คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 129

ตอนนี้สมองของกู้หยุนหลานว่างเปล่า พยักหน้ารับอืม อืม แล้วปล่อยให้หลี่โม่กุมมือออกไป

เพียงแต่ว่าหวังเมิ่งเหยาที่อยู่ด้านข้างรีบออกมา และตรงเข้าไปขวางทางหลี่โม่กับกู่หยุนหลาน เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า "แกออกมาได้ยังไง ทำไมแกถึงไม่ได้รับบาดเจ็บ? เมิ่อกี้ใครเป็นคนถูกทุบตี?"

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหลี่โม่เดินออกมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ

หลี่โม่หันศีรษะจ้องไปที่หวังเมิ่งเหยาด้วยสายตาที่เย็นชา และเตือนว่า "หลีกไป!"

คำพูดง่าย ๆ สองคำทำให้หวังเมิ่งเหยาตกใจจนก้าวถอยหลังไปหลายก้าว

ช่างเป็นแววตาและแรงโกรธที่น่ากลัว!

นี่คือสิ่งที่คนไร้ประโยชน์สามารถแสดงได้หรือ?

สิ่งนี้ทำให้หวังเมิ่งเหยาทั้งหวาดกลัวและเกลียดชังในใจ เธอตรงเข้าไปตบหน้าหลี่โม่ทันที และตะโกนว่า "แกกล้าดุฉัน? พี่ชายของฉัน และเฉียวเย่ต่างก็อยู่ที่นี่ แกยังกล้าที่จะดุฉัน?"

เพี๊ยะ!

แต่ตบรอบนี้กลับลอยค้างอยู่กลางอากาศเพราะมันถูกจับไว้อย่างแน่น

หลี่โม่ตรงเข้าไปบีบข้อมือของเธอด้วยแรงเพียงเล็กน้อย แต่ทำให้หวังเมิ่งเหยากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“อย่าบังคับให้ฉันลงมือ!” หลี่โมพูดอย่างเย็นชาแล้วสะบัดมือหวังเมิ่งเหยาทิ้ง และกำลังจะจากไปพร้อมกับกู้หยุนหลาน

หวังเมิ่งเหยาถูกผลักจนเซ ในใจขุ่นเคืองมาก กัดฟัน และเหลือบไปเห็นหวังฮั่นเชาเดินกะเผลกออกจากประตู

จมูกและหน้าบวม บาดเจ็บไปทั้งตัว!

เกิดอะไรขึ้น?

"พี่ชาย!"

หวางเหมิงเหยารีบวิ่งเข้าไปพยุงหวังฮั่นเชา "ทำไมกลายเป็นแบบนี้? ใครทุบตีพี่? เป็นหลี่โม่คนไร้ประโยชน์นั่นใช่ไหม!"

พูดจบ หวังเมิ่งเยาก็จ้องมองไปที่หลี่โม่ และกู้หยุนหลานที่กำลังจะออกจากประตูอย่างขมขื่น เธอรีบออกไปแล้วหยิบแจกันข้าง ๆ แล้วทุบไปที่กู้หยุนหลาน!

หวังฮั่นเชาอยากจะรั้งน้องสาวโง่เขลาของเขาไว้ในขณะนั้น แต่เขาไม่สามารถรั้งไว้ได้ ดวงตาของเขามองฉากนี้อย่างสิ้นหวัง

เรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน!

ทุกคนต่างสะดุ้งตกใจ หลี่โม่รู้สึกถึงอันตรายที่อยู่ข้างหลังเขาแล้วผลักกู้หยุนหลานออกไปโดยสัญชาตญาณ เขายกมือขึ้นเพื่อสกัดกั้น และปิดกั้นอย่างสุดชีวิต

แจกันกระทบแขนของหลี่โม่ มันเจ็บ แล้วแจกันก็แตกเมื่อโดนเขา

เลือดก็ไหลลงมาตามมือของเขาเช่นกัน

แขนของหลี่โม่ก็เกิดบาดแผลขนาดใหญ่

หวังฮั่นเชาเข้าใจเช่นกัน ดังนั้นหลังจากที่เขาออกมาจึงรู้สึกละอาย เมื่อเห็นน้องสาวของเขาทำร้ายหลี่โม่อีกครั้ง ในใจก็รู้เลยว่าพวกเขาจบสิ้นแล้ว

ภายในคลินิกเล็ก ๆ ริมถนน

กู้หยุนหลานไปกับหลี่โม่เพื่อจัดการกับบาดแผล เธอเฝ้ามองด้วยความทุกข์ และถามอย่างห่วงใยว่า "เป็นยังไงบ้าง เจ็บไหม?"

หลี่โม่ตอบอย่างยิ้ม ๆ "ไม่เป็นไร เจ็บนิดหน่อย แล้วหน้าคุณยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?"

คิ้วของกู้หยุนหลานคดเคี้ยว และใบหน้าของเธอยังคงบวมแดงอยู่

เมื่อนึกถึงสถานการณ์เมื่อสักครู่ หลี่โม่ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอราวกับเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวผู้มีเสน่ห์

ไม่ได้ใจสั่นแบบนั้นมานานแล้ว

หลี่โม่ดูเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนจริง ๆ

กู้หยุนหลานส่ายหัว และยิ้มตอบ "ฉันไม่เป็นไรค่ะ เรื่องเมื่อกี้ ขอบคุณนะคะ"

หลี่โม่พูดอย่างยิ้ม ๆ ว่า “คุณเป็นภรรยาของผม ทำไมถึงต้องบอกขอบคุณผมหล่ะ”

กู้หยุนหลานมองดูเขาอย่างว่างเปล่า บีบเนื้อนุ่มรอบเอวของเขา และพูดว่า "ก็ปากคุณไม่ดี เมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคนที่ถูกทุบตีในห้องสำนักงานถึงไม่ใช่คุณ?"

กู้หยุนหลานไม่สามารถเข้าใจได้