คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 412

หลี่โม่พูดอย่างกังวล

“หลี่โม่”

กู้หยุนหลานเม้มริมฝีปากของเธอและน้ำตาก็ไหลลงมาทันที

เมื่อเห็นว่าหลี่โม่ที่เข้ามาช่วยเธอเพียงลำพัง กู้หยุนหลานก็รู้สึกว่าเขาช่างโง่เขลาเสียจริง ๆ แต่ความโง่เขลาของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงไม่มีใครทำตามคำขอของคุณชายซูเช่นนี้แน่นอน

กู้หยุนหลานคิดว่า ในโลกนี้ไม่มีใครที่จะทำเหมือนหลี่โม่อีกแล้ว

“ความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันจริง ๆ จะบอกให้นะ พวกแกยิ่งรักกันมากเท่าไหร่ เกมของฉันก็ยิ่งดูน่าตื่นเต้นมากเท่านั้น”

คุณชายซูรู้สึกเบื่อหน่ายกับความรักที่มีให้ซึ่งกันและกันของหลี่โม่กับกู้หยุนหลาน จากนั้นเขาหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วสอดปลายมีดเข้าไปในคอเสื้อของกู้หยุนหลาน

“แกคิดจะทำอะไร! ฉันขอเตือนแกก่อนนะ แกอย่าคิดทำอะไรแย่ ๆ ! แกปล่อยหยุนหลานไป ฉันจะเป็นตัวประกันให้แกเอง!” หลี่โม่ตะโกนอย่างกระวนกระวาย

ถ้ากู้หยุนหลานไม่ได้ถูกจับตัวไว้ หลี่โม่ก็จะสามารถสู้กับทุกคนในนี้ได้ แต่กู้หยุนหลานในขณะนี้อยู่ในกำมือของศัตรู หลี่โม่จึงทำอะไรไม่ได้จริง ๆ

“เหอะ ๆ แค่นี้ก็กังวลซะแล้ว ดูเหมือนว่าสภาพจิตใจของแกช่างอ่อนไหวจริง ๆ เลยนะ ถ้าแทงมันเข้าไป หน้าอกที่สวยงามของภรรยาแกก็คงจะมีรูโหว่ขนาดใหญ่!”

เมื่อสัมผัสถึงความเย็นของปลายมีดแหลมคม กู้หยุนหลานก็หลับตาลงสนิท

คุณชายซูพูดติดตลกและสะบัดข้อมือจนทำให้มีดตัดกระดุมบนปกเสื้อของกู้หยุนหลานออก

“ฮ่า ๆ เจ้าคนไร้ค่า กลัวจนฉี่ราดใส่กางเกงแล้วล่ะมั้ง สาวสวยเองก็คงตกใจไม่น้อย กลัวจนหน้าซีดไปหมดแล้ว ใครใช้ให้กล้าปฏิเสธฉัน ฉันอุตส่าห์ให้โอกาสเธอได้หลับนอนกับฉันแล้ว เธอยังเล่นตัว วันนี้ฉันจะทำให้เธอเปลือยกายต่อหน้าทุกคนในนี้ รู้สึกตื่นเต้นแล้วใช่ไหมล่ะ!”

“แก แกมันโรคจิต!” กู้หยุนหลานพูดอย่างเย็นชา

“โรคจิตแล้วไง กัดฉันสิ เดี๋ยวฉันจะให้สามีไร้ค่าของเธอได้ดูตอนที่ฉันมีอะไรกับเธอ ให้มันถูกสวมเขาที่นี่ ฮ่า ๆ”

แม้การคุกเข่าต่อหน้าคนอื่นจะเสียศักดิ์ศรี แต่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยเมื่อเทียบกับกู้หยุนหลาน ต่อให้เขาต้องคุกเข่าหนึ่งหมื่นปีเขาก็ยอม

“ไม่! คุณอย่าทำนะ! ไปสิหลี่โม่ ไปเดี๋ยวนี้ อย่ามัวยืนทื่ออยู่ที่นี่! คุณอยู่ที่นี่ก็มีแต่จะโดนดูถูกเหยียดหยาม มันก็ไม่มีทางปล่อยพวกเราไปอยู่ดี!”

กู้หยุนหลานกรีดร้องเสียงดังและน้ำตาของเธอก็ไหลไม่หยุด เธอไม่อยากเห็นหลี่โม่ต้องถูกเหยียดหยามและไม่อยากให้หลี่โม่ต้องทนเห็นเธอถูกทรมาน

ในชีวิตย่อมมีความกดดันที่ไม่อาจทนรับได้อยู่แล้ว แต่ความกดดันนี้เธอขอรับมันคนเดียวดีกว่า!

“เหอะ ๆ คนสวยช่างฉลาดจริง ๆ เลยนะ แต่หลี่โม่จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้ามันกล้าไปไหนเธอก็ต้องตายอยู่ที่นี่ ฉันกล้าพูดกล้าทำ หลี่โม่ ถ้าแกไม่เชื่อก็ลองดูได้นะ”

เมื่อคุณชายซูมั่นใจว่าหลี่โม่จะไม่ไปไหน รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็เบิกบานมากกว่าเดิม

“คุณรีบไปซะ! ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกแล้ว ฉันเกลียคุณ นายคนไม่เอาไหน รีบไปให้พ้นเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

กู้หยุนหลานตะโกนอย่างฝืนความรู้สึก