ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 830

“ฮ่าๆ！ฉันว่าแล้วว่าหัวหน้าเย่ต้องชนะแน่นอน！”

“ตั้งแต่สมัยโบราณความชั่วก็ไม่สามารถเอาชนะความดีอยู่แล้ว ที่นายพูดมาเป็นคำพูดไร้สาระทั้งนั้นเลย”

“เสี่ยวจาง เหล่าหวัง หัวหน้าเย่แก้แค้นให้พวกนายแล้วนะ พวกนายที่อยู่ในหลุมศพก็สามารถตายตาหลับไปแล้วละ….”

เมื่อเห็นว่ากำแพงน้ำแข็งละลายเป็นน้ำ ทุกคนต่างก็รีบร้อนวิ่งเข้าไป มองดูปีศาจเลือดที่หมดลมหายใจตายไปแล้ว ต่างก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงโห่ร้องดีใจ ดูแล้วมีความสุขดีใจอย่างมาก

เมื่อเย่เทียนได้ยินเช่นนั้น มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขมขื่นออกมา การจัดการปีศาจเลือดได้ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่สถานการณ์ในร่างกายของเขาตอนนี้ แม้เขาจะเกิดเป็นมนุษย์มาสองชาติแล้วก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้！

เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ๆก็เริ่มรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา ตามมาด้วยความเจ็บปวดอย่างหนักโจมตีเข้าสู่สมอง

“อ๊า！！”

แม้แต่เย่เทียนที่เข้มแข็งพากเพียรมาโดยตลอด ยังทนความเจ็บปวดนี้ไม่ได้ สองตาเบิกโพลง ร่างกายมีสีแดงเข้มที่แปลกประหลาดปรากฏขึ้น

เขารู้สึกเพียงแค่เจ็บปวดอย่างมากไปทั่วทั้งร่างกาย เหมือนกับว่ามีมดกระสุนมากมายนับไม่ถ้วนกำลังกัดเขาอยู่

วินาทีต่อมา เขาล้มลงกับพื้นอย่างน่าอนาถ แล้วม้วนตัวเป็นขด เนื่องจากความเจ็บปวดสีหน้าจึงมีความบิดเบี้ยวขึ้นมา หน้าผากมีเหงื่อผุดมากมายอย่างกับมีฝนตก

ทุกคนมองดูอย่างตกใจ แล้วเร่งรีบล้อมเข้าไปหา ถามอย่างกังวลว่า “เย่เทียน นายไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

“ไม่…ไม่รู้….”

เย่เทียนตอบกลับคำหนึ่งอย่างยากลำบาก กัดฟันไว้แน่น แต่ก็ยังทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหวจนตัวสั่น

เขารู้สึกเพียงแค่ว่าทั่วร่างกายร้อนผ่าวอย่างหนัก ถึงขั้นที่เจ็บปวดจนสติเริ่มเบลอไม่รู้เรื่อง

แล้วก็เจ็บปวดอย่างหนักอีกครั้ง เย่เทียนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ส่งเสียงคร่ำครวญอย่างเจ็บปวดออกมา แล้วจากนั้นก็สลบหมดสติไป

“ทุกคนถอยหลังไปหน่อย ให้เย่เทียนได้มีช่องว่างอากาศหายใจให้สะดวกหน่อย”

สถานการณ์นี้ทำเอาทุกคนต่างก็ส่งเสียงร้องตกใจออกมา ในช่วงเวลาสำคัญก็เป็นฟู่จื้อเฉียงที่เดินออกมาบอกกับทุกคน จากนั้นคิ้วก็ขมวดแน่นเดินไปที่ข้างกายของเย่เทียนแล้วย่อตัวลง

อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับดิน หลายปีมานี้ก็ตระเวนไปทั่ว ถึงแม้จะไม่กล้าพูดว่าฝีมือการแพทย์ดีเยี่ยม แต่ก็ถือว่าทำได้อยู่บ้างไม่มาก็น้อย

ไม่ว่ายังไง เห็นเพียงว่าเขาย่อตัวลง ยื่นมือไปวัดชีพจรให้เย่เทียน

เพิ่งจะแตะต้องโดนร่างกายของเย่เทียน ก็มีความรู้สึกที่เยือกเย็นอย่างมากส่งผ่านมาทันที ความรู้สึกเช่นนั้นเหมือนกับไปจับก้อนน้ำแข็งที่เย็นมากอย่างนั้น！

