ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1035

แม้หลุดพ้นจากมีเตอร์ได้สำเร็จ แต่เห็นได้ชัดว่านังงูสาวเสียอะไรไปไม่น้อย สีหน้าซีดเผือดครั้งนี้ไม่ใช่เสแสร้งออกมา เดินโซซัดโซเซไปหาโคจิ กาโต้ หลังจากปล่อยงูพิษจำนวนมากออกมารอบๆตัวโคจิ กาโต้ เธอจึงหายใจรวยรินไปพักบริเวณแผ่นไม้เก่าๆ

“ฮ่าๆ แพ้ให้กับพวกแกจนได้！”จู่ๆโคจิ กาโต้ก็หัวเราะออกมา เมื่อครู่เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงของผู้ล่ากับเหยื่อยโดยสมบูรณ์ พูดได้ว่ายอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก

แต่ไม่รู้สมองโคจิ กาโต้เติบโตมายังไง ไม่รู้สึกเป็นกังวลแม้แต่น้อย

อันที่จริงหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น โกรธแค้นที่ตัวเองถูกมีเตอร์หลอกใช้ และโกรธแค้นความโลภของตัวเอง แต่ตอนนี้เขาจะไปทำอะไรได้？

อุบายของเย่เทียนเจ้าเล่ห์เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเพื่อไม่ให้ตนฆ่าตัวตาย ก่อนสู้กับมีเตอร์ฝังเข็มไว้ ล็อกตัวเขาไว้เกินครึ่ง！

งูพิษที่นังงูสาวปล่อยออกมากลับเกินจำเป็น ยังไงโคจิ กาโต้ในตอนนี้นอกจากเคลื่อนไหวดวงตาและพูด อย่างอื่นล้วนทำไม่ได้สักอย่าง

เย่เทียนไม่เสียเวลา ฝ่ามือแฝงไปด้วยพลังทริปเปิ้ล ปะทะไปตรงบริเวณหน้าอกมีเตอร์โดยตรง

พลังนี้ไม่ธรรมดาเหมือนที่แสดงออกมา สำหรับคนตัวใหญ่เช่นนี้มีประโยชน์ที่คาดไม่ถึง ขณะที่พลังทริปเปิ้ลเหล่านี้ปล่อยออกมามันเกิดปฏิกิริยาภายในร่างกาย พูดได้ว่าเป็นศัตรูตัวฉกาจของผู้ชายกล้ามโต

แต่น่าเสียดายการที่จะแสดงออกมาต้องใกล้ชิดร่างกาย ต้องใช้ความมั่นใจในตนเองเป็นอย่างมาก และสายตาที่ยอดเยี่ยมถึงจะทำได้

“อ้าก！”ภายใต้ความเจ็บปวดอย่างรุนแรง จู่ๆมีเตอร์ก็คลายฝ่ามือที่ปิดหน้าออก เห็นใบหน้าที่ถูกกัดกร่อนจนเน่าเฟะของมีเตอร์ แม้แต่เย่เทียนที่คิดไว้อยู่แล้วก็ยังตกใจ

“เชี่ย！”เย่เทียนกระโดดถอยหลังทันใด หลบฉากการจู่โจมด้วยความโกรธของมีเตอร์ จากนั้นมองดูมีเตอร์โบกสะบัดมือทั้งสองข้างไปมาด้วยความหวาดผวา

ในเวลานี้หน้าของมีเตอร์ให้ความรู้สึกคล้ายการแต่งหน้าหนังผีในยุค80 โดยเฉพาะบริเวณเบ้าตา ดวงตาขาวซีดถลนออกมาทั้งลูก เห็นแล้วชวนอยากอาเจียน

และที่ทำให้เย่เทียนประหลาดใจคือหมัดของตนที่กระแทกไปบริเวณหน้าอกมีเตอร์ ไม่ได้ทำให้เขาลอยกระเด็นออกไป！

เห็นได้ชัดว่าร่างกายของหมอนี่แข็งแกร่งกว่าที่เขาคาดไว้！

“ตายซะเถอะ！”อาจเป็นเพราะความเจ็บปวดทางกายกระตุ้นกำลังแฝงของมีเตอร์อย่างมาก แม้สูญเสียทักษะในการมองไปแล้ว แต่เขากลับสามารถใช้ทักษะการฟังหาตำแหน่งของเย่เทียนได้ คำรามออกมาด้วยความโกรธ พุ่งเข้าใส่เย่เทียนทันที

