คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 298

ด้วยการข่มขู่จากเจียงเฉิงเมื่อครู่นี้ ไป่จื่อห่าวไม่สามารถแม้แต่จะคิดลาออกได้ ถ้าหากว่าเขาลาออกล่ะก็ เขาก็จะกลายเป็นคนตกงานอย่างสมบูรณ์

ฮั่วเจี้ยนเฟิงรู้สึกขอโทษต่อไป่จื่อห่าว และพูดขึ้นมาในความเงียบว่า “พี่ชาย พี่อดทนไปก่อน รอให้ผมกำจัดหลี่โม่ก่อน แล้วพี่จะกลับมายืนขึ้นได้อีกแน่นอน”

“นายต้องรีบจัดการให้เสร็จนะ ฉันไม่อยากเป็นคนเฝ้าประตูนานเกินไป”

น้ำเสียงของไป่จื่อห่าวเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง และทางฮั่วเจี้ยนเฟิงเขาก็เป็นคนที่ไม่สามารถยั่วยุได้ ทำได้เพียงหวังว่าฮั่วเจี้ยนเฟิงจะกำจัดหลี่โม่เสร็จในไม่ช้า

ในขณะนี้เจียงเฉิงได้ส่งหลี่โม่ออกไปแล้ว และจัดเตรียมให้คนขับรถของตัวเองไปส่งคนทั้งครอบครัวของหลี่โม่กลับ

“คุณชายหลี่ครับ คราวหลังถ้ามีเวลาว่างก็มานั่งเล่นที่นี่บ่อย ๆ นะครับ ประตูใหญ่ของบริษัทเจียงซานกรุ๊ปของเราจะเปิดต้อนรับให้คุณเสมอ และคุณเป็นแขกคนพิเศษของเราตลอดไป”

เจียงเฉิงกล่าวอย่างประจบประแจงและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ครับ ถ้ามีเวลาว่างผมจะมา”

หลี่โม่เข้านั่งที่เบาะหลัง เจียงเฉิงปิดประตูอย่างขยันขันแข็งและโบกมือดูรถขับออกไป

ระหว่างทางหวังฟางไม่ได้พูดอะไรเลย ในใจสับสนวุ่นวายจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ระหว่างกลับถึงบ้าน หวังฟางก้มหน้าและพูดว่า “หลี่โม่ บอกฉันมาว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น!”

“อะไรเกิดอะไรขึ้นครับ?”

หลี่โม่ตอบกลับแบบแสร้งไม่รู้เรื่อง

“แกยังจะแสแสร้งอะไรอีก เกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างแกกับประธานเจียง! ทำไมเขาถึงให้เกียรติเคารพแกขนาดนี้ นี่มันไม่สมเหตุสมผล!”

ระหว่างทางมานี้ยิ่งหวังฟางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ยิ่งไม่ชอบมาพากล รู้สึกว่าแม้ว่าหลี่โม่จะช่วยเหลือเจียงเฉิงไว้ แต่ก็ไม่สมควรที่เจียงเฉิงจะปฏิบัติต่อเขาแบบนี้

“ผมแค่ช่วยประธานเจียงโดยบังเอิญ เมื่อครู่นี้ประธานเจียงอธิบายไปแล้วนี่ครับ ในเวลานั้นกลุ่มผู้คนต่างไม่กล้าที่จะเข้าไปช่วยคน พวกเขาต่างคิดว่าประธานเจียงเป็นคนประเภทสิบแปดมงกุฎ และผมมองว่าสถานการณ์ของประธานเจียงดูไม่ถูกต้องเลยตรงเข้าไปช่วยไว้”

หลี่โม่พยักหน้าและเดินเข้าไปในครัว หลังจากนั้นไม่นานกู้หยุนหลานก็เดินเข้ามาในครัวด้วย และพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า "ที่คุณพูดเมื่อกี้เป็นความจริงเหรอคะ? ไม่ได้โกหกนะ? "

“จริงแน่นอนครับ คุณยังไม่เชื่อผมเหรอ ผมไม่ได้มีความสามารถพิเศษอะไรสักหน่อย ถ้าผมมีความสามารถล่ะก็ คงไม่ปล่อยให้คุณโดนดูถูกเหมือนผมหรอก”

หลี่โม่ตอบด้วยน้ำเสียงต่ำ

“ฉันเชื่อที่คุณพูดค่ะ เรื่องวันนี้คุณอย่าโทษแม่ฉันเลยนะคะ แม่ก็กังวลเหมือนกัน เป็นเพราะเห็นว่าคุณทำงานในร้านเสริมสวยแล้วได้เงินน้อย เลยหวังอยากจะหางานที่เหมาะสมให้คุณ เป็นเพราะฮั่วเจี้ยนเฟิงแย่เกินไป เห็นได้ชัดว่ากำลังใช้โอกาสที่จะให้คุณขายหน้า”

กู้หยุนหลานกัดฟันด้วยความโกรธ มุ่ยปาก ท่าทางดูโกรธและน่ารัก

“ไม่เป็นไรครับ คราวนี้เขาก็เดือดร้อนไปบ้างแล้ว ผมเดาว่าไป่จื่อห่าวคนนั้นคงจะเกลียดฮั่วเจี้ยนเฟิงมาก ๆ แล้ว บางทีเขาอาจจะทำอะไรบางอย่างให้ฮั่วเจี้ยนเฟิงเสียใจในภายหลังก็ได้”

หลี่โม่ตอบกลับอย่างติดตลก