คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 459

​​คุณปู่หวังรู้สึกว้าวุ่นเล็กน้อยเพราะเขาเชิญหวู่เต้าเหวินมานั่งที่โต๊ะหลัก แต่หวู่เต้าเหวินไม่ตอบสนองเลย เห็นได้ชัดเลยว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะมาฉลองวันเกิด

นอกจากนี้ท่าทางที่หวู่เต้าเหวินมองไปรอบ ๆ ราวกับว่าเขากำลังมองหาใครสักคน คุณปู่หวังคาดเดาในใจไปต่าง ๆ นานา

ตามหาคู่อริอยู่หรือเปล่า?

หรือกำลังมองหาเพื่อน?

หรือว่าจะมาหา...

ขณะที่คุณปู่หวังกำลังทำอะไรไม่ถูก หวู่เต้าเหวินก็เห็นหลี่โม่นั่งอยู่ที่มุม

เมื่อเห็นร่างของหลี่โม่ รอยยิ้มอันอ่อนน้อมก็ฉายขึ้นบนใบหน้าของหวู่เต้าเหวิน เขาผลักหวังจินซานออกไปข้าง ๆ แล้วเดินไปหาหลี่โม่

“คุณเหวิน คุณกำลัง...”

คุณปู่หวังเห็นว่าหวู่เต้าเหวินเดินจากไปแล้วหลังจากเพิ่งพูดได้ครึ่งประโยค ดังนั้นเขาจึงได้แต่พาลูก ๆ หลาน ๆ เดินไปเร็ว ๆ เพื่อให้ทันหวู่เต้าเหวิน

ตระกูลหวังไม่สามารถที่จะล่วงเกินคนใหญ่คนโตคนนี้ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงระมัดระวังการกระทำเป็นอย่างมาก

แต่เมื่อเห็นว่าหวู่เต้าเหวินกำลังเดินไปหาหลี่โม่ คุณปู่หวังและคนอื่น ๆ ต่างก็เบิกตากว้างอย่างคิดไม่ออกว่าหวู่เต้าเหวินกำลังจะทำอะไร

หวู่เต้าเหวินเดินตรงเข้าไปหาหลี่โม่แล้วยืนนิ่ง จากนั้นโค้งคำนับเล็กน้อยพร้อมพูดด้วยความเคารพ “คุณชายหลี่ ในที่สุดผมหาคุณเจอแล้ว คุณจะรังเกียจไหมครับถ้าผมจะขอนั่งข้าง ๆ คุณ”

หลี่โม่เงยหน้าขึ้นและมองไปที่หวู่เต้าเหวินอย่างเรียบเฉย จากนั้นพูดอย่างเป็นกันเองว่า “นั่งสิ”

หวู่เต้าเหวินนั่งลงบนเก้าอี้ข้างหลี่โม่อย่างระมัดระวัง เขานั่งอยู่บนเก้าอี้เพียงครึ่งก้นเท่านั้น

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างมีฐานะระดับสูงสุดและแต่ละคนก็ยุ่งเรื่องชาวบ้านไปทั่ว แต่เมื่อเห็นว่าหวู่เต้าเหวินมีท่าทีระมัดระวังและให้ความเคารพต่อหลี่โม่ บวกกับท่านั่งของหวู่เต้าเหวินในขณะนี้ พวกเขาต่างก็รู้สึกประหลาดใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ในทันที

แม้ว่าเขาจะมองไม่ขาดถึงความสัมพันธ์ระหว่างหลี่โม่และหวู่เต้าเหวิน แต่ว่าด้วยตามหลักการแล้ว อย่างไรคุณปู่หวังก็รู้สึกว่าเขาควรเชิญหวู่เต้าเหวินไปนั่งที่โต๊ะหลัก การให้หวู่เต้าเหวินนั่งที่โต๊ะมุมน่าจะเป็นการละเลยแขกผู้มีเกียรติ

หวู่เต้าเหวินส่ายหัวเล็กน้อยและพูดด้วยรอยยิ้ม “ที่ที่คุณชายหลี่นั่งคือโต๊ะหลักในใจของผม ดังนั้นคุณปู่หวังจึงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากเลยครับ”

แววตาของหวังจงเหิงที่อยู่ด้านข้างเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอิจฉาและเกลียดชัง เขาตะคอกใส่หลี่โม่ “คนไร้ค่าอย่างแกรู้จักแต่เรื่องกิน ไม่รู้จักเสียสละที่นั่งให้คุณปู่นั่งคุยกับคุณเหวินดี ๆ”

ใบหน้าของหวู่เต้าเหวินเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาจ้องมองที่หวังจงเหิงด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม “กล้าดียังไง! กล้าพูดกับคุณชายแบบนี้ เชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันจะทำให้แกสิ้นหวังและเพิ่มงานฉลองให้คุณปู่หวังในวันเกิด!”

หวังจงเหิงตกใจจนหน้าซีด ร่างกายของเขาสั่นระริก เขาถอยกลับเข้าไปในกลุ่มญาติโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ทุกคนในตระกูลหวังและแขกต่างมองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตางงงวยและนึกไม่ถึงกับความสัมพันธ์ระหว่างหวู่เต้าเหวินและหลี่โม่ ทำไมหวู่เต้าเหวินถึงสนับสนุนหลี่โม่มากขนาดนี้

ทุกคนรู้ว่าหลี่โม่เป็นเพียงเศษขยะที่ไร้ค่า แต่มันไม่มีเหตุผลเลยที่แมงดาเกาะผู้หญิงกินแบบนี้จะมีเส้นสายและภูมิหลัง มีสิทธิ์อะไรที่ทำให้หวู่เต้าเหวินสนใจขนาดนี้ นี่มันไร้สาระมาก ๆ