คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 117

หลี่โม่เห็นกู้หยุนหลานมองเขาด้วยความสงสัย และกำลังจะพูดต่อ ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

กู้หยุนหลานเหลือบมองที่เบอร์โทรดังกล่าว คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย และพูดว่า “ไอ้คนน่ารำคาญ”

จากนั้น เธอก็รับโทรศัพท์ และถามอย่างสุภาพว่า “อ้าว สูเทียนไฮ่ นายมีเรื่องอะไรเหรอ?”

อีกปลายสายของโทรศัพท์ สูเทียนไฮ่รู้สึกตื่นเต้นมาก และพูดว่า “หยุนหลาน คุณได้รับบัตรเชิญแล้วใช่ไหม?”

บัตรเชิญเหรอ?

กู้หยุนหลานมองไปที่บัตรเชิญสีทองของเวียนนาในมือของเธอ เธอใจแป้ว ปรากฏว่าสูเทียนไฮ่เป็นคนส่งมานี่เอง

คิดว่าเป็นหลี่โม่เสียอีก

แต่คิดแบบนี้ก็ถูกแล้วล่ะ คนอย่างหลี่โม่จะหาบัตรเชิญจากเวียนนาคอนเสิร์ตฮอลล์ ให้เธอได้อย่างไร

เพราะมันราคาแพงโข

“ได้รับแล้วล่ะ ขอบคุณนะ” กู้หยุนหลานยิ้ม แล้วจึงพูด “แต่ว่า ฉันคงไปตามบัตรเชิญนี้ไม่ได้หรอก…”

กู้หยุนหลานแค่อยากจะบอกว่า จริง ๆ แล้วเธอไม่สามารถรับบัตรเชิญเอาไว้ได้ ส่วนสูเทียนไฮ่ก็พอจะรู้ว่าเธอจะพูดอะไรทำนองนั้น เขาจึงพูดขัดจังหวะทันที “อื้ม คุณเก็บเอาไว้เถอะ ไม่ได้มากมายอะไรเลย มันก็เป็นสิ่งที่ผมให้คุณด้วยใจ หรือไม่อย่างนั้น ถ้าคุณไม่อยากเก็บมันไว้จริง ๆ ก็ทิ้งไปเลยก็ได้”

“นี่...ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก” จิตใจของกู้หยุนหลานอึดอัดมากทีเดียว อย่างที่พูด ของที่คนอื่นเอามาให้จะทิ้งขว้างคงรู้สึกผิดแย่

อีกอย่าง สูเทียนไฮ่ยังเทคแคร์เธออยู่เสมอ แต่ถ้าเธอรับของขวัญชิ้นนี้ เรื่องของเขากับเธอก็คงไม่ชัดเจนเสียที

ยิ่งไปกว่านั้น หลี่โม่ก็อยู่ตรงหน้าด้วย

“ไม่เป็นไรหรอก รับไว้เถอะ ผมวางสายก่อนนะ พอดีที่บริษัทมีเรื่องยุ่งนิดหน่อยน่ะ”

เมื่อพูดจบ สูเทียนไฮ่ก็วางสายไปอย่างรวดเร็ว

กู้หยุนหลานก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน เธอถือบัตรเชิญสีทองไว้ในมือ แต่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับมันดี

“เวียนนาคอนเสิร์ตฮอลล์เหรอ? หยุนหลาน เธอได้บัตรมาเหรอ?” จินซ่านน่าที่อยู่ปลายสายตื่นเต้นมาก

“สูเทียนไฮ่ส่งมาให้น่ะ สามารถพาเพื่อนไปอีกคนได้” กู้หยุนหลานพูดไปยิ้มไป

“สูเทียนไฮ่งั้นเหรอ? หมอนี่รู้งานกว่าหลี่โม่ของเธอซะอีกนะ” จินซ่านน่าบ่น

หลังจากนั้น เพื่อนสาวทั้งคู่ก็เริ่มคุยกัน

เวลากินข้าวเย็น หวังฟางชินเรื่องนี้อยู่แล้ว เธอหยิบบัตรเชิญสีทองขึ้นมา แล้วพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “โอ้ เจี้ยนหมิน คุณดูสิ สูเทียนไฮ่คนนี้เทคแคร์ลูกเราดีแค่ไหน นี่เวียนนาคอนเสิร์ตฮอลล์เชียวนะ สถานที่โปรดของลูกเราเลยนี่ เห้อลูกเราโชคดีกว่าใคร ๆ เลยล่ะใช่ไหม”

กู้เจี้ยนหมินเหลือบมองที่บัตรเชิญสีทองนั่น และพูดชมเชยตามน้ำไป เขาเหลือบมองหลี่โม่ เท้าเตะหลี่โม่ผ่านใต้โต๊ะ แล้วถามว่า “หลี่โม่ ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?”

หลี่โม่หัวเราะ เหอะ ๆ “คุณพ่อจะให้ผมพูดอะไรล่ะครับ ถ้าผมบอกว่า ผมเป็นคนส่งมาให้เธอเอง จะเชื่อไหมล่ะครับ แต่ตราบใดที่หยุนหลานชอบ ผมก็โอเคแล้วล่ะครับ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ กู้เจี้ยนหมินก็ส่ายหัวเล็กน้อย