คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 283

กู้หยุนหลานเคยได้ยินชื่อเสียงของหลู่หมิงเซิง เขาถือเป็นเจ้าแห่งการเอารัดเอาเปรียบเลยก็ว่าได้

“จุดที่คุณควรให้ความสนใจ ไม่ใช่เรื่องที่แม่ของเราถูกทำร้ายหรอกหรือ?”

หลี่โม่ถามด้วยความสงสัย

กู้หยุนหลานกลอกตา และพูดอย่างไม่พอใจนัก “หลังจากที่ฉันสนใจแล้ว ยังไงต่อล่ะ? จะให้บ่นเกี่ยวกับเรื่องที่แม่ของฉันออกหน้าแทนฮั่วเจี้ยนเฟิง หรือจะให้โกรธเรื่องที่คุณดูแลแม่ของฉันได้ไม่ดี”

เรื่องที่หวังฟางโดนตบหน้า กู้หยุนหลานจงใจแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน แต่หลี่โม่กลับยกขึ้นมาพูดอย่างไม่คิด

ไม่ว่าจะเข้าข้างใคร กู้หยุนหลานก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

หลี่โม่เกาหัวเบา ๆ รู้สึกเหมือนว่าเขาพูดอะไรผิดอีกครั้ง

“อ๋อ จริง ๆ แล้วเป็นเพราะผมไม่ทันรู้ตัว เมื่อผมตั้งสติได้มันก็สายไปเสียแล้ว”

หลี่โม่อธิบายเบา ๆ

กู้หยุนหลานเหลือบมองไปที่หลี่โม่ เมื่อเห็นท่าทางของหลี่โม่ ก็อดขำไม่ได้

“ไม่ต้องอธิบายแล้ว ยิ่งอธิบายยิ่งแย่ มาพูดถึงเรื่องที่คุณทำสำเร็จได้อย่างไรดีกว่า ไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณจะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้”

“ไม่ใช่ว่าผมเก่ง แต่เป็นเพราะผมใช้วิธีเขียนเสือให้วัวกลัวต่างหาก โดยอาศัยชื่อเสียงของเพื่อนร่วมชั้นทำให้หลู่หมิงเซิงหวาดกลัว”

หลี่โม่อธิบาย

กู้หยุนหลานเงียบไปชั่วขณะ และพูดเบา ๆ “ต่อไปคุณไม่ต้องออกหน้าขนาดนี้ก็ได้ หากต้องการช่วย ก็จงช่วยอย่างลับ ๆ ไม่เช่นนั้นหากคุณทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควร ช่วยเหลืออีกคนแต่กลับเป็นการทำร้ายอีกคน อาจทำให้ถูกบ่นเอาได้”

การทำความดีช่วยเหลือผู้อื่น แต่สุดท้ายกลับกลายเกิดความโกรธแค้นขึ้นนั้น ไม่ใช่เรื่องดีนัก สถานะของหลี่โม่ในครอบครัวนั้น ค่อนข้างน่าอึดอัดมากพออยู่แล้ว หากมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เกรงว่าหลังจากกลับบ้านแล้ว หวังฟางจะต้องโวยวายอีกแน่ ๆ

กู้หยุนหลานรู้สึกปวดหัวเมื่อเขาคิดถึงความต้องการของหวังฟางที่จะให้ตนเองนั้นหย่ากับหลี่โม่

หลี่โม่หดตัวลงและพิงพนักเก้าอี้ พลางพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “ผมเข้าใจแล้ว ผมก็ไม่มีอะไรที่พอจะออกหน้าได้อยู่แล้ว ต่อไปนี้ผมจะดูแลตัวเองให้ดีก็พอ”

เมื่อเห็นความหดหู่ของหลี่โม่แล้ว กู้หยุนหลานก็ไม่ได้พูดอะไรอีก บรรยากาศในรถก็เงียบลง

ดวงตาของเด็กหนุ่มกลุ่มนั้นเป็นประกายขึ้นทันที พี่หู่ซึ่งเป็นหัวหน้า ก็พ่นควันบุหรี่ครึ่งมวนที่คาบอยู่ในปากออก จากนั้นจึงยิ้มและพูดว่า“พี่น้องทั้งหลายลงมือได้แล้ว มีสาวงามเข้ามาทักทายพวกเรา ทุกคนมาร่วมสุขด้วยกันเถอะ”

“พี่หู่ใจกว้างนัก พวกเราจับผู้ชายคนนั้นเอาไว้ ให้พี่หู่ได้สนุกกับสาวงามคนนี้เสียก่อน จากนั้นพวกเราค่อยเรียงคิวกันทีหลัง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

พี่หู่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความลามก เขาเดินจ้ำอ้าวเข้าไปหากู้หยุนหลาน

กู้หยุนหลานหยุดเดิน รู้สึกว่าคนเหล่านี้รวมทั้งพี่หู่มีเจตนาร้าย และรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยขึ้นในใจทันที

หลี่โม่ก้าวไปยืนตรงหน้าของกู้หยุนหลาน และกระซิบว่า “มีผมอยู่ทั้งคน ไม่ต้องกลัว”

กู้หยุนหลานรู้สึกปลอดภัยในใจ และความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องนั้นช่างดีจริง ๆ

แต่เมื่อมองไปยังผู้คนนับสิบที่เดินเข้ามาจากฝั่งตรงข้าม และหันมองหลี่โม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเพียงคนเดียว อย่างไรเสียก็ยังรู้สึกว่าไม่มั่นคงเพียงพอ