ทั้งๆที่ร่างกายของเย่เทียนแดงมากจนน่ากลัว นี่มันดูไม่ปกติตามหลักเลย！

ฟู่จื้อเฉียงทนต่อความเย็นที่มือ แล้วตั้งใจวัดชีพจรให้เย่เทียน แล้วก็รู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมาอีก

ไม่ใช่สิ่งอื่นใด ชีพจรของเย่เทียนช้าจนน่ากลัว แทบจะเป็นหลายวินาทีเต้นครั้งหนึ่ง นี่ไม่ใช่สถานการณ์ปกติที่คนทั่วไปมี！

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

แม้ว่าฟู่จื้อเฉียงจะมีความรู้มากมาย แต่สถานการณ์อย่างเย่เทียนนั้นเป็นครั้งแรกที่พบเจอ จึงไม่สามารถมั่นใจความคิดใดได้เลย

คุณย่าเย่อยู่ด้านข้างสังเกตเห็นฟู่จื้อเฉียงขมวดคิ้ว จึงพอเดาได้ว่าสถานการณ์ไม่ดี

“เป็นยังไงบ้าง? เย่เทียนเป็นอะไรไป?”

แต่ สถานการณ์เช่นนี้เป็นอยู่ไม่นานนัก ก็มีความรู้สึกอบอุ่นอย่างหนึ่งเข้ามาแทนที่ ความเจ็บปวดในร่างกายก็ค่อยๆลดลง

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงเต็มๆ เย่เทียนถึงได้ฟื้นคืนสติกลับมา ลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นทุกคนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใย

เขารับสัมผัสสภาพร่างกายของตัวเอง แล้วก็ขมวดคิ้วแน่น ถามฟู่จื้อเฉียงที่อยู่ใกล้ที่สุดว่า “ลุงฟู่ครับ ผมเป็นอะไรไปครับ?”

“ฉันเองก็ไม่รู้ละเอียด”

ฟู่จื้อเฉียงส่ายหัวยิ้มขมขื่น ไม่คาดคิดเลยว่าจะเจอกับสถานการณ์อย่างนี้

เมื่อเห็นว่าตอนนี้เย่เทียนไม่ได้เป็นอะไรมาก เฉินหวั่นชิงถึงได้กล้าเดินเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง ย่อตัวลงพูดอย่างเป็นห่วงว่า “เย่เทียน นายรู้สึกยังไงบ้าง? ร่างกายไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของเฉินหวั่นชิง เย่เทียนก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา แต่เขาก็ไม่อยากให้เฉินหวั่นชิงเป็นห่วง จึงส่ายหน้าและพูดว่า “ไม่เป็นไร ก็แค่ร่างกายใช้งานหนักเท่านั้น พักผ่อนไม่กี่วันก็หายแล้วละ”

ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ แต่เย่เทียนที่เป็นหมอใช้โอกาสนี้สัมผัสสถานการณ์ร่างกายของตัวเองอย่างละเอียด แล้วก็รับรู้อย่างลึกซึ้งทันทีว่าตัวเองมีปัญหาในส่วนไหน

พลังงานใหม่ที่รวมตัวกันมาจากพลังไอแท้และยาสารพันธุกรรมในร่างกายของเขา กลับมีสภาวะที่จะแยกตัว！

ถึงแม้การเปลี่ยนแปลงนี้จะเล็กน้อยมาก แต่ถ้ามันเป็นแบบนี้ต่อไป สุดท้ายแล้วพลังทั้งสองอย่างก็ต้องแยกจากกันอีกครั้ง แล้วก็จะเกิดการกระทบกระทั่งกันอย่างหนักอีกครั้ง ถ้าถึงตอนนั้นจริงๆ เขาก็คงจะไม่โชคดีเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้วละ

“เชื้อโรคเข้าทางปากจริงๆด้วย ไม่ใช่ว่าของทุกอย่างจะสามารถกินไปทั่วได้นะ！”

เย่เทียนรู้สึกขมขื่นในใจที่สุด ถ้าหากว่ามีโอกาสอีกครั้ง เขาก็ยังจะเลือกทำแบบนี้อย่างไม่ลังเลอีกครั้งเช่นกัน

ยังไงซะ สถานการณ์วันนี้ก็ยังต้องเกิดอยู่ดี เขาเป็นคนที่เคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง แล้วจะยังกลัวการเผชิญหน้ากับความตายได้ยังไง แต่เขากลับกลัวว่าจะลากคนรอบตัวเข้ามาข้องเกี่ยวด้วย เขาจะสนใจมากขนาดนั้นไหวได้ยังไง…..