คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 320

บนพื้นที่กรุงโซลที่กว้างขวางนี้ ท่านไป๋ถือได้ว่าเป็นราชาของเมือง ตราบใดที่เป็นคนทำมาหากินในกรุงโซลนี้ ก็ต้องก้มหัวทำความเคารพเมื่อเจอท่านไป๋

แต่ที่หลี่โม่ทำแบบนี้ ถ้าหลี่โม่ไม่โง่จริง ก็คือหลี่โม่ต้องมีภูมิหลังที่แข็งแกร่งพอสมควร

“น่าสนใจ แกรู้ไหมว่าคนล่าสุดที่ไม่เคารพฉัน จุดจบของมันเป็นอย่างไร”

ท่านไป๋ถามด้วยใบหน้าบึ้งตึง

หลี่โม่ยกคิ้วด้วยความประหลาดใจ พร้อมกับส่ายหัวและพูดว่า “ฉันไม่อยากรู้ แต่ที่ฉันรู้คือชะตากรรมของแก”

“ฮ่าฮ่าฮ่า น่าขำเสียจริง ในกรุงโซลนี้ไม่มีใครแตะต้องตัวฉันได้ เพราะฉันคือ ‘ผู้กุมชะตาของกรุงโซล’! ตอนนี้แกทำให้ฉันโมโห ฉันจะทำให้แกรู้ถึงสิ่งที่เรียกว่าบทลงโทษจากสวรรค์!”

ท่านไป๋ไม่สามารถระงับความโกรธในใจได้ ซึ่งไม่มีใครกล้าขัดขืนเขามานานแล้วหลายปี!

สิ่งที่หลี่โม่ทำในวันนี้ ทำให้ท่านไป๋รู้สึกว่าอำนาจของเขาถูกท้าทาย และหลี่โม่ต้องชดใช้ด้วยชีวิต

“มีคำหนึ่งที่เรียกว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า คนที่ควรรู้ว่าอะไรเรียกว่าบทลงโทษจากสวรรค์ คือแก”

หลี่โม่ยิ้มอย่างอ่อนโยนและหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา จากนั้นกดโทรหาหมายเลขหนึ่ง

ท่านไป๋ส่ายหัว “โทรเรียกคนตอนนี้ มันสายไปแล้ว ไม่มีการเตรียมการและการจัดวางภายในเวลาสิบวันหรือครึ่งเดือน ต่อให้แกเป็นผู้มีอิทธิพลค้ำฟ้ามาจากไหน ก็ไม่อาจต่อกรกับฉันได้!”

หลี่โม่ไม่สนใจท่านไป๋ เขาเพียงแค่สนทนากับคนในสายเบา ๆ ”กรุงโซล คนแซ่ไป๋ จัดการให้ฉันเสียตอนนี้เลย”

หลังจากพูดจบหลี่โม่ก็วางสายโทรศัพท์ และเก็บโทรศัพท์มือถือกลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แกนี่น่าขำจริง ๆ ยังจะให้คนมาจัดการฉัน ฉันจะดูสิว่าแกจะจัดการฉันอย่างไร ในกรุงโซลคนที่สามารถจัดการฉันได้ มันยังไม่เกิดเลย!”

ท่านไป๋นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา แววตาที่มั่นคงถูกปิดลงเพื่อรวบรวมสมาธิ

“ผมถูกไล่ออกจริง ๆ หรือ คุณต้องปกป้องผมนะ ผมจะไปขอโทษเดี๋ยวนี้!”

ท่านไป๋เข้าใจในทันที สีหน้าดูตื่นตระหนก

“นั่นมันเรื่องของแก ฉันส่งเรื่องทั้งหมดไปแล้ว สายตรวจกำลังจะไปจับแก ถ้าแกอยากจะแก้ไขก็รีบหน่อย ไม่แน่มันอาจจะยังทัน ฉันก็ต้องไปทำการตรวจสอบแล้ว ไม่คุยกับแกแล้ว ช่วยตัวเองเถอะ!”

เมื่อได้ยินเสียงวางสายโทรศัพท์ ท่านไป๋ก็ทรุดตัวลงบนโซฟา

นี่มันสถานการณ์แบบไหนกันแน่ จู่ ๆ เขาก็ถูกไล่ออก นี่ต้องมีอำนาจเหนือฟ้าถึงจะทำได้ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนี้ แท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่!

ท่านไป๋ลุกขึ้นอย่างอ่อนแรง เลขาใหญ่พยุงท่านไป๋ มองไปที่หลี่โม่ด้วยความหวาดกลัว

“ไม่ต้องประคองฉัน ฉันจะคุกเข่าขอโทษ!” ท่านไป๋พูด