คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 427

“นายคิดว่าหัวสมองฉันทึ่มเหมือนนายหรือไง?”

เฉียวเจิ้งหลงทุบหัวฮั่วเจี้ยนเฟิงอย่างแรงจนเจิงหลงเกิดอาการวิ๊งวิ๊ง และดาวสีทองกำลังจะขึ้นมาบนหัวเขา

เฉียวเจิ้งหลงรู้สึกหงุดหงิดโมโหมากที่ฮั่วเจี้ยนเฟิงไม่ตระหนักถึงเหตุการณ์ในปัจจุบัน ในใจก็แอบด่าฮั่วเจี้ยนเฟิงว่าสมองเบลอ ไม่ได้ดูเลยว่าเขาได้ยกตัวอย่างให้เห็นแล้ว นายยังไม่รู้จักขอโทษขออภัยอีกเหรอ!

“คุณหลี่ คุณอยากให้ผมไล่พวกเขาออกไปไหมครับ ผมไม่ควรเชิญคนที่ไม่รู้จักกาละเทศะแบบนี้มาเลย”

เฉียวเจิ้งหลงกล่าวด้วยความละอายใจ

บรรดาเศรษฐีและหญิงสาวต่างตกใจอย่างมาก และแอบคาดเดาว่าหลี่โม่มีที่มาอย่างไร

แต่เมื่อมองไปยังการแต่งกายที่ธรรมดาของหลี่โม่ บรรดาเศรษฐีและหญิงสาวก็ไม่สามารถเดาได้ว่าเขามาจากไหน และไม่มีสิ่งไหนที่มาตัดสินเขาได้ว่าเขามีพื้นเพอย่างไรหรือมาจากไหน

ฮั่วเจี้ยนเฟิงดูเหมือนมดในสายตาของหลี่โม่ และไม่ต้องการแม้แต่จะสนใจเขาเลย

"ช่างมันเถอะ"

หลี่โม่ตอบกลับเบา ๆ

“คุณหลี่ใจกว้างเกินไปแล้ว คราวนี้ถือว่าพวกเขาโชคดีไป ไม่อย่างนั้นผมคงจะตบให้เลือดกลบปาก แต่ละคนพูดจาไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เปิดปากพูดแต่เรื่องไร้สาระ”

เฉียวเจิ้งหลงกล่าวตอบ

ฮั่วเจี้ยนเฟิง นายน้อยฉิน และนายน้อยจางต่างก้มหน้าลง ราวกับกับเด็ก ๆ ที่ทำความผิด และไม่กล้าพูดโต้แย้งต่อต้านใด ๆ หากขืนยังพูดต่อไปก็ไม่รู้ว่าจะอยู่หรือจะตาย

“คุณหลี่เชิญทางนี้ครับ ผมจะพาคุณไปที่ห้องส่วนตัว งานประมูลใกล้จะเริ่มขึ้นแล้วครับ”

ฮั่วเจี้ยนเฟิงร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา และไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ทำไมเฉียวเจิ้งหลงถึงปฏิบัติต่อหลี่โม่ด้วยความเคารพขนาดนั้น? ไม่มีหลักการเอาเสียเลย

นายน้อยจางและนายน้อยฉินต่างตกตะลึง และท่าทางของฮั่วเจี้ยนเฟิงเหมือนว่าไม่ได้หลอก หากฮั่วเจี้ยนเฟิงไม่ได้พูดโกหก ถ้าอย่างนั้นเฉียวเจิ้งหลงจะโกรธอะไร ต่อให้หลี่โม่จะเป็นลูกชายนอกสมรสของเฉียวเจิ้งหลงที่หายสาบสูญไปนาน ก็ไม่น่าจะปฏิบัติด้วยความเคารพแบบนี้

ท่าทางแสดงความเคารพของเฉียวเจิ้งหลงนั้น เปรียบเสมือนเขาปฏิบัติต่อปู่ของเขา!

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ ล่วงเกินบุคคลลึกลับแบบนี้เข้า ฉันไม่กล้าอยู่ต่อแล้วล่ะ ขอตัวก่อนแล้วกัร”

"นายน้อยจางพูดถูก ขอตัวก่อนดีกว่า นายน้อยเจี้ยนเฟิงจะไปด้วยไหมล่ะ? ถ้าคุณยังอยู่ต่อไป ระวังโดนนั่งยางเถอะ"

นายน้อยจางและนายน้อยฉินได้เห็นการต่อสู้มามากมาย ต่อหน้านั้นดูเหมือนจะพูดคุยหัวเราะและยิ้มแย้ม แต่ลับหลังกลับคมยิ่งกว่ามีดเสียอีกทั้งคู่ต่างรู้สึกว่าฉากประหลาดในวันนี้อาจอันตรายยิ่งกว่า