คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 301

“ถุย!”

พี่พีลี่ถุยน้ำลาย และมองหลี่โม่ด้วยสายตาดูถูก เขาโบกมือและตะโกนว่า “ทุกคนเข้าไปรุมซะ จับเขาแล้วทุบตีให้ตาย! ถ้ามันตายแล้วฉันจะรับผิดชอบเอง!”

ลูกน้องทุกคนต่างหยิบไม้เบสบอลที่พวกเขาถือออกมาทันที แล้วรีบวิ่งพุ่งเข้าไปหาหลี่โม่พร้อมกัน

จากบทเรียนที่ได้รับก่อนหน้านี้ที่โดนหักแขน จึงทำให้คนพวกนี้จึงระมัดระวังตัวมากขึ้น

“ล้มลงไปซะ!”

ลูกน้องคนหนึ่งตะโกนเสียงดัง และยกไม้เบสบอลขึ้นตรงเข้าไปทุบหัวของหลี่โม่

มุมปากของหลี่โม่ยกยิ้มขึ้น จากนั้นมือขวาของเขายื่นออกราวกับสายฟ้า และคว้าข้อมือของลูกน้องคนนั้นแล้วบิดอย่างแรงบิดจนข้อมือของฝ่ายตรงข้ามหัก

“โอ๊ย!”

ลูกน้องคนนั้นร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด และเจ็บจนล้มลงกับพื้น

“โธ่เว้ย! คนต่ำต้อยนี้ค่อนข้างมีฝีมือ เข้าไปล้อมเขาไว้ทั้งซ้ายขวา แล้วรุมทุบตีเขาให้ตาย!”

พี่พีลี่ตะโกนสั่งเสียงดัง

ลูกน้องภายใต้พี่พีลี่หลายคนถือว่าต่างก็มีประสบการณ์ในการต่อสู้เช่นกัน เมื่อเห็นว่าหลี่โม่ลงมืออย่างโหดเหี้ยม จากนั้นทุกคนก็ต่างเข้าไปรุมล้อมทันที

ตอนนี้หลี่โม่เป็นเหมือนเสือเข้าไปในฝูงแกะ แทนที่จะถอยหนีตอนโดนรุมล้อม แต่เขากลับรีบวิ่งพุ่งเข้าไปในฝูงชนและรีบพุ่งตรงไปยังที่ที่พี่พีลี่อยู่

เรียกว่ากลยุทธ์จับโจรให้จับหัวหน้า ความคิดของหลี่โม่นั้นเรียบง่ายมาก แค่ตรงเข้าไปจับพี่พีลี่แล้วจัดการอย่างโหดเหี้ยมแค่นี้ก็เรียบร้อยแล้ว

ด้วยความเร็วของหลี่โม่ที่พุ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน ใครก็ตามที่ขวางทางหลี่โม่ไว้ ต่างก็ถูกหักกระดูกและอาเจียนเป็นเลือด

ลูกน้องทุกคนต่างทรุดตัวลงกับพื้นและร้องไห้คร่ำครวญไม่หยุด ทำให้ฉากนี้ดูเหมือนนรกบนดิน

อันธพาลที่เดิมทีกระจัดกระจายอยู่รอบ ๆ และกำลังจะเข้าไปรุมหลี่โม่ ทันใดนั้นต่างก็รู้สึกหวาดกลัวทันที

มองไปยังหลี่โม่ด้วยสายตาหวาดกลัว และมองดูพวกเคราะห์ร้ายที่กำลังโห่ร้องอยู่บนพื้น อันธพาลที่เหลือต่างถอยไปสองสามก้าว และขี้ขลาดจนไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า

พวกคนขับรถต่างซุบซิบกัน แต่ละคนรู้สึกว่าหลี่โม่กำลังเปล่งแสงสีรุ้งออกมา ส่องสว่างชีวิตที่มืดมนของพวกเขาในตอนนี้

หลี่โม่มองพี่พีลี่ด้วยรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย กวักนิ้วแล้วพูดว่า “เมื่อกี้แกยังอวดเก่งอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ก็อวดเก่งให้ฉันดูต่อไปสิ ”

“น้องชาย มีเรื่องก็เจรจากันดี ๆ เถอะ เมื่อกี้นี้เป็นเพราะฉันอวดดีเป็นนิสัย ถ้านายบอกแต่แรกว่านายมีฝีมือเก่งกาจ ถ้าอย่างนั้นฉังคงไม่กล้าอวดดีแบบนี้หรอก”

ใจของพี่พีลี่สั่นสะท้าน แล้วก้าวถอยหลังไม่หยุด และในใจก็โกรธเกลียดคนที่สั่งให้เขาทำเรื่องนี้ไปแล้ว

“เรียกลูกน้องทั้งหมดของแกมานี่แล้วจับหัวหมอบลง ฉันอยากคุยกับพวกแกดี ๆ ”

หลี่โม่พูดอย่างใจเย็น

พี่พีลี่จ้องเขม็งไปยังบรรดาลูกน้องและตะโกนเสียงดังว่า “ทั้งหมดมานี่ หมอบลงให้พี่ใหญ่คนนี้!”

บรรดาลูกน้องลังเลแล้วลังเลอีก ต่างมองหน้ากันและไม่กล้าที่จะเดินไปหมอบลง

จะทำอย่างไรกันดีถ้าหลี่โม่เปิดฉากสังหาร?