ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1064

“ตาย?” เย่เทียนมองจอห์นนี่ด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าตอนนี้ท่าทางของเขาจะน่าอนาถอย่างยิ่ง แต่ฝีเท้าของเขานั้นมั่นคงมาก และดูเหมือนว่าจะไม่มีความแตกต่างไปจากปกติ ยกเว้นผิวที่ดำคล้ำเล็กน้อยเท่านั้น

แม้ว่าร่างกายของเขาจะไหม้เกรียม ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่สำหรับร่างกายที่ทรงพลังของเย่เทียนแล้ว อาการบาดเจ็บผิวเผินเหล่านี้ ไม่สามารถถือเป็นอะไรได้

เย่เทียนขยับไหล่ของตนเอง เดินไปอยู่ข้างจอห์นนี่ “รสชาติของระเบิดสายฟ้านี้ก็ไม่เลว คุณลองปล่อยอีกสักครั้งไหม?”

ลองปล่อยอีกสักครั้ง?

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เทียนแล้ว ปากของจอห์นนี่กระตุกสองสามครั้ง คุณคิดว่าวิชาต้องห้ามเป็นตัวอะไร? ยังจะคิดลองอีกครั้ง? แสดงสีหน้าเหมือนตอนที่ได้กินอาหารอร่อย!

มันมากเกินไปแล้ว!

เพียงแต่ไม่ว่าจอห์นนี่จะคิดอย่างไร เขาก็ไม่สามารถคิดออกว่าเย่เทียนใช้วิธีใดดูดสับวิชาต้องห้ามของตนเอง!

เย่เทียนได้รับบาดเจ็บหรือไม่? ได้รับแน่นอน! ท่ามกลางระเบิดสายฟ้าขนาดนั้น ตอนแรกเย่เทียนอาจสามารถทนรับได้ แต่เมื่อลูกบอลไฟสีฟ้าปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือของเขา ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็ปะทุออกมาจากร่างกายของเขา

ความเจ็บปวดที่รุนแรงนี้เกิดขึ้นและผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปกติจิตแห่งไท่ก๊กจะไม่แสดงออกมาอย่างชัดเจน แต่เมื่อพลังรุนแรงเข้าสู่ร่างกายของเย่เทียนแล้ว มันก็จะทำหน้าที่ของมันเอง

เวลาเพียงไม่กี่รอบ พลังที่รุนแรงของจิตแห่งไท่ก๊กทำให้กลายเป็นหยดน้ำ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้สึกเจ็บปวด แต่ต้องทนให้ได้

ประเด็นสำคัญคือเมื่อกระแสน้ำรุนแรงนี้ไหลออกมา เย่เทียนรู้สึกได้ชัดเจนว่ากำลังร่างกายของตนเองแข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

กระทั่งแม้แต่สารพันธุกรรมที่เขาคิดว่าเขาย่อยและดูดซึมไปแล้ว แต่ยังตกค้างอยู่ในร่างกาย ซึ่งถูกกระแสไฟบีบออกจากกล้ามเนื้อของเขา และยังคงอยู่ในอวัยวะภายในของเขาเล็กน้อย!

ตอนแรกเย่เทียนนั้นมีความมุทะลุดุดันเกินไป และกลืนสารพันธุกรรมเข้าไปมากเกินไป ถึงแม้ว่าร่างกายอันทรงพลังของมีโอกาสสลายสารพันธุกรรมไปหลายครั้ง ทำให้ความเสียหายของสารพันธุกรรมต่อร่างกายลดลงเหลือน้อยที่สุด แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ายังมีปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้อีกมากมายแฝงตัวอยู่ในนั้น!

จุดนี้เย่เทียนต้องขอบคุณจอห์นนี่ หากไม่ใช่เพราะระเบิดสายฟ้าของเขา เย่เทียนยังไม่รู้ว่าอันตรายดังกล่าวยังคงแฝงตัวอยู่ในร่างกายของเขา!

เมื่ออยู่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ถ้าระเบิดออกจะเป็นอันตรายถึงชีวิต!

