คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 251

หลี่โม่เบะปาก แต่ก็ไม่ได้โต้แย้งอะไร คนพวกนี้กำลังเดือดดาลราวกับเต้นอยู่บนกองไฟ ใช้เหตุผลพูดคุยกับพวกเขาไปก็ไม่รู้เรื่อง

เมื่อหันหลังกลับ หลี่โม่ก็มองดูป้ายของบริษัทการลงทุน แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาชูจงเทียน ให้ชูจงเทียนตรวจสอบเบื้องหลังของบริษัทการลงทุนนี้

คนที่ทำบริษัทการลงทุนอยู่ในตอนนี้ หลายคนเคยปล่อยเงินกู้ดอกเบี้ยสูงมาก่อน มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับพวกตำรวจ

หลี่โม่คาดว่า บริษัทการลงทุนนี้ก็เช่นกัน ดังนั้นจึงหาชูจงเทียน เพราะเขาน่าจะสืบค้นข้อมูลมาได้

เรียกว่าหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น ขอเพียงค้นหาเบื้องหลังของอีกฝ่ายได้ ก็จะสามารถหาวิธีมาแก้ไขต้นตอของปัญหาได้แล้ว

หลี่ชูเฟินเห็นหลี่โม่มองประตูใหญ่ของบริษัทการลงทุนแล้วเหม่อลอยไป ก็พูดอย่างดูถูกว่า “ดูลูกเขยโง่นี่สิ มาแล้วก็ยังไม่ช่วยคิดหาวิธีอีก มัวแต่ยืนดูประตูของบริษัทการลงทุนอยู่ได้ ดูแล้วจะมีดอกไม้งอกงามออกมา หรือจะมีเงินงอกเงยออกมาล่ะ”

“หลี่โม่! มานี่ มาช่วยคิดวิธีแก้ปัญหา อย่ามัวยืนโง่อยู่ทั้งวันอย่างนั้น”

หวังฟางพูดอย่างมีโทสะ

ตอนนี้ลูกเขยของจางซุ่ยฮวา ฉวี่หมานก็รีบตามมา ตอนที่พบหลี่โม่ ฉวี่หมานก็รู้สึกเบิกบานใจขึ้นมาในทันที

ก่อนหน้านี้ ฉวี่หมานเคยรู้สึกอิจฉาหลี่โม่อย่างถึงที่สุด อิจฉาที่หลี่โม่ได้แต่งงานกับภรรยาที่งดงามราวกับนางฟ้า

แต่หลายปีมานี้ ได้ฟังเรื่องมากมายของหลี่โม่ ฉวี่หมานก็ไม่รู้สึกอิจฉาอีกแล้ว แต่กลับรู้สึกดูถูกเขาไปทั้งใจ

“เอ๊ะ นี่มันคนไร้ค่าอันดับหนึ่งของเมืองฮั่นไม่ใช่เหรอ ทำไม คิดจะมาช่วยทวงเงินเหมือนกันเหรอ? ฉันไม่ได้ว่านะ แต่เรื่องที่บริษัทการลงทุนที่หนีไปเนี่ย มันค่อนข้างจะจัดการยาก แต่ฉันติดต่อกับกองบังคับการปราบปรามการกระทำความผิดเกี่ยวกับอาชญากรรมทางเศรษฐกิจไว้แล้ว รอสักพักก็น่าจะได้ข่าว”

ฉวี่หมานแสยะยิ้ม เหลือบมองหลี่โม่แวบหนึ่งด้วยความลำพองใจ “เจ้าคนไร้ค่าเอ๊ย นายไปยืนดี ๆ เถอะ ส่วนเรื่องทวงเงินแกไม่ต้องกังวลแล้ว คงไม่ถึงตาของนายที่ต้องเสนอหน้าหรอก หลบหน้าหลบตาอยู่ในฝูงชนให้มิดชิดก็พอ อย่าโผล่หัวออกมาล่ะ”

“ถ้าคุณทวงเงินคืนกลับมาได้ คุณจะพูดอะไรก็ได้ แต่ถ้ายังทวงเงินกลับคืนมาไม่ได้ อย่ามาปากพล่อยที่นี่”

หลี่โม่ตอบโต้กลับหนึ่งประโยค จากนั้นจึงเดินไปบนถนนอย่างรวดเร็ว และกลืนเข้าไปในฝูงชน

ฉวี่หมานจ้องมองด้านหลังของหลี่โม่อย่างโกรธแค้น และถ่มน้ำลายใส่หลี่โม่ แต่ด้วยระยะทางที่ห่างเกินไป จึงถ่มไปไม่โดน

“อะไรกันเนี่ย ถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะเสแสร้งอะไรอีก คนไร้ค่าก็คือคนไร้ค่า พูดมากกว่านี้ก็ยังเป็นคนไร้ค่าอยู่ดี!”