คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 124

จบแล้ว จบแห่แล้ว!

เกรงว่าพี่หยุนหลานจะอยู่ในบริษัทต่อไปไม่ได้อีกแล้ว แม้แต่หลี่โม่เองก็จบแห่แน่!

แต่ว่า

วินาทีถัดมา เสียงหัวเราะเยาะเย้ยที่มุมปากของหลี่โม่ก็ดังขึ้น เขาก้าวไปข้างหน้าช้า ๆ เดินถึงด้านหน้าหวังเมิ่งเหยา แล้วจับผมหยักศกยาวของเธอ และดึงเธอขึ้นจากพื้น

ตามมาด้วย

เพี๊ยะ!

เสียงตบหน้ารุนแรงได้กระทบบนใบหน้าของหวังเมิ่งเหยา

ใบหน้าเย่อหยิ่งของหวังเมิ่งเหยาหันไปอีกด้าน แก้มของเธอปวดแสบปวดร้อนเหมือนโดนไฟ!

ในเวลานี้หวังเมิ่งเหยาเบิกตากว้าง และจ้องไปยังชายที่อยู่ข้างหน้าเธออย่างไม่เชื่อ หลังจากการตอบสนองกลับมา เธอก็โวยวายอย่างบ้าคลั่งว่า “หลี่โม่ ไอ้สารเลว แกกล้าดียังไงมาตีฉัน แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?! "

“เหอะ ๆ ฉันหลี่โม่ไม่จำเป็นต้องรู้จักตัวตนของอีกฝ่ายเวลาตีคน”

เพี๊ยะ!

หลี่โม่เข้าไปตบหน้าอีกครั้งอย่างแรง

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

เขาตบหวังเมิ่งเหยาล้มลงไปกองกับพื้นทุกครั้งที่ตบ จากนั้นดึงขึ้นมา และตบอีกครั้ง!

หวังเมิ่งเหยาถูกตบจนมึน แล้วยังต้องการโต้กลับ ดังนั้นจึงถูกหลี่โม่ใช้เท้าเตะออกไปอีกครั้ง แล้วเตะเธออย่างดุเดือด จนเธอกลิ้งลงกับพื้น!

ตอนนี้ใบหน้าของหวังเมิ่งเหยาบวมเหมือนหัวหมู ปากเต็มไปด้วยเลือด นอนอยู่บนพื้น ปิดหน้าปิดตาแล้วจ้องมองหลี่โม่อย่างบ้าคลั่ง และโวยวายว่า “หลี่โม่ แกตายแน่! เมียของแกก็ตายเช่นกัน! แกกล้าทุบตีฉัน ฉันจะหาคนมาฆ่าพวกแก และถอดถอนภรรยาของแกออก!”

อย่างไรก็ตาม สายตาที่เยือกเย็นของหลี่โม่จ้องมองไปที่หวังเมิ่งเหยาซึ่งเห่าอย่างไม่รู้จบ และพูดว่า ”ฉันไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร และฉันไม่สนว่าคุณเป็นใครหรือคุณมีเบื้องหลังอะไร แต่คุณจำไว้ว่าคนที่ตบคุณวันนี้ชื่อหลี่โม่เป็นสามีของกู้หยุนหลาน ถ้าคุณยังกล้าก่อกวนเธออีก ฉันจะไม่ลังเลที่จะฆ่าคุณ!”

คำพูดหนึ่งประโยค สายตาคู่หนึ่ง ราวกับฟ้าร้องกระทบลงหัวใจของหวังเมิ่งเหยาอย่างแรง

ในใจของเธอทั้งไม่พอใจ และโกรธ!

เศษสวะคนหนึ่ง ผู้ชายธรรมดาที่ไม่มีอะไร กล้าตีเธอต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้

เมื่อพี่ชายของเธอมา หลี่โม่ และกู้หยุนหลานนั่นไม่ตายก็ต้องยอมไปลอกหนังออก

“ประธานหวัง ขอโทษค่ะ ฉันขอโทษคุณ สามีของฉันหัวร้อนเกินไป ไม่รู้ถึงความร้ายแรง โปรดยกโทษให้เขา ฉันขอโทษคุณอย่างทางการ”

กู้หยุนหลานยืนออกมา และโค้งเอวลงขอโทษหวังเมิ่งเหยา

แต่ว่าหวังเมิ่งเหยาไม่ได้ปซาบซึ้งเลย และพูดอย่างรุนแรงว่า “กู้หยุนหลาน เพิ่งจะรู้จักมาขอโทษตอนนี้ เมื่อกี้ไปไหนล่ะ? เธอมองหน้าฉันสิว่าถูกตบจนเป็นอย่างไร? วันนี้ทั้งเธอ และขยะนี้จะไม่มีใครรอดพ้น!"

เมื่อเห็นกู้หยุนหลานเป็นเช่นนี้ หลี่โม่ก็ดึงเธอไปที่ด้านข้างของเขาทันที และพูดว่า “หยุนหลาน ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไร ให้ผมจัดการทุกอย่างเอง"

"แต่..." กู้หยุนหลานอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หลังจากเห็นสายตาของหลี่โม่เธอก็เงียบ

ยิ่งอ่อนแอก็ยิ่งถูกรังแก

เริ่มแรกเป็นหวังเมิ่งเหยานี่แหละที่สร้างปัญหาให้ตัวเธอ แล้วทำไมเธอต้องกลัวด้วย?

หลี่โม่มองไปที่หวังเมิ่งเหยาด้วยท่าทางที่สงบมาก และพูดอย่างเย็นชา “ผมหวังว่าคุณจะไม่คุกเข่าขอร้องให้ผมปล่อยคุณไปในคราวหลัง"

เมื่อหวังเมิ่งเหยาได้ยินก็หัวเราะเยาะอย่างเย่อหยิ่ง “แกพูดอะไร? ขยะที่ไม่เป็นอะไรอย่างแก ฉันเหรอจะคุกเข่าขอร้อง?"