คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 190

เพื่อนสนิทหลายคนของกู้ชิงหลินมองหลี่โม่อย่างดูถูกเหยียดหยาม

“จ้าวหลง? โอ้โห! ถ้าอย่างนั้นหลี่โม่ขี้แพ้นี่ก็ซวยแล้ว! ชื่อเสียงของสองพี่น้องนี่ร้ายกาจมากนะ!”

กู้ชิงหลินก็ขมวดคิ้ว แล้วแอบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปหลี่โม่ทันที

ในขณะนี้หลี่โม่สะบัดมือด้วยใบหน้าที่เย็นชา

นายน้อยแดนมังกรจะไร้ความสามารถได้อย่างไร

ถึงแม้ว่าจะมีคนเหล่านี้อีกหลายร้อยคน ก็ไม่สามารถเข้าใกล้หลี่โม่ได้ในระยะหนึ่งเมตร!

เดิมทีหลี่โม่ไม่ต้องการเปิดเผยทักษะของเขา แต่ตอนนี้เขาอยากระบายความโกรธ!

กระจอกอย่างนี้ยังจะกล้ามาตัดขาเขาอีกเหรอ?

หลี่โม่ไม่พูดมาก จากนั้นก็รีบวิ่งพุ่งเข้าไปหาจ้าวหู่ ยกเท้าใหญ่ขึ้น และกระทืบหน้าท้องส่วนล่างของจ้าวหู่อย่างดุเดือด จากนั้นยกกำปั้นขึ้นเสยคางของจ้าวหู่!

ผลัวะ!

ฟันบินกระเด็นออกมา และจ้าวหู่ก็พ่นเลือดออกมา

“ไอ้เด็กเวรนี่! แกกล้าอัดฉัน แกมันรนหาที่ตายแล้ว!”

ในขณะนี้ จ้าวหู่มองหลี่โม่ด้วยความหวาดหวั่นและพูดอย่างโกรธเคืองว่า “พี่ชายของฉันคือจ้าวหลง เป็นผู้จัดการการ์ดของคลับมูนเบย์! แล้วก็เป็นผู้จัดการการ์ดมากกว่าสิบแห่งในถนนสายนี้!"

ผลัวะ!

หลี่โม่ตรงขึ้นไปเตะอีกครั้ง เตะเอวและท้องของเขาอย่างดุเดือด จ้าวหู่กรีดร้อง ก้มลงหดตัวเหมือนกุ้ง ใบหน้าแดงคล้ำ

ลูกเตะนี้ ทำให้ไตครึ่งหนึ่งของจ้าวหู่เกือบจะระเบิด!

“ฉันไม่สนว่าพี่ชายแกใหญ่มาจากไหน ฉันจะถามแกอีกครั้งว่า ใครเป็นคนสั่งพวกแกมา?”

หลี่โม่ถามด้วยใบหน้ามืดมน จับผมของจ้าวหู่แล้วถาม

ปากของจ้าวหู่ชา แล้วหัวเราะพร้อมกับเลือดที่เต็มปากและพูดว่า “หึหึ ไปถามแม่แกสิ! แกจบแน่! เดี๋ยวพี่ชายฉันจะมาถึงที่นี่แล้ว!"

เพียะ!

หลี่โม่ตบเขาอย่างรุนแรง จนเขาได้ยินเสียงวิ้ง ๆ ในหัว

“ใครเป็นคนสั่ง!?”

หลี่โม่ถามอีกครั้งด้วยแววตาอาฆาต

จ้าวหู่ยังปากแข็ง เขายังคงเงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างสังเวชว่า "แกตายแน่! ฉันรู้ว่าแกมีภรรยาแล้ว ฉันจะหาคนไปปล้ำภรรยาของแก!"

ผลัวะ!

ใบหน้าของหลี่โม่นิ่งลง และเขาก็ชกลงที่หน้าจ้าวหู่

"หยุด!"

ทุกคนต่างประหลาดใจ

คิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขาก็ประมาทเลินเล่อ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นั่นคือจ้าวหลงเชียวนะ บุคคลที่มีชื่อเสียงในถนนสายเหล่านี้

เขามีลูกน้อง มีเงิน มีอำนาจ

ในตอนนั้นฝูงชนก็พูดคุยกัน

“ฉันบอกแล้วว่าเขาจบแล้ว ล่วงเกินจ้าวหลง ถึงแม้เขามีสิบชีวิตก็ไม่เพียงพอหรอก”

“อวดดีเกินไปไหมเนี่ย คิดจะสู้หนึ่งต่อโหลหรือไง?”

“ช่างโง่เขลานักพ่อหนุ่ม เขาจบเห่แล้วล่ะ!”

กู้ชิงหลินกะพริบตาและถ่ายรูปต่อไป เธอขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

หลี่โม่นี้ไม่รู้จริง ๆ ว่าอะไรดีหรือไม่ดี และเขายังกล้าท้าทายจ้าวหลง รนหาที่ตายชัด ๆ

ก็ดี ปล่อยให้เขาทุกข์ และรู้ช่องว่างระหว่างเขากับคนอื่น

เมื่อคิดอย่างนี้ แววตาของกู้ชิงหลินก็แสดงความดูถูกเหยียดหยามอย่างสุด รวมทั้งดวงตารู้สึกมีความสุขบนความทุกข์คนอื่น

จ้าวหลงก็ตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของหลี่โม่ เขาหัวเราะเยาะและพูดว่า "ดี ดีจริง ๆ เด็กน้อยอย่างแกบ้าไปแล้ว ฉันอยากจะดูนักว่า แกมีกระดูกมากกว่ากระดูกคนอื่น ๆ ไหม!"