คุณแมงดากลายเป็นซีอีโอไปแล้ว! นิยาย บท 5

เสียงของเขาเย็นเยียบราวกับมาจากขุมที่ลึกที่สุดของนรก

นิสรายืนเต้นเร้า ๆ ด้วยความกลัวสุดชีวิต

ฉันจะปล่อยให้เรายืนกันอยู่ตรงนี้ไม่ได้ ถ้าเด็ก ๆ วิ่งออกมาตามหาฉันล่ะก็...

คิดได้ดังนี้ นิสราจึงรีบวิ่งหนีไปทางประตูหน้าร้าน

อติรุจมองนิสราด้วยสายตาดุดัน และรีบเดินตามเธอออกไป

คิดจะหนีงั้นเหรอ?

งั้นก็แสดงว่าเป็นผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ!

นิสราวิ่งไปหอบไปด้วยความเหนื่อย เธอสบถออกมายาวเหยียดเมื่อหันหลังมองกลับไป

ทำไมยังตามมาทันอีก โอ้ย! นี่เขาเป็นมนุษย์ล่องหนรึยังไง? ทำไมถึงเร็วขนาดนี้?

ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมากับชีวิตในต่างประเทศ นิสราได้เรียนรู้ทักษะทางการแพทย์มาเท่านั้น แต่ไม่มีใครสอนทักษะการหายตัวไปจากสถานการณ์เลวร้าย นี่ถ้ามีคนสอน เธอก็คงไม่ต้องวิ่งหนีแทบเอาชีวิตไม่รอดแบบนี้หรอก!

“อ๊ะ!”

ทันใดนั้น นิสราถูกผลักลงไปที่พื้น

“เธอจริง ๆ ด้วย!” เสียงกังวานราวปีศาจของอติรุจดังมาจากบนตัวเธอ

นิสราสูดหายใจอย่างแรงด้วยความเจ็บปวด เธอมองท่าทางเย็นเยียบของอติรุจด้วยความมึนงงเล็กน้อยและเธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ นิสรารีบปรับสีหน้าให้ดูงุนงงสับสน

เอาล่ะ นึกออกแล้ว! ฉันจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง!

“ใครคะ... คุณพูดถึงใคร”

อติรุจขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะปล่อยลมหายใจอันเย็นเยียบออกมา

“ฉันคิดว่าคงจะต้องช่วยฟื้นความทรงจำให้เธอสักหน่อยแล้ว!”

จากนั้นอติรุจก็ฉุดนิสราขึ้นจากพื้นและลากเธอไปกับเขาอย่างไร้ความปราณี

“ช-ช่วยด้วย! เขากำลังลักพาตัวฉัน! เขาจะข่มขืนฉัน! ช่วยด้วย”

เสียงกรีดร้องของนิสราหายไปอย่างเฉียบพลันทันทีที่ก้านคอถูกสับอย่างกะทันหันด้วยวิชาคาราเต้ ทันใดนั้น ทุกอย่างก็มืดสนิท เธอสลบไปทันทีหลังจากนั้น

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“อ๊าย!”

นิสราถูกปลุกให้ตื่นด้วยน้ำเย็นจัดที่เทลงบนตัวเธอ ทำให้ตอนนี้เธออยู่ในสภาพเปียกม่อลอกม่อแลก

เธอลืมตาขึ้นและเช็ดหน้าตัวเองด้วยความตื่นตระหนก จากนั้นเธอจึงเห็นอติรุจที่จ้องมาที่เธอด้วยใบหน้าและท่าทางที่น่ากลัว

ฉันอยู่ที่ไหน?

ดวงตาของเธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ ขณะที่ความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอราวกระแสน้ำไหลเชี่ยว

ทุกอย่างจบลงแล้ว ฉันเสร็จอติรุจแล้วจริง ๆ!

“ตอนนี้จำได้รึยังว่าฉันเป็นใคร?”

นิสราตัวแข็งขึ้นและส่ายหัวอย่างแรง ยังคงแสร้งทำเป็นไม่รู้

นี่เขาจะเค้นฉันให้ตายไปเลยใช่ไหม?

โหดร้ายที่สุด!

“เรื่องเมื่อห้าปีที่แล้วมันเป็นความเข้าใจผิด! คุณอติรุจเป็นถึงประธานกลุ่มบริษัทสหพาณิย์ คุณคงไม่คิดจะฆ่าฉันเพราะความเข้าใจผิดหรอกใช่ไหมคะ มันอาจจะทำลายชื่อเสียงของคุณได้นะ!”

“จริง ๆ เธอตายไปแล้วด้วยซ้ำ เธอตายในอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อห้าปีที่แล้ว จำไม่ได้เหรอ? นี่ฉันช่วยเธอเอาบุญนะ!”

นิสราพูดอะไรไม่ออก

คำพูดที่นิสราคิดเตรียมไว้ติดอยู่แค่ในลำคอ เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

อติรุจมองเธอด้วยแววตาที่ชั่วร้าย

ทำไมถึงได้เป็นผู้หญิงที่โหดร้ายขนาดนี้ แกล้งตาย แล้วทิ้งลูกที่เพิ่งเกิดใหม่ไว้อย่างไม่แยแส

ผู้หญิงอย่างเธอไม่คู่ควรกับการเป็นแม่!

ยิ่งอติรุจคิดถึงช่วงเวลาที่คิมหันต์ร้องไห้หาแม่ ความแค้นที่เขามีต่อนิสราก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

ยิ่งเห็นแววตาของอติรุจเย็นชาลงทุกวินาที นิสราก็รู้ว่าโอกาสที่เธอจะเอาตัวรอดนั้นยิ่งน้อยลงทุกวินาทีตามไปด้วย ชีวิตของเธอแขวนอยู่บนเส้นด้ายจริง ๆ

เธอรู้สึกราวกับว่าเปลวไฟแห่งนรกในแววตาของเขากำลังลามเลียผิวของเธออยู่

ฉันกลับมาเพื่อช่วยชีวิตคนนะ ไม่ได้จะมาทิ้งชีวิตตัวเองไว้ที่นี่!

ถ้าฉันตายจะเกิดอะไรขึ้นกับลูก ๆ?

“ให้รถชนตาย! นี่ก็เรียกว่าฉันปรานีเธอมากแล้วนะ”

สีหน้าของนิรสาซีดเผือดทันทีที่ได้ยินคำพูดของเขา

เธอกำลังจะวิงวอนขอชีวิต แต่โทรศัพท์ของอติรุจก็ดังขึ้นซะก่อน เขาเหลือบมองแล้วรับสายอย่างรวดเร็ว

"ท่านครับ ท่านต้องรีบกลับบ้านแล้ว อาการของคุณคิมหันต์ไม่ดีเลย”