คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 481

หลังจากจัดการกับกู้หยุนหลานเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลี่โม่ก็กลับไปยังห้องประชุม ยืนอยู่หน้าเหล่าไป่ที่ก้มหัวชิดถึงอก

เหล่าไป่ไร้ซึ่งท่าทีสง่าผ่าเผยเหมือนก่อนหน้านี้ ดูไปแล้วราวกับจะตายได้ทุกเมื่อ

หลี่โม่คว้าจิกผมของเหล่าไป่และกระชากหัวขึ้นมา

เหล่าไป่ลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง ดวงตาเหลือบมองขึ้นไปทางหลี่โม่ ในใจเต็มไปด้วