ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1350

เย่เทียนไม่ได้ให้ถูฮุยเข้าไปตามลำพัง กลับไม่ใช่กังวลว่าความสามารถของเขาไม่ถึง

มีเย่เทียนปรมาจารย์ปรุงยาแบบนี้อยู่ทั้งคน แดนการฝึกฝนของถูฮุยสามารถพูดได้ว่าเพิ่มขึ้นสูงเหมือนนั่งจรวดเลย ประเด็นสำคัญสุดคือโรคที่ระบุไม่ได้ในร่างกายและชี่ทิพย์ที่สิ้นเปลืองไปล้วนได้รับการแก้ไขโดยสมบูรณ์แบบ

เขาที่เดิมคือปีศาจร้ายอยู่ภายใต้สิ่งแวดล้อมแบบนี้ยังไม่เสื่อมถอยลง งั้นถูฮุยเขายังหาภูเขาสักลูกชนจนพินาศตรงๆ ให้สะใจสักหน่อย

“เฉิงชิ่ง หงหลัวซ่า ทั้งสองคนก็ตามไปด้วย”

เย่เทียนยันโต๊ะไว้ “เวลานี้เหลิ่งฉิงโฉวจะต้องเตรียมป้องกันเพิ่มแน่ ส่วนสวิ่นเชียนฉื่อก็เป็นเป้าหมายที่เป็นไปได้มากที่สุดที่พวกเราจะแก้แค้นคนต่อไป”

“ข้างตัวเขาจะต้องซ่อนยอดฝีมือเพิ่มอีก และสิ่งที่พวกเราต้องการคือพยายามกำจัดผู้ช่วยของเหลิ่งฉิงโฉวทิ้งให้ได้มากที่สุด”

เย่เทียนพูดจบหมุนตัวมองทางเฉิงชิ่งแวบหนึ่ง “ถึงตอนนั้นจะแสดงออกยังไงก็ดูพวกนายแล้ว เพื่อขัดขวางเขาจะหนีไปยามจนตรอก แล้วฉันต้องกลับไปในเมืองสักรอบนะ”

“วางใจได้! ให้พวกเราจัดการเถอะ!”

หงหลัวซ่าพยักหน้าเหมือนกัน “พี่ใหญ่พี่วางใจได้ ครั้งนี้ไม่ว่าข้างตัวสวิ่นเชียนฉื่อมีใครอยู่ พวกเขาไม่รอดแน่!”

ถูฮุยไม่ได้พูดจา เพียงแค่กลิ่นอายปีศาจที่กระจายออกมาบนตัวยิ่งเข้มข้นขึ้นแล้ว

ความสามารถของเจ้าหมอนี่ก้าวหน้าเร็วเหลือเกิน แม้กระทั่งเย่เทียนยังไม่กล้าบอกว่าตนเองสามารถเอาชนะเขาได้ง่ายๆ คนที่ถูกเรียกว่าปีศาจร้ายได้ย่อมไม่ธรรมดาตามคาด

คนกลุ่มหนึ่งแบ่งงานกันชัดเจน เย่เทียนลงจากเขากลับไปตระกูลเฉินอย่างสบายอกสบายใจ

เฉินหวั่นชิงหลังจากพบเจอเพื่อนข้างกายของเย่เทียนมา ธุรกิจเกี่ยวกับโลกทั่วไปเริ่มมีแรงดึงดูดต่อเธอไม่มากเท่าเมื่อก่อน

ท้ายที่สุดยุคสมัยเปลี่ยนแปลงแล้ว

ในอดีตบางทีสามารถอาศัยสติปัญญาพยายามทำงานหนักก็สร้างอาณาจักรออกมาได้ แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว ถ้ามีเพียงสติปัญญาแต่ไม่มีกำลังปกป้องความมั่งคั่งของตนเอง งั้นความพยายามอย่างหนักนี้สุดท้ายได้เพียงกลายเป็นทำคุณประโยชน์เพื่อคนอื่นเท่านั้นเอง

เฉินหวั่นชิงรู้สึกโชคดีอยู่บ้าง คนที่เธอได้เจอคือเย่เทียน

ถึงแม้เจ้าหมอนี่จะหลายใจไปบ้าง แต่ยังปฏิบัติต่อเธอและตระกูลเฉินได้ไม่ขาดตกบกพร่อง ถ้าไม่ใช่เขาเดาว่าตระกูลเฉินคงสูญหายไปจากบนโลกใบนี้ตั้งนานแล้ว

“เอ๋? พวกเธออยู่บ้านกันหมดเลยเหรอ?”

หลังจากเย่เทียนกลับมาตอนที่มองเห็นเฉินหวั่นชิงกับเหลียงเยว่หรูยังค่อนข้างตกใจ

“ใช่ไง! ตอนนี้ความสำเร็จของบริษัทพึ่งใบบุญของนายยิ่งมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ และฉันก็มีเวลามากมายทำเรื่องของตัวเองได้”

เหลียงเยว่หรูก็เบ้ปากแล้ว “ส่วนฉันทางนี้ก็ยังดีอยู่ แต่น่าเสียดายกิจการในมือปนกันจนยุ่งเกินไป ละเลยแค่นิดหน่อยก็จะเกิดเรื่องขึ้นบ้าง แต่ว่ายังดี สำหรับฉันแล้วก็ไม่ใช่ว่ายากจะควบคุมขนาดนั้น”

ทั้งสองล้วนเป็นผู้หญิงเก่ง ดูแลบริษัทเรื่องแบบนี้ย่อมไม่ต้องพูดถึงอยู่แล้ว

เย่เทียนไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่หัวเราะแล้วส่ายหน้า “ไม่ได้สัมผัสชีวิตในเมืองมานานมากแล้ว เป็นยังไงบ้าง? ยอมให้เกียรติออกไปเที่ยวเล่นหน่อยหรือเปล่า?”

