คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 373

“ใครมันกล้าพูดแบบนี้กับฉัน!”

ขณะที่หวงติ้งฟากำลังพูดพล่ามอยู่นั้น ก็ได้ยินใครคนหนึ่งพูดขึ้นมาทางด้านหลังว่าตนเองนั้นเก่งกาจมาจากไหน ยังไม่ทันได้หันไปมองเขาก็สบถออกมาเสียก่อน

เมื่อหวงติ้งฟาหันหลังกลับเพื่อที่จะก่นด่าคนผู้นั้นให้หนำใจ หวงติ้งฟากลับชะงักและยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

ผู้ชายดูมีฐานะและมีท่าทีที่น่าเกรงขามคนหนึ่ง มายืนอยู่ตรงหน้าหวงติ้งฟา แล้วจ้องเขม็งไปที่หวงติ้งฟาด้วยแววตาหงุดหงิด

“แกแน่มาก ฉันเพิ่งเคยเห็นแกกล้าวางก้ามขนาดนี้เป็นครั้งแรก ใช้อำนาจบาตรใหญ่แบบนี้จนติดเป็นนิสัยแล้วใช่ไหม ลืมไปแล้วหรือว่าตัวเองเป็นใครและทำอาชีพอะไร? พวกเราต้องรับใช้ประชาชน! ไม่ใช่เอาแต่เที่ยวเล่นและวางอำนาจบาตรใหญ่ไปทั่ว!”

เหงื่อชุ่มเต็มหน้าผากของหวงติ้งฟา เขากลัวจนต้องโค้งตัวอย่างนอบน้อมและยิ้มอย่างประจบสอพลอ “หัวหน้าซุนมาได้ยังไงครับ พวกเขาทำร้ายลูกชายของผม ผมโมโหมากจึงพูดอะไรโดยไม่ทันคิดครับ”

เมื่อเห็นการมาถึงของหัวหน้าซุน หวงจิงซานก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว แววตาที่มองหลี่โม่ก็ดูแปลกไปในทันที

หวงจิงซานคิดไม่ออกจริง ๆ ว่า แท้จริงแล้วหลี่โม่เป็นใครกันแน่?

ใคร ๆ ก็พูดว่าเขาเป็นคนไร้ค่าที่เกาะผู้หญิงกินไปวัน ๆ ไม่ใช่หรือ ทำไมแค่ต่อสายโทรศัพท์ ก็ทำให้ประธานของร้านอาหารถังซ่งคุกเข่าลงได้ และนี่ก็เพียงแค่ต่อสายโทรศัพท์สายเดียว ก็ทำให้ประธานของสมาคมอาหารแห่งกรุงโซลมาถึงที่นี่!

นี่มันเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก น่ากลัวยิ่งกว่าหนังสยองขวัญเสียอีก!

หวงจิงซานจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ร่างของหลีโม่ค่อย ๆ ใหญ่ขึ้นเหมือนปีศาจที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของเขา

หานลี่เฉิงยกนิ้วโป้งให้หลี่โม่ จากนั้นพูดเบา ๆ ว่า “คุณหลี่ฝีมือไม่ธรรมดาจริงๆ”

“เหอะเหอะ เรื่องเล็กน้อย”

หวงจิงซานทรุดลงนั่งบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง ถ้าพ่อหมดอำนาจ เขาก็จะไม่มีชีวิตที่สุขสบายอีก

หวงติ้งฟาฝืนลุกขึ้นมานั่งอยู่บนพื้น เขาคลานไปตรงหน้าหลี่โม่ ราวกับสุนัขอย่างไรอย่างนั้น แล้วเงยหน้ามองหลี่โม่

“คุณ…คุณหลี่ ผมสั่งสอนลูกไม่ดีเอง ผมจะจัดการกับเขาเอง ให้เขาได้ชดใช้ความผิดที่ทำกับคุณ แต่คุณช่วยบอกให้หัวหน้าซุน…บอกให้หัวหน้าซุนอภัยให้ผมด้วย ผมจะเสียงานนี้ไปไม่ได้ คนในครอบครัวของผมต้องพึ่งพาผม”

หลี่โม่แสยะยิ้ม เขาไม่ได้รับปากหวงติ้งฟา

หวงติ้งฟาร้อนใจจนดวงตาแดงก่ำ เขาหันหน้าไปตวาดหวงจิงซาน “เจ้าลูกทรพี ยังไม่รีบมาชดใช้ความผิดที่ทำกับคุณหลี่ไว้อีก รีบมาคุกเข่าเร็วเข้า! ไม่สิ ต้องคลาน คลานมาให้เหมือนสุนัข! เมื่อกี้คุณหลี่บอกว่าพวกเราเอาแต่เห่า ตอนนี้พวกเราสองพ่อลูกต้องเป็นสุนัข!”

หวงจิงซานมองผู้เป็นพ่อด้วยความสับสน ร่างอ่อนปวกเปียกที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ค่อย ๆ ไหลลงจากเก้าอี้