คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 171

ในขณะนี้ ฉวีเทียนไห่อยู่ในห้องส่วนตัว โดยถือโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเย็นชาขณะที่เขาพูดว่า "อย่าให้มีอะไรผิดพลาด ไม่อย่างนั้น พวกนายจะไม่ได้เงินแม้แต่บาทเดียว!"

ฉวีเทียนไห่เตรียมแผนนี้มาเป็นเวลานานมากทีเดียว

ไม่ยอมให้ขาดทุนไปง่าย ๆ หรอก

วันนี้จะต้องจัดการกู้หยุนหลาน พร้อมกันกับจัดการหลี่โม่ไปด้วยทีเดียวเลย!

“ประธานฉวี ไม่ต้องห่วงน่า ผม หม่าคุนจะจะจัดการให้ รับประกันว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด วันนี้คุณก็แค่ตั้งใจรอที่จะสนุกกับสาวน้อยคนนั้นก็พอแล้ว”

เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยราคะของหม่าคุนก็ดังมาจากโทรศัพท์

ฉวีเทียนไห่ขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา “จัดการแค่ที่สั่งไปก็พอ เรื่องอื่นนายไม่จำเป็นต้องมายุ่ง”

เขาไม่ชอบน้ำเสียงของหม่าคุนเอาเสียเลย

ผู้ชายคนนี้เป็นที่รู้จักกันดีว่า เขาเป็นพวกกามวิตถาร แต่ฉวีเทียนไห่ก็จำเป็นต้องใช้เขา เพราะเขาเชื่อถือได้

ประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออก จากนั้นหลี่โม่และกู้หยุนหลานก็เดินเข้ามา

ฉวีเทียนไห่วางสายทันที พร้อมกับลุกขึ้นและทักทายด้วยรอยยิ้ม “หยุนหลาน มาแล้วเหรอ”

เมื่อเขาเห็นหลี่โม่ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไป และสีหน้าก็แข็งทื่อทันที เขาพูดอย่างเย็นชา “หลี่โม่ นั่งสิ วันนี้มีแค่พวกเราสามคน”

เมื่อหลี่โม่และกู้หยุนหลานนั่งลง บรรยากาศในห้องส่วนตัวก็ดูอึดอัดเล็กน้อย

ฉวีเทียนไห่รินไวน์ให้ทั้งสองคน และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่ก็ผ่านมานานมากแล้ว พวกเราเพิ่งจะได้มาทานอาหารเย็นด้วยกันเป็นครั้งแรกนะ”

กู้หยุนหลานพูดอย่างอารมณ์ดี “ใช่ค่ะ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับนะ”

หลี่โม่รู้สึกเฉย ๆ เขานั่งข้างกู้หยุนหลาน ประสานมือทั้งสองอย่างสงบ พร้อมเฝ้าดูฉวีเทียนไห่เล่นละคร

หลี่ไม่รู้ว่าฉวีเทียนไห่วางแผนอะไรไว้ แต่เขารู้อยู่อย่างหนึ่งว่าฉวีเทียนไห่ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่าย ๆ

“หยุนหลาน หลี่โม่ มา มาชนแก้วกันเถอะ” ฉวีเทียนไห่ยกแก้วขึ้นพูด

เมื่อเห็นหลี่โม่ลังเล ฉวีเทียนไห่ยิ้มและพูดว่า “ทำไมเหรอ หลี่โม่ นายยังไม่หายโกรธฉันเหรอ?”

กู้หยุนหลานจ้องที่หลี่โม่ พร้อมเตะขาเบา ๆ ใต้โต๊ะ และขยิบตาให้เขา

หลี่โม่คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยกแก้วไวน์ขึ้นมา และทั้งสามก็ดื่มพร้อมกัน

ระหว่างทานอาหารเย็น การพูดคุยกันก็เป็นเรื่องไร้สาระ

ระหว่างการสนทนา จู่ ๆ พนักงานเสิร์ฟก็เข้ามาบอกว่า มีใครบางคนในห้องโถงกำลังตามหากู้หยุนหลาน จากนั้นเธอก็ถูกพาออกไป

หลังจากนั้น ฉวีเทียนไห่ก็เดินตามออกไปเช่นกัน โดยบอกว่าเขาจะออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่ช้า หลี่โม่ก็ถูกทิ้งให้อยู่ในห้องตามลำพัง

ในเวลาเดียวกันนี้ หญิงสาวร่างสูงในชุดเดรสคอวีสีแดงก็เดินเข้ามา เธอมีผมลอนใหญ่ สวมรองเท้าส้นสูง รูปร่างโค้งเว้ายอดเยี่ยม ส่งกลิ่นหอมแรงกล้า

ใช้เวลาคิดเพียงครู่เดียว ก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร

ฉวีเทียนไห่ ช่างน่าละอายจริง ๆ !

หัวหน้าแก๊ง คนที่มีรอยสัก หม่าคุนนั่นเอง เขาเตะหลี่โม่ที่หน้าอกอย่างแรง และสบถด่าด้วยความโกรธ "ไอ้เวรนี่! แกกล้ามายุ่งกับแฟนของฉัน! รนหาที่ตาย!"

การจ้องมองของหลี่โม่เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที เขามองดูสถานการณ์โดยรอบ ประตูถูกขวางกั้น ตรงหน้าต่างก็มีคนยืนบังอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะติดกับเข้าให้แล้ว

เขาพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่ได้ยุ่งกับแฟนแก เธอเข้ามาเอง ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอเลยด้วย”

ตอนนี้ข้างนอกมีคนยืนชะโงกศีรษะไปมามากมาย

หม่าคุนพูด พร้อมเอียงคอไปมา “ทุกคนมาดูนี่สิ ผู้ชายคนนี้มีเจตนาไม่บริสุทธิ์ มันลากแฟนฉันเข้าไปในห้อง แล้วก็ทำอะไรบางอย่าง แถมมาอ้างว่าไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วจะอธิบายรอยลิปสติกบนตัวมันยังไงล่ะ?”

ทันใดนั้น ฝูงชนที่อยู่ข้างนอกประตูก็พูดคุยกันเซ็งแซ่

“ไม่คิดว่าจะเจอคนแบบนี้ในภัตตาคารเซียงเสว่ไห่แห่งนี้ นอกจากผู้ชายคนนี้จะแต่งตัวซอมซ่อแล้ว ความคิดยังเขาสกปรกมากด้วย!”

“คนแบบนี้ควรจับไปตอนซะให้เข็ด!”

“ช่างน่าขยะแขยงจริง ๆ ทำไมไม่ลากออกไปข้างนอก แล้วจับแก้ผ้าปล่อยทิ้งไว้ที่ถนนซะเลยล่ะ!”

สักพัก ฝูงชนก็เริ่มโกรธ