แอ๊ด ประตูห้องส่วนตัวถูกผลักเปิดออกอย่างช้า ๆ
ในขณะนั้นเอง กู้เจี้ยนหมินและคนอื่น ๆ ต่างก็หยุดหายใจ รู้สึกว่าประตูที่ถูกผลักเปิดออกอย่างช้า ๆ นั้นไม่ใช่ประตูห้องส่วนตัวแต่เป็นประตูสู่นรก
“จบแล้ว จบแล้ว ถ้าเกิดว่าหวงเหวินจิ่นกลับมาล่ะก็ คงจะจบสิ้นกันทั้งหมด”
กู้ซิ่งเหว่ยบ่นพึมพำและสั่นไปทั้งตัว เสื้อผ้าด้านหลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ฮั๋วเจี้ยนเฟิงที่แก้มแดงและบวมก็ชักกระตุกขึ้นมาในเวลานี้ เมื่อนึกถึงฉากที่หวงเหวินจิ่นจัดการ ในใจของฮั๋วเจี้ยนเฟิงก็เต็มไปด้วยความกลัว
หลี่โม่นั่งนิ่งใจเย็นท่ามกลางวิกฤตแล้วมองไปที่ประตูที่ถูกผลักเปิดออกอย่างสนใจ มองดูพนักงานเสิร์ฟที่แต่งตัวดีด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์หลังประตู หลี่โม่ก็อดหัวเราะไม่ได้
“ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นพนักงานเสิร์ฟน่ะ ทุกคนอย่าประหม่าไปเลย”
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของหลี่โม่ ทุกคนต่างก็รู้สึกเกรี้ยวกราดอย่างมาก และรู้สึกว่าเสียงหัวเราะของหลี่โม่ล้วนเป็นการเยาะเย้ยพวกเขา
“ใครประหม่า! ไอ้โง่! ที่นี่แกไม่มีสิทธิ์พูด หากแกพูดอีกล่ะก็ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”
กู้ซิ่งเหว่ยแสร้งทำเป็นร้ายกาจเพื่อปกปิดความตื่นตระหนกในใจ
แววตาของฮั๋วเจี้ยนเฟิงปรากฏความสับสนเล็กน้อย ทางนี้ยังสั่งอาหารไม่เสร็จ ทำไมพนักงานเสิร์ฟจำนวนมากถึงมาเข้ามาพร้อมจานอาหารเยอะแยะ
“ทางเรายังสั่งไม่เสร็จครับ พวกคุณเสิร์ฟผิดห้องหรือเปล่า?”
ฮั๋วเจี้ยนเฟิงถามขึ้นมา
“ไม่ผิดค่ะ นี่คือสิ่งที่ผู้จัดการหวู่ของเราสั่ง ไม่ผิดอย่างแน่นอนค่ะ”
หัวหน้าพนักงานเสิร์ฟสาวตอบกลับ จากนั้นเดินไปที่โต๊ะแล้ววางจานอาหารลงบนโต๊ะ “อาหารจานนี้คือหอยเป๋าฮื้อตุ๋นน้ำแดง”
ในจานขนาดใหญ่นั้นมีหอยเป๋าฮื้อเกรดพรีเมี่ยมสองตัวถูกจัดวางไว้อย่างเรียบร้อย มันถูกวางซ้อนกันเหมือนเนินเขา
ฮั๋วเจี้ยนเฟิงเหลือบมองที่หอยเป๋าฮื้อ ทันใดนั้นตาของเขาก็ตั้งตรง!
พระเจ้าอาหารจานนี้มันเป็นอาหารในตำนาน ราคาอาหารจานนี้ถึงหลักล้าน!
พนักงานเสิร์ฟคนสวยพูดพลางวางขวดไวน์แดงไว้บนโต๊ะแล้วถามว่า “ต้องการเปิดขวดโรมาเน กงติ ปี 1990 ตอนนี้เลยไหมคะ?”
ฮั๋วเจี้ยนเฟิงเสียสติไปแล้ว พระเจ้านี่คือ โรมาเน กงติปี 1990 มีค่าใช้จ่ายมากกว่า 3 ล้านบาท จากตลาดค้าไวน์ เมื่อมาอยู่ในภัตตาคารอาหารหรูจะต้องขาย 5.99 ล้าน เป็นอย่างต่ำ!
“ผมไม่ได้สั่งนี่ครับ พวกคุณจะเสิร์ฟอาหารโดยพลการได้ยังไงกัน ถ้าเป็นแบบนี้ผมจะไม่จ่ายบิล!”
ฮั๋วเจี้ยนเฟิงตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เอาหน้าอะไรทั้งนั้นแล้ว
เมนูอาหารจักรพรรดิโต๊ะนี้มีราคาเกือบสี่สิบล้าน เมื่อรวมเงินที่มีอยู่ติดตัวและในการ์ดที่ฮั๋วเจี้ยนเฟิงมีนั้นก็มีเพียงแค่ประมาณสามสิบล้านเท่านั้น
แม้ว่าฐานะสังคมของฮั๋วเจี้ยนเฟิงไม่ธรรมดา แต่เขาไม่มีเงินทองมากขนาดนั้น เงินที่เหลือเอาไปใช้สำหรับการลงทุนซ้ำไปมาและไม่มีทางถอนคืนได้ในทันที!
แทนที่จะจ่ายบิลแล้วเงินไม่พอ ยอมรับตอนนี้เลยเสียดีกว่า
กู้เจี้ยนหมินมองไปที่โต๊ะอาหารคุณภาพพรีเมี่ยมเลิศรส แม้ว่าเขาต้องการที่จะเก็บไว้ แต่เมื่อพิจารณาถึงปัญหาด้านราคาแล้วคงต้องสนับสนุนฮั๋วเจี้ยนเฟิงต่อไป
“เจี้ยนเฟิงพูดถูก พวกเรายังสั่งอาหารไม่เสร็จเลย พวกคุณก็มาเสิร์ฟอาหารตั้งชุดหนึ่ง มันผิดปกติเกินไป” กู้เจี้ยนหวินกล่าว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...