คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 174

เฉียนฝูโกรธจัด เขาตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นอย่างโกรธเคือง แววตาของเขาเดือดพล่าน!

ชูจงเทียนตัวสั่นด้วยความตกใจแทบจะทรงตัวไม่อยู่ เขาไม่เคยรู้สึกถึงแรงโกรธของเฉียนฝูมากขนาดนี้มาก่อน

ชายคนนี้เป็นมิตรและเข้าถึงง่ายเสมอมา

“พบแล้วค่ะ คนพวกนี้เป็นอันธพาล หัวหน้าแก๊งชื่อหม่าคุน ส่วนคนที่อยู่เบื้องหลังยังหาไม่พบค่ะ” เลขารีบตอบ

“โทรหาเซี่ยงหย่งกั๋ว ให้ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้ และหาตัวคนอยู่เบื้องหลังให้เจอ!”

ดวงตาของเฉียนฝูหรี่ลง น้ำเสียงของเขาฟังดูดุดัน!

ฉู่โจว พื้นที่คฤหาสน์หยูหลงวาน

ชายวัยกลางคนวัยสี่สิบห้าสิบผู้ดูมีอำนาจและสง่างาม เขาสวมใส่ชุดจีนโบราณสีเทา กำลังเล่นหมากรุกกับชายวัยสามสิบกว่าที่สวมชุดต่อสู้ทหารที่นั่งอยู่ตรงข้าม

มองไปรอบ ๆ ก็จะเห็นได้ว่า ทั้งภายในและภายนอกคฤหาสน์แห่งนี้ มีผู้ชายหลายคนสวมชุดต่อสู้ทหารยืนเฝ้าอยู่ตรงทางเข้าออกอย่างเข้มงวด

ขณะนี้ ทหารคนหนึ่งรีบเข้ามาและกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของชายชุดจีนโบราณ

ปัง!

ตัวหมากรุกถูกบดขยี้จนแตกละเอียดคามือ!

ชายชุดจีนโบราณคนนี้ สายตาของเขาช่างเยือกเย็น เขาตะโกนว่า “ทีมบังคับใช้กฎหมายของเมืองฮั่นทำอะไรกันอยู่? เรื่องนี้ยังตรวจสอบไม่ทันแน่ใจ ก็จับเขาไปแล้วเหรอ รีบโทรหาเซี่ยงหย่งกั๋วด่วน สั่งให้ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!”

เดือดพล่าน!

ในลานบ้าน ออร่าแห่งการสังหารพุ่งทะยาน!

ชายในชุดทหารฝั่งตรงข้ามถาม “ถังจุนเฉิน เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

ชายในชุดจีนโบราณ ถอนหายใจและชี้ไปที่ชายวัยสามสิบกว่าที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามและพูดว่า “คนที่คุณเคยเป็นผู้นำ ตอนนี้พวกเขากลายเป็นอาวุธของคนอื่นไปแล้ว รู้ไหมว่าพวกเขาจับใครไป?”

ตอนนี้ถังหยวนจงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลยทีเดียว

สงสัยเมืองฮั่นแห่งนี้อยากจะลองดี!

แม้แต่คนคนนี้ยังกล้าจับ อยากไปเกิดใหม่ใช่ไหม?

เฉาหัวเจิ้งเหลือบมองฉวีเทียนไห่ จากนั้นก็หัวเราะ แล้วถามว่า “คุณ

ฉวี คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”

ฉวีเทียนไห่คนนี้ วิ่งเข้ามาหากลางดึก และเอาของบางสิ่งมาด้วย

ต้องมีเรื่องบางอย่าง

ฉวีเทียนไห่ยิ้มและพูดว่า “หัวหน้าทีมเฉา ผมรู้ว่าคุณกำลังกังวลเรื่องสอบเข้าของลูกชายคุณ ไม่นานมานี้ผมดูบ้านใจกลางเมืองไว้ อยู่ในเขตการศึกษา พร้อมระเบียงสะดวกสบาย ผมได้ให้กุญแจไว้กับพี่สะใภ้แล้ว คุณกับพี่สะใภ้ลองคุยกันก่อนดีไหม?”

เฉาหัวเจิ้งตกใจ พร้อมกับขมวดคิ้ว และจ้องไปที่ฉวีเทียนไห่ ผ่านไปสักพักก็รีบโทรหาภรรยาของเขา “ลี่เหมย คุณได้รับกุญแจจากใครไหม? เอากลับไปคืนซะ!”

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ จ้าวลี่เหมยโม้อยู่กับน้องสาวสองสามคนอยู่พอดี ว่าเธอได้บ้านที่อยู่ในเขตการศึกษาใจกลางเมือง เมื่อได้ยินคำพูดของเฉาหัวเจิ้ง เธอตอบทันทีว่า “ทำไมต้องให้ฉันเอากลับไปด้วย? เขาให้ฉันแล้วนะ! ยังไงก็ไม่คืนหรอก! คุณน่ะ ทำงานล่วงเวลาทั้งวันทั้งคืนไม่ยอมกลับบ้าน คุณอยู่กับลูกชายกี่วันกันเชียว? คุณไม่สนใจเรื่องเรียนของลูกด้วยซ้ำ แล้วตอนนี้จะมาโกรธฉันเหรอ? งั้นถ้าคุณมีความสามารถ ก็ไปช่วยหาบ้านในเขตการศึกษาให้ลูกหน่อยสิ!”

ตู๊ดด!

โทรศัพท์วางสายไป

ใบหน้าของเฉาหัวเจิ้งเย็นชา เขาจ้องมองที่ฉวีเทียนไห่ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถามว่า “คุณคิดจะทำอะไร?”