ตกดึก
ในห้องวีไอพีของภัตตาคารอาหารไห่เยี่ยน
กู้หยุนหลานนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ที่มุม โอวหยางจงเฉิงที่อยู่ตรงข้ามเผยรอยยิ้มแห่งชัยชนะบนใบหน้า
เมื่อคิดว่าคืนนี้จะสามารถทับอยู่บนร่างของดอกกุหลาบที่มีหนามแหลมคมดอกนี้ได้ และขออะไรจากเธอก็ได้ โอวหยางจงเฉิงก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
กู้เจี้ยนกั๋วหยิบขวดเหล้าเหมาไถขึ้นมาและเปิดฝาออก รินเหล้าด้วยความเคารพให้โอวหยางจงเฉิง ประธานเฉียน ประธานหลินและคนอื่น ๆ ท่าทางนั้นแสดงความเคารพอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“ประธานโอวหยาง หยุนหลานคนนี้บางครั้งก็เถรตรงเกินไป หลังจากที่ทำให้คุณอารมณ์เสียเมื่อวานนี้ กลับไปก็รู้สึกนึกเสียใจ เมื่อได้ยินว่าคุณให้โอกาสเธอได้ขอโทษ…”
โอวหยางมองไปที่กู้เจี้ยนกั๋ว กู้เจี้ยนกั๋วก็หุบปากทันที คำพูดต่าง ๆ ที่อยู่ในปากก็ไม่กล้าพูดต่ออีก
กู้เจี้ยนเจียงเห็นว่าบรรยากาศค่อนข้างเงียบ จึงรีบหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาและพูดว่า “ประธานโอวหยาง ในฐานะที่เป็นญาติผู้ใหญ่ของหยุนหลาน จึงถือว่ามีส่วนรับผิดชอบที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ พวกเราขอยกแก้วเพื่อดื่มขอโทษก่อน”
“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร คุณมีคุณสมบัติที่จะขอโทษฉันเหรอ?”
ประธานโอวหยางพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา
กู้เจี้ยนเจียงดูกระอักกระอ่วน และพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีครับ แน่นอนว่าผมไม่มีสิทธิ์ขอโทษคุณ ผมจะให้หยุนหลานมาขอโทษคุณเดี๋ยวนี้”
เมื่อวางแก้วเหล้าลง กู้เจี้ยนเจียงก็จ้องเขม็งไปที่หยุนหลานอย่างดุร้าย
กู้ชิงหลินแอบเตะกู้หยุนหลานใต้โต๊ะ และพูดอย่างไม่พอใจ “มัวทำอะไรอยู่ ยังไม่รู้จักดูสถานการณ์อีก รีบยกเหล้าขอโทษประธานโอวหยางสิ”
กู้หยุนหลานรู้สึกขมขื่น เธอลังเลเล็กน้อย แล้วฝืนหยิบแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา และยืนขึ้น
กู้ซิ่งเหว่ยยื่นหน้าพูดขึ้น
กู้ชิงหลินยื่นมือออกมาและดันเอวของกู้หยุนหลาน ผลักกู้หยุนหลานไปทางโอวหยางจงเฉิง
โอวหยางจงเฉิงจ้องมองกู้หยุนหลานด้วยสายตาร้อนแรง ใบหน้าที่เดิมทีดูเฉยเมย กลับเผยให้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน
“หยุนหลาน คุณดูสิ ถ้าเมื่อวานคุณเชื่อฟังผมแต่โดยดี จะเกิดเรื่องแบบวันนี้ขึ้นได้ยังไง แต่คนหนุ่มสาวก็มักจะวู่วาม ผมเข้าใจดี วันนี้คุณคงไม่วู่วามแล้วใช่ไหม หือ?”
คำพูดของโอวหยางจงเฉิงนั้นชัดเจน ขอเพียงแค่ไม่ใช่คนโง่ ก็พอจะรู้ว่าโอวหยางจงเฉิงคิดจะทำอะไร
“ประธานโอวหยาง ฉันดื่มขอโทษหมดแก้ว หลังจากลงโทษตัวเองสามจอกแล้ว หวังว่าคุณจะให้อภัย” กู้หยุนหลานพูดเสียงแหบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...