“ไสหัวกลับไปซะ！”เย่เทียนก็ไม่ออมมือเช่นกัน สถานการณ์ในตอนนี้ไม่ดีสำหรับเขาเป็นอย่างมาก เขามีเรื่องกับแวมไพร์ก็ไม่น้อย แม้ตอนนี้พวกนั้นยังไม่ปรากฏตัวออกมา แต่ถ้าพวกเขามีความคิดแบบเดียวกับมีเตอร์ นั้นเท่ากับว่าเขาตกอยู่ในอันตรายแล้วจริงๆ！

“นังงูสาว ยังเคลื่อนไหวตัวได้ไหม？”เย่เทียนตะโกนไปยังนังงูสาว

นังงูสาวไม่พูดอะไร ชูมือขึ้นอย่างแน่วแน่ งูเขียวมรกตตัวหนึ่งโผล่ออกมาจากเสื้อโคจิ กาโต้ สั่นหางเบาๆ แล้วทั้งร่างก็กลายเป็นลำแสงสีเขียวพุ่งเข้าใส่มีเตอร์

“ฟ่อ！”งูเขียวส่งเสียงฟ่อออกมา จากนั้นเข้าไปในร่างกายมีเตอร์ ว่องไวมากจนแม้แต่มีเตอร์ได้ยินเสียงแล้วแต่ก็ขัดขวางไม่ได้

ส่วนโคจิ กาโต้ที่อยู่อีด้านหนึ่งเกิดความหวาดกลัว เขาไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่าในร่างกายตนยังมีงูเขียวแบบนี้อยู่ด้วย！

งูเขียวตัวนี้ดูซื่อบื้อไปหน่อย แต่สีที่สะดุดตานั้นเพียงพอที่จะอธิบายปัญหาได้เป็นงูประเภทมีพิษ！

คิดเช่นนั้น ตัวเขาก็สั่นโดยอัตโนมัติ แล้วมองนังงูสาวด้วยสีหน้าหวาดผวา แต่นังงูสาวมอบรอยยิ้มที่มีเสน่ห์กลับให้เขา

นี่ไม่ใช่เพราะมีเตอร์สูญเสียพลัง แต่เป็นเพราะพิษของงูเขียวสำแดงฤทธิ์ ร่างกายมีเตอร์กลายเป็นสีดำทั้งตัว แต่กลับไม่ส่งกลิ่นเหม็นใดๆออกมา สุดท้ายค่อยๆสลายไปต่อหน้าต่อตาเย่เทียน...

นี่ไม่ในภาพที่น่ามองอะไรทั้งนั้น แม้แต่เย่เทียนที่มีความอดทนสูงลิ่วก็สูดหายใจเข้าลึกๆอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แย่แล้ว กลิ่นศพย่อยสลายเป็นยังไง？

เย่เทียนหน้าซีดเผือดทันที รีบวิ่งไปอาเจียนข้างๆเสาหินทันที

แม้เย่เทียนอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวัง โคจิ กาโต้ก็ไม่ได้ดูหมิ่นการกระทำของเขาเลย เพราะเขาก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน สมองขาวโพลนเป็นลมล้มพับไปเป็นที่เรียบร้อย

แม้ไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้อยู่ที่ไหน แต่ยังดีที่มีชิโปโตะผู้ชำนาญพื้นที่อยู่

หลังจากถูกเย่เทียนช่วยชีวิตไว้ได้ เขาก็คุกเข่าลงด้วยสีหน้าซาบซึ้ง：“ผมไร้ความสามารถ ทำให้ผู้นำเปลืองแรงเช่นนี้！”

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว ฉันอยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ！”เย่เทียนหันไปมองนังงูสาวด้วยสีหน้าซีดเผือด：“เวลาลงมืออย่าใช้วิธีที่มันน่าขยะแขยงขนาดนี้ได้ไหม？”

“ฉันจะพยายาม！”นังงูสาวไหวไหล่เบาๆ จากนั้นก้าวเท้าขึ้นรถ สุดท้ายตบเบาะรถอย่างมีน้ำใจ：“พี่เทียน มาสิ！”

เย่เทียนมองงูเขียวที่นั่งอยู่บนเบาะกำลังมองมาที่ตน แล้วเดินไปเบาะข้างคนขับอย่างไม่ลังเล