และแน่นอนว่าจอห์นนี่ไม่นั่งรอความตายอยู่เฉย ๆ ถึงแม้ว่าระเบิดสายฟ้าจะทำให้ร่างกายของเขาจะอ่อนแอเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ถึงกับทำให้เขาจะขยับตัวไม่ได้

ร่างหนึ่งเป็นประกายแล้วปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าป่าทันที จากนั้นชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมที่อยู่ในความมืด ค่อย ๆ เดินออกมาและยืนอยู่ข้างกายจอห์นนี่

เมื่อเห็นร่างนั้น ดวงตาของนานาโกะประกายความหวาดกลัว ร่างกายของเธอถอยหลังตามสัญชาตญาณ

อีกฝั่งหนึ่ง การต่อสู้ระหว่างมนุษย์หมาป่ากับเผ่าเลือดได้เข้าสู่สภาวะแห่งความดุเดือดแล้ว

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตำแหน่งที่มุมตะวันออกเฉียงใต้ของปราสาทเป็นสถานที่ที่นองเลือดและน่าเศร้าที่สุด

“บัดซบ!” สีหน้าของชายชราเผ่าเลือดคนหนึ่งเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก จากนั้นมองมนุษย์หมาป่าที่พุ่งเข้ามาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโมโห

“ผู้อาวุโส! ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป เผ่าของพวกเราตายเกือบจะหมดแล้ว!”

ตั้งแต่ไหนแต่ไร ทางตอนตะวันออกนั้นมีผู้แข็งแกร่งมากมาย เพียงแต่เขาพบเย่เทียนช้าเกินไป ​​และเผ่าเลือดนั้นเด็ดขาดพอ ไม่ให้เขามีโอกาสเคลื่อนไหวใด ๆ !

“เตรียมสู้ตายเถอะ! ไอ้พวกครูเสด สันตะปาปา น่าจะปรากฏตัวแล้ว ถึงแม้จะต้องตายก็ต้องให้พวกเขารู้ว่าพวกเราเก่งแค่ไหน!”

“สู้ตาย! สู้ตาย!” หลังจากเชคอฟกล่าวจบ มนุษย์หมาป่าที่ล้อมรอบเขาส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ บรรยากาศที่น่าสลดใจไหลเวียนอยู่ในห้องโถง

“บอริส!”

เชคอฟเหลือบมองลูกมนุษย์หมาป่าเล็ก ๆ ที่อยู่กลางห้องโถงด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “นี่คือเมล็ดพันธุ์ของพวกเรา ผมจะมอบพวกเขาให้คุณดูแล จำไว้! ถึงแม้ว่าจะต้องตายก็ต้องปกป้องพวกเขาเอาไว้!”

“นายน้อยเผ่า! ผมไม่สามารถรับปากกับคำขอของคุณได้! ในฐานะนักรบมนุษย์หมาป่า ผมเลือกที่จะสู้ตาย!”

“เพี้ยะ!” ปกติเชคอฟไม่ค่อยโกรธคนของตนเอง และคราวนี้เขาตบหน้าบอริสโดยไม่ยั้งมือ!

“เจ้าโง่!” เชคอฟคำรามด้วยความโกรธจัด “คุณคิดว่าภารกิจนี้ง่ายมากเหรอ? คุณกำลังทำหน้าที่เพื่อเผ่าของพวกเราดำรงอยู่ต่อไป!”

มนุษย์หมาป่าทั้งหมดที่อยู่รอบ ๆ เงียบ และลูกมนุษย์หมาป่ากอดแม่ของตนเองไว้แน่น ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ไม่ต้องกลัว! อนาคตพวกคุณจะต้องเป็นนักรบกล้าหาญที่สุดของพวกเรา จำวันนี้ไว้ อามากมายกำลังต่อสู้เพื่ออนาคตของพวกคุณ! อย่ากลัว เอาชนะความกลัวที่อยู่ในใจของพวกคุณ และเมื่อตอนที่พวกคุณมีความแข็งแกร่งพอ แล้วไปฉีกค้างคาวพวกนั้นออกเป็นชิ้น ๆ!” เชคอฟเดินไปหาลูกมนุษย์หมาป่าด้วยท่าทางที่อ่อนโยน และยื่นนิ้วหยอกล้อพวกเขา

“บอริส พวกคุณทั้งสี่มีหน้าที่ปกป้องพวกเขา ถ้าเย่เทียนยังมีชีวิตอยู่ พวกคุณสามารถฝากความหวังของเผ่าไว้กับเขาได้!”