีตของเธอกับประเสริฐเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับเธอมาหลายปีแล้ว!

ไม่ว่าใครจะพูดถึงเธอก็ทนไม่ได้

แต่พิภพไม่เพียงแต่จะพูดถึงมัน แถมยังล้อเลียนเธอด้วย!

ยิ่งไปกว่านั้น เธอนึกถึงตระกูลรุ่งโรจน์มาโดยตลอด และไม่ว่าจะทำอะไร เธอก็หวังว่าตระกูลรุ่งโรจน์จะดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ในสายตาของพิภพมันกลับกลายเป็นความลำเอียงของเธอ

เป็นความจริงที่เธอลำเอียง แต่ถ้าพิภพแข็งแกร่งและมีความสามารถมากกว่านี้ เธอจะทำกับเขาแบบทุกวันนี้เหรอ?

“แล้วแกต้องการอะไร” ศิริจันทร์ไม่อ้อมค้อมอีก เธอกัดฟันถามออกไป

“มันง่ายมาก” พิภพแสดงรอยยิ้มชั่วร้าย “บริษัทรุ่งโรจน์และหลานสาวอย่างณิชา คุณแม่ต้องเลือกหนึ่งในสองสิ่งนี้”

ศิริจันทร์กำโทรศัพท์แน่น เลือดพลุ่งพล่าน “แกจะทำอะไรกับเธอ เธอเป็นหลานสาวแท้ๆ ของแกนะ!”

“ผมไม่มีหลานสาว ที่ใช้นามสกุลสถานนท์…” พิภพยิ้มอย่างเย็นชา “ผมจะให้เวลาคุณแม่คิดครึ่งชั่วโมง ถ้าคุณแม่ตัดสินใจที่จะเก็บณิชาไว้ งั้นก็มอบตระกูลรุ่งโรจน์ให้กับผม ถ้าคุณแม่ตัดสินใจจะเก็บตระกูลรุ่งโรจน์ไว้ ผมจะ...”

“แกกล้าจะฆ่าณิชาเหรอ!” หัวใจของศิริจันทร์สั่นไหวอย่างรุนแรง เธอคำรามอย่างดุเดือด

“หลังจากตัดสินใจได้แล้ว ให้ไปหาผมที่เรือสำราญ RMS Lusitania อย่าโทรหาตำรวจ และบังคับให้ผมยอมจำนน ผมไม่ได้อยู่กับณิชา ถ้าผมเป็นอะไรไป ณิชาจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป”

พิภพข่มขู่และตัดสายโทรศัพท์

ศิริจันทร์ตัวสั่นเทาไปทั้งตัว เธอถามต่อไปอย่างกระวนกระวายใจว่า “ฮัลโหล? ภพ…พิภพ!”

แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับมา เหลือเพียงน้ำเสียงที่เป็นกังวลเท่านั้น

ความตื่นตระหนกเกิดขึ้นในใจของศิริจันทร์

ณิชาของเธอ...

เพิ่งจะเจอตัวเธอได้ และเธอยังไม่ได้พาเธอมาอยู่ในแวดวงการนี้เลย เธอห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด!

แต่พิภพพูดขนาดนี้แล้ว ณิชาไม่ได้อยู่กับเขา เธอจะทำอะไรโดยพลการไม่ได้ ไม่งั้นคงจะทำให้เขาโกรธมาก

นอกจากนี้ ไม่ว่าเธอจะเลือกฝ่ายไหน มันก็คือเลือดเนื้อของเธอ เธอไม่สามารถเลือดเย็นขนาดนั้นได้ สุดท้ายเธอก็ต้องยอมแพ้

เธอรีบโทรไปหาทนายความเพื่อทำสัญญาใหม่ จากนั้นจึงไปที่เรือสำราญ RMS Lusitania

……

อีกด้นหนึ่ง เอกใช้วิธีที่ง่ายที่สุดและหยาบคายที่สุด เพื่อบังคับให้รถคันนั้นหยุด

เวธัสดึงชายคนนั้นออกจากที่นั่งคนขับโดยไม่พูดอะไร

หลังจากตรวจสอบด้านหลังรถ ก็ไม่พบร่องรอยของณิชา ทันใดนั้นก็มีรัศมีที่แข็งแกร่งและน่ากลัวแผ่ออกมา มันเหมือนกับลมที่หนาวเย็นซึ่งมันมืดมนมาก

