คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 417

หลี่โม่และกู้หยุนหลานจ้องมองกันอย่างลึกซึ้ง จากนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะพร้อมกัน ราวกับว่าเหมือนมีจิตที่เชื่อมถึงกัน

ทั้งสองต่างมองเห็นตัวเองในดวงตาของกันและกัน ราวกับว่าถูกสลักไว้ในหัวใจของกันและกัน

ณ เวลานี้ ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดใด ๆ แค่สบตากันก็ดีกว่าคำพูดเป็นหมื่นเป็นพันคำ

คุณชายซูจ้องมองด้วยดวงตาที่กลมโต มองดูความรักที่สนิทสนมของหลี่โม่และกู้หยุนหลาน แต่ทั้งร่างนั้นอ่อนแอไม่มีเรี่ยวแรง และไม่มีแรงแม้แต่จะอ้าปากพูด

ความรู้สึกกลัวได้งอกเงยในหัวใจของคุณชายซู แล้วแพร่กระจายไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว และกล้ามเนื้อก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

ทุกอย่างดูราวกับอยู่ในความฝัน เมื่อครู่นี้คุณชายซูยังรู้สึกเหมือนเป็นพระเจ้า แต่ตอนนี้รู้สึกงุนงงว่าตัวเองตกอยู่ในนรกแล้ว

เรื่องราวต่าง ๆ เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนคุณชายซูไม่สามารถตามทันได้ และคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าทำไมจู่ ๆ ก็มียอดฝีมือแข็งแกร่งเช่นนี้ปรากฏตัวขึ้น

หลังจากเตรียมการมามากมาย และเห็นชัยชนะอยู่ตรงหน้าแล้ว ทุกอย่างต้องเสร็จสิ้นตามแผนการที่ตัวเองได้วางแผน แต่ในวินาทีสุดท้ายกลับพลิกผัน 180 องศา

รับไม่ได้ คุณชายซูยอมรับไม่ได้กับทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า

ไม่พอใจอย่างมาก คุณชายซูเริ่มกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของตัวเอง เมื่อครู่นี้ข่มขู่หลี่โม่และทำให้หลี่โม่อัปยศอดสูเช่นนั้น ตอนนี้ตัวเองกลายเป็นปลาบนเขียงแล้ว ถ้าอย่างนั้นหลี่โม่จะปฏิบัติต่อตัวเองอย่างไร?

ทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้นมา มันก็สถิตอยู่ในใจของคุณชายซูสลัดไม่ทิ้ง

สิ่งที่ทำลงไปเมื่อครู่นี้เลวร้ายมาก คิดว่าหลี่โม่คงจะเพิ่มการแก้แค้นของเขาเป็นสองเท่าและฆ่าเขาให้ตายเลยหรือเปล่า?

หรือฆ่าตัวตายหลังจากถูกทำให้อับอายก่อน?

ความกลัวเริ่มทวีเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และคุณชายซูหวาดกลัวกับฉากที่เติมแต่งในสมองตัวเอง จากนั้นมีเสียงร้องไห้ดังขึ้นมา

หลี่โม่และกู้หยุนหลานที่กำลังสบตากันอย่างลึกซึ้ง ก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงร้องไห้ของคุณชายซู และทั้งคู่ก็มองไปยังคุณชายซูพร้อมกัน

น่ารังเกียจ!

ในสายตากู้หยุนหลานมีเพียงความรังเกียจ และคุณชายซูทำให้เธอรู้สึกรังเกียจสุด ๆ

“คุณหันกลับไปไม่ต้องมอง ฉากนองเลือดจะทำให้คุณตกใจกลัว”

"ไม่ ไม่!"

คุณชายซูตื่นตระหนกมาก กลัวอะไรก็ได้อย่างนั้นจริง ๆ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือสูญสิ้นชีวิตนี้ไป

“ฉันเป็น… เป็นสุนัข นายไว้ชีวิตฉันเถอะ ต่อจากนี้… ต่อจากนี้ไปฉันจะเป็นวัว เป็นม้าให้นายก็ได้”

คุณชายซูซึ่งตื่นตระหนก ดวงตาขยับมองตามปลายมีดที่ห้อยลงบนใบหน้ากังวลจริง ๆ ว่า มีดที่อยู่ในมือของหลี่โม่จะตกลงมาและฆ่าตัวเองด้วยมีดนั่น

“เหอะ เหอะ เมื่อกี้แกกล้านักไม่ใช่เหรอ ตอนนี้กลัวแล้ว?” หลี่โม่กล่าวอย่างเหยียดหยาม

สำหรับคนรวยรุ่นที่สองผู้ซึ่งแข็งแกร่งแค่ภายนอก หลี่โม่รังเกียจนักไอ้พวกแบบนี้

คุณชายซูพยายามฝืนยิ้มอย่างดีที่สุดแล้วพูดอย่างอ่อนน้อมว่า "กลัว… กลัวมาก ไว้ชีวิตฉันเถอะ ไว้ชีวิตสุนัขอย่างฉัน ฉันจะเห่าเหมือนสุนัขให้นายดูก็ได้"

คุณชายซูกระตือรือร้นที่เอาชีวิตรอดและละทิ้งเกียรติยศและศักดิ์ศรีทั้งหมด ทำเพียงอ้อนวอนขอให้หลี่โม่ไว้ชีวิตตัวเองไว้