“ได้สิ!”

เฉินหวั่นชิงกับเหลียงเยว่หรูมองหน้ากันและกัน พยักหน้าแบบมีชีวิตชีวา

เย่เทียนไม่ได้คิดจะไปสถานที่ที่ไกลมาก เวลานี้ท้องฟ้ายังไม่มืดพาสองคนมุ่งหน้าไปบริเวณริมแม่น้ำ

ที่นี่มีสโมสรระดับสูงที่เปิดใหม่แห่งหนึ่ง ว่าตามที่เฉินหวั่นชิงบอกด้านในนี้มีร้านย่างเผารสชาติไม่เลวอยู่ร้านหนึ่ง

ชี่ทิพย์สามารถบรรเทาความต้องการต่ออาหารได้จริง แต่ชี่ทิพย์ไม่ได้มีรสชาติอะไร ไม่กินอาหารบางอย่างบ่อยๆ สำหรับเย่เทียนนั้นถือว่าเป็นความทรมานใหญ่หลวง ตอนนี้มีโอกาสย่อมไม่ปล่อยโอกาสแบบนี้หลุดลอยไปเป็นธรรมดา

ค่อยๆ ขับรถเข้าประตูใหญ่ของสโมสร

เพียงแต่เพิ่งเข้าประตูใหญ่มา รถขับเคลื่อนสี่ล้อสีดำคันหนึ่งหมุนพวงมาลัยมากะทันหัน ขวางอยู่ด้านหน้ารถของเฉินหวั่นชิงแล้ว

“โอ๊ะ! นี่ไม่ใช่ประธานเฉินเหรอ! ไม่เจอกันนานเลยนะครับ!”

ลดกระจกรถลงมา ผู้ชายที่ใส่แว่นตาดำ และดูขึ้นมาอายุน้อยมากคนหนึ่งมือหนึ่งจับพวงมาลัยอีกมือหนึ่งวางไว้ตรงกระจกรถ ท่าทางค่อนข้างเหลาะแหละ

เฉินหวั่นชิงได้ยินคำพูดประโยคนี้ในที่สุดกลั้นไม่ไหว เอียงดวงตาชายตามองเย่เทียนแวบหนึ่ง

เหลียงเยว่หรูก็หัวเราะออกมา “หน้าไม่อาย! ใครยอมอยู่เป็นเพื่อนนายกัน! ชิงชิง ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเราทิ้งเขาไว้ที่นี่แล้วไปกันดีกว่า!”

“ฉันเห็นด้วย!”

“พวกเธอกล้าเหรอ!”

เฉินหวั่นชิงโบกบัตรแขกวีไอพีของตนเองสักหน่อย “ห้องหมายเลขหนึ่ง”

พนักงานบริการมองบัตรแวบหนึ่ง สีหน้าดูไม่ดีเท่าไร “ประธานเฉินครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ห้องหมายเลขหนึ่งก็มีแขกแล้วครับ ท่านว่า......”

“ช่างเถอะ กินที่ไหนก็เหมือนกัน! ตรงนั้นก็ได้ วิวดี กินก็รู้สึกสบาย”

เย่เทียนกลับไม่ได้สนใจ ชี้ไปยังโต๊ะริมหน้าต่างโดยตรงแล้วพูดขึ้น

พนักงานบริการมองเย่เทียนแบบแปลกประหลาดแวบหนึ่ง

ทุกคนรู้ว่าเฉินหวั่นชิงนั้นเป็นถึงประธานในตำนานของตระกูลเฉิน ยาที่ผลิตแทบจะเป็นของที่ไม่พอความต้องการซื้อ เป็นที่นิยมสูงมาก แต่เย่เทียนล่ะ......

สาธารณชนต่างลืมง่าย ถ้าเย่เทียนออกมาให้เห็นหน้าเป็นประจำก็คงสามารถถูกคนจดจำได้ แต่เย่เทียนยุ่งกับการฝึกฝน โอกาสออกงานน้อยยิ่งกว่าน้อย พอเป็นแบบนี้เขาจึงเป็นที่แปลกหน้าสำหรับคนนอกมากๆ

“ได้! ตรงนั้นแล้วกัน!” เฉินหวั่นชิงเก็บบัตรของตนเองแล้ว “เอาเหมือนเดิม”

“ครับ! ผมจะให้คนไปเตรียม! ขอบคุณครับประธานเฉิน!”

พนักงานบริการพูดจบโค้งตัวออกไป จุดขายสโมสรระดับสูงที่รู้จักกันไม่มีอะไรนอกจากการบริการกับ**เท่านั้น กินข้าวที่นี่ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกคนแอบถ่าย สามารถกินได้อย่างเป็นอิสระหน่อย

มิฉะนั้นตอนนี้เฉินหวั่นชิงพาเย่เทียนมาปรากฏตัวอยู่ข้างนอก ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้จะมีพาดหัวข่าวอะไรก็ได้

เฉินหวั่นชิงไม่เคยประเมินพวกคนฉลาดที่ออกมาจากฝ่ายตกใจ(กลุ่มที่พาดหัวข่าวขึ้นต้นด้วยคำว่าน่าตกใจ)เหล่านั้นต่ำมาก่อน แทบจะสามารถทำให้เรื่องราวเล็กน้อยเท่าขี้เล็บกลายเป็นเรื่องใหญ่โตถึงขั้นพรุ่งนี้จะมีสงครามนิวเคลียร์ได้เลย เอาแต่สะดุ้งตกใจอยู่ทั้งวัน และไม่รู้ว่านักข่าวพวกนั้นตอนกลางคืนนอนหลับจะฝันร้ายหรือไม่