“ภรรยาของฉันอยู่ที่ไหน?” ทุกคำเกือบจะออกจากจากร่องฟันของเขา

คนขับถูกเหวี่ยงจนกระดูกก้นกบเจ็บปวด เขานอนลงกับพื้นแล้วพลิกตัวไปมา เขาคำรามออกมา “อะไร...อะไรคือภรรยานาย...ภรรยาของนายหนีไปกับคนอื่นแล้ว ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่ไหน”

เวธัสโกรธมาก แต่รอยยิ้มของปีศาจก็เผยออกมาจากมุมปากของเขา

รองเท้าหนังแวววาวของเอกกระแทกเข้าที่ท้องคนขับ ดวงตาของเขาน่ากลัว “เลิกแสร้งได้แล้ว แกจับตัวคุณณิชาไปไว้ที่ไหน”

“โอ้ย” ชายคนนั้นคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด มันน่ากลัวมาก

เขาฉวยโอกาสถอยหลัง ก่อนจะเอื้อมมือไปจับปืนพกอย่างเงียบๆ

เมื่อกี้ตอนที่เวธัสเหวี่ยงเขาลงกับพื้น มันเร็วเกินไป และเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะจับปืนด้วยซ้ำ

แต่ปืนยังไม่ทันลั่นไก เอกก็เร็วกว่าเขา เขาเตะเขาอีกครั้ง ชายคนนั้นกอดตัวเองด้วยความเจ็บปวด มือเขาไม่มีแรงแล้ว

ปืนพกตกลงไปที่พื้นจนเกิดเสียงดัง

ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดจบ เวธัสก็ขว้างก้อนหินใส่ศีรษะของชายคนนั้น จนทำให้เกิดลมกระโชกแรง

ชายผู้นั้นกรีดร้องครั้งสุดท้ายก่อนจะสลบไป

เลือดเปื้อนผ้าพันแผลสีขาว

เวธัสมองดูถนนบนภูเขาอย่างใจเย็น ในดวงตาของเขามีคลื่นกระแสบางอย่าง

“ไปตรวจสอบที่ตั้งของโรงงานทั้งหมดที่เป็นของพิภพ และส่งคนไปเฝ้าดูรอบๆ ทางเข้าและทางออกทั้งหมด ฉันจะไม่ให้มันหนีไปไหนเด็ดขาด!”

มีหิมะลอยอยู่บนท้องฟ้า แต่อุณหภูมิของเกล็ดหิมะนั้นน้อยกว่าความเย็นชาของเวธัสมาก

……

ในโรงงานแห่งหนึ่งมีการเก็บสายไฟไว้เป็นจำนวนมาก ชายหญิงถูกมัดทั้งมือและเท้า และถูกวางไว้ที่มุมกำแพง

ชายผู้นั้นนอนราบกับพื้น หายใจแผ่วเบา หน้าอกขึ้นลงเล็กน้อยเท่านั้น นี่แสดงให้เห็นว่าเขายังมีชีวิตอยู่ และตรงบริเวณหน้าอกมีรอยเลือดอยู่เยอะมาก จนย้อมพื้นให้เป็นสีแดง...

ผู้ชายคนนั้นคือภูมิภัทร!

และผู้หญิงข้างๆ เขาที่เพิ่งตื่นจากอาการสลบคือณิชา

ตอนที่คนขับดึงปืนออกมาก่อนหน้านี้ ณิชาตั้งใจจะถูกยิงแทนภูมิภัทร แต่ภูมิภัทรขยับตัวเร็วกว่าเธอ โดยเขายืนเอียงเล็กน้อยเพื่อให้กระสุนเจาะเข้าร่างกายของเขา

หลังจากการกระแทกระหว่างทาง การถูกมัดไว้ และถูกทิ้งไว้โดยไม่มีใครดูแล บาดแผลของเขาก็ไม่ได้รับการรักษา และมีเลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก

ณิชาค่อยๆ ขยับไปข้างๆ ของภูมิภัทรด้วยความยากลำบาก เนื่องจากมือของเธอถูกมัดไว้ด้านหลัง เธอจึงทำได้เพียงใช้ไหล่ถูกับแขนของภูมิภัทรเพียงเล็กน้อย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“คุณภูมิ? คุณภูมิ ตื่นเถอะ...”

“อย่านอน อดทนไว้ก่อน เดี๋ยวจะต้องมีคนมาช่วยเราแน่...”

ณิชาไม่สามารถปลุกภูมิภัทรได้ เธอจึงทำได้เพียงตะโกนเรียกพวกอันธพาลที่อยู่นอกประตูให้มาช่วย เธอกังวลจนเหงื่อท่วมตัว นี่คือชีวิตคนทั้งคน ที่ถูกยิงแทนเธอ