คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 40

เธอจ้องไปที่กู้ซิ่งเหว่ยซึ่งกำลังมีความสุขอย่างโกรธจัด ในที่สุด กู้ซิ่งเหว่ยก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง!

ฮ่าฮ่าฮ่า!

“กู้หยุนหลานเป็นไงล่ะ โกรธมากใช่ไหม อยากทำร้ายฉันเหรอ? ฮ่าฮ่า เธอยังหวังให้ผลลัพธ์เปลี่ยนแปลงไปอย่างนั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้นะ ไม่มีวันนั้นหรอก เธอจะต้องโดนเหยียบอยู่ใต้เท้าฉันตลอดไป!” กู้ซิ่งเหว่ยยิ้มอย่างมีชัย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นท่าทางอยากจะร้องไห้ของกู้หยุนหลาน เขากลับรู้สึกสะใจมากยิ่งขึ้นไปอีก

“กู้ซิ่งเหว่ย นายมันไอ้คนน่ารังเกียจ สัญญานี้เดิมทีมันเป็นของฉัน!” กู้หยุนหลานตะโกนอย่างไม่พอใจ

กู้ซิ่งเหว่ยยักไหล่แล้วพูดว่า “แล้วไงล่ะ คุณปู่เป็นคนขอให้ฉันรับช่วงต่อ เธอยังมีความคิดเห็นอะไรอีกไหม? จริง ๆ ฉันต้องขอบคุณเธอมากนะ ถ้าเธอไม่ได้สัญญานี้มา ฉันคงไม่มีโอกาสที่จะรับผิดชอบความร่วมมือนี้ แต่เธอไม่ต้องกังวลนะ เธอไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือฉันหรอก เพราะยังไงซะ เธอก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับความร่วมมือนี้อีกแล้ว”

กู้หยุนหลานโมโหมาก เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และออกจากบ้านต้นตระกูลกู้ไป

กู้ซิ่งเหว่ยยังคงตะโกนยั่วโมโหตามหลัง “กู้หยุนหลาน จริง ๆ แล้วเมื่อก่อนคุณปู่ชอบเธอมากนะ แต่น่าเสียดาย ใครใช้ให้เธอแต่งงานกับเศษสวะอย่างไอ้หลี่โม่ล่ะ ไม่อย่างนั้นคุณปู่คงไม่เกลียดเธอแบนนี้หรอก”

กู้หยุนหลานกำกำปั้นของเธอ และจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

หลี่โม่รีบลุกขึ้นเดินตามไปอย่างรวดเร็ว แต่น่าเสียดายที่เธอเดินจากไปไกลแล้ว

กู้เจี้ยนหมินและหวังฟางไม่สามารถทนนั่งอยู่ตรงนี้ได้อีกต่อไป พวกเขาจึงตามกู้หยุนหลานออกจากบ้านต้นตระกูลกู้

ทันทีที่พวกเขาจากไป เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทั่วทั้งห้องโถง คำพูดที่น่าเกลียดมากมายพูดเยาะเย้ยดูถูกหลี่โม่ และกู้หยุนหลาน

เมื่อกลับถึงบ้าน หลี่โม่ยืนอยู่ที่หน้าประตู เขากำลังจะเข้าไปในบ้านกลับได้ยินเสียงตะโกนอย่างโกรธจัดจากแม่ยายของเขาหวังฟาง

“น่ารังเกียจ! ทำแบบนี้มันน่ารังเกียจเกินไปแล้ว! คุณท่านทำแบบนี้ได้ยังไง เขายังเห็นพวกเราเป็นคนอยู่ไหม นี่คือสัญญาที่หยุนหลานเป็นคนเจรจาได้มา แล้วเขามีเหตุผลอะไรที่มอบให้คนที่ไร้ความสามารถอย่างกู้ซิ่งเหว่ย!”

หวังฟางโกรธจัด เธอก่นด่าชุดใหญ่ “ไม่ได้ แบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด ฉันจะต้องไปคุยกับคุณท่านให้รู้เรื่อง”

เมื่อเห็นว่าหวังฟางกำลังจะออกไป กู้เจี้ยนหมินรีบห้ามเธอไว้ และพูดว่า “เธออย่าไปสร้างปัญหาเพิ่มเลย คุณพ่อตัดสินใจเรื่องนี้แล้ว มันแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นก็จบแค่นี้อย่างนั้นเหรอ? กู้เจี้ยนหมิน ฉันอยู่กับคุณมาตั้งกี่สิบปีแล้ว คุณกลายเป็นคนขี้แพ้แบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่? เหมือนกับไอ้ขยะอย่างหลี่โม่ไม่มีผิด!” หวังฟางตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง

“พวกเธอบอกฉันที ทำไมครอบครัวเราถึงพังพินาศได้ถึงขนาดนี้?! วันนี้ครอบครัวเราเสียหน้าขนาดไหน พวกเธอดูสิ กู้ซิ่งเหว่ยมันชูคอไปถึงไหนต่อไหนแล้ว! ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ไอ้หลี่โม่นี่ กู้หยุนหลานแกต้องหย่ากับมัน!”

ทั้งหมดเป็นความผิดของไอ้ขยะหลี่โม่!

กู้หยุนหลานร้องไห้อย่างขมขื่น เธอตะโกน “แม่ไม่ต้องพูดแล้ว หนูไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น แต่... แต่หนูรักเขาไปแล้ว ต่อให้เขาจะใช้ชีวิตไร้ประโยชน์แบบนี้ไปทั้งชีวิต หนูก็เลือกแล้ว!”

กู้หยุนหลานหลีกเลี่ยงคำถามนี้เสมอมา

แต่ทว่าวันนี้เมื่อหวังฟางเลือกที่จะถามขึ้นมา เธอก็ต้องเผชิญหน้ากับมัน เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันอีกต่อไปแล้ว

เมื่อก่อนเธอเพียงแค่ไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน แต่ตอนนี้กู้หยุนหลานยอมรับมันแล้ว

หลี่โม่ที่สูบบุหรี่เสร็จแล้ว เขาลุกขึ้นเปิดประตู และเดินเข้าไปในห้องรับแขก เขาก้าวทีละก้าวไปทางกู้หยุนหลานซึ่งนั่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยน้ำตา

ดวงตากู้หยุนหลานแดงก่ำจากการร้องไห้ แหงนมองหลี่โม่ที่เดินเข้ามาหาตน เธอตะโกนอย่างช่วยไม่ได้ “หลี่โม่ ฉันขอโทษ ฉันเหนื่อยมาก… ฉัน…”

หลี่โม่ยืนอยู่ตรงหน้ากู้หยุนหลาน เขาเช็ดน้ำตาจากหางตาของเธอ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “สัญญาเป็นของคุณ และมันจะเป็นของคุณเสมอ จะไม่มีใครเอามันไปได้”

จากนั้นหลี่โม่ก็หันหลังกลับเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง