คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 442

กู้หยุนหลานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ถูกเยาะเย้ยแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง กู้หยุนหลานจึงเต็มไปด้วยความคับข้องใจ ยิ่งครั้งนี้แม้แต่ห้องโถงกลางก็ไม่อนุญาตให้เข้าไป ซึ่งทำให้กู้หยุนหลานรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะหลี่โม่ ครั้งนี้กู้หยุนหลานคงรู้สึกผิดจนเธออยากจะร้องไห้

"ฉันจะหมายความว่าอะไรได้อีกล่ะ คุณปู่โกรธไอ้ขยะนี้มาก ฉันจะไม่ปล่อยให้ไอ้ขยะเข้าไปในห้องโถงให้รกหูรกตาแน่นอน นอกจากนี้ที่นั่งสำหรับพวกเธอไม่ได้อยู่ในห้องโถงส่วนกลาง แต่จัดอยู่ในที่ห้องโถงชั้นล่างโน้น พวกเธอควรไปนั่งในห้องโถงนั้น"

งานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่หวังจัดขึ้นที่บ้าน และมีแขกจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามา ห้องโถงกลางไม่สามารถรองรับแขกจำนวนมากได้ ดังนั้นงานเลี้ยงวันเกิดจึงแบ่งออกเป็นสองส่วน

คุณปู่หวังและสมาชิกของตระกูลหวังรวมถึงแขกคนสำคัญจะนั่งทานอาหารในห้องโถงกลาง ส่วนแขกทั่วไปจะรับประทานอาหารในที่ในห้องโถงชั้นล่าง

ทั้งสองส่วนนี้แบ่งชนชั้นอย่างชัดเจน ตามสถานะของกู้หยุนหลาน เธอมีคุณสมบัติครบถ้วนที่จะนั่งในห้องโถงกลาง แต่เนื่องจากเธอมีความสัมพันธ์กับหลี่โม่ เธอจึงถูกบังคับให้ออกจากห้องโถงกลาง

หวังจงเฉิงยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า "หยุนหลานเอ๋ย ถ้าเธอไล่ไอ้ขยะนี้ออกไป ก็ยังมีที่ของเธออยู่ในห้องโถงกลางนะ แต่ถ้าเธอไม่อยากไล่ไอ้ขยะนี้ไป เธอก็คงต้องไปนั่งที่ห้องโถงล่างแล้วล่ะ."

"ไม่อย่างนั้น ขืนให้แขกคนสำคัญเห็นว่าไอ้ขยะนี้เป็นหลานเขยของตระกูลหวังของเรา มันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของตระกูลหวังของเรานะ เธอก็รู้ว่าตระกูลหวังของเราเป็นทายาทตระกูลเก่าแก่และที่มีอายุยาวนานนับกว่าร้อยปี และไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสียอะไรมาก่อน"

หวังจงเหิงและหวังจงเฉิงร้องเป็นเสียงเดียวกัน กู้หยุนหลานโกรธจนดวงตาเป็นสีแดงเล็กน้อย เธอจึงดึงตัวหลี่โม่และเดินจากไป เธอไม่อยากจะมองลูกพี่ลูกน้องที่หัวสูงสองคนนี้อีก

หวังซูหยุนกระทืบเท้า แสดงความไม่พอใจที่เห็นการกระทำของหวังจงเหิงและหวังจงเฉิง "พวกพี่ทำเกินไปแล้วนะ ถ้าหยุนหลานจะไปนั่งที่ห้องโถงล่างนั้น งั้นฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอเอง"

"ซูหยุน เธออย่ายุ่งน่า จะตามพวกมันไปทำไม? นั่งกับคนไร้ประโยชน์แบบนี้มีแต่จะอับอายขายหน้าเปล่า ๆ"

หลี่โม่มองไปที่หวังซูหยุนด้วยความประหลาดใจ ไม่คาดคิดว่าหวังซูหยุนไม่เพียงแต่ช่วยพูดเท่านั้น แต่ยังมาอยู่เป็นเพื่อนกู้หยุนหลานและเขาอีก

"ซูหยุน เธอมาได้ยังไง คุณปู่ชอบเธอมาก เธอรีบกลับไปเถอะ พวกเราไม่เป็นไร นั่งที่ไหนก็เหมือนกัน"

หวังซูหยันส่ายหัวพลางทำหน้ามุ่ยแล้วพูดว่า "ฉันคิดว่าพวกเขาทำเกินไป ฉันสนับสนุนพี่นะพี่กู้หยุนหลาน ฉันเคารพในการตัดสินใจของพี่"

กู้หยุนหลานยิ้มอย่างหมดหวัง รู้ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถโน้มน้าวใจหวังซูหยุนได้ เธอทำได้เพียงเปลี่ยนเรื่องคุยกับหวังซูหยุน

"ฉันได้ยินมาว่าเธอได้รับปริญญาโทสองใบ และยังได้รับเชิญระดับปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในต่างประเทศด้วยใช่ไหม? "

หวังซูหยันค่อย ๆ พยักหน้า พูดด้วยสีหน้าแห่งความสุข "ใช่ค่ะ ได้รับเชิญจากมหาวิทยาลัยโคลัมเบีย เดี๋ยวฉันก็ต้องไปที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบียแล้ว ได้ยินมาว่าที่นั่นมีวพวกเก่ง ๆ มากมาย ฉันยังกังวลอยู่เล็กน้อยกลัวว่าจะตามเขาไม่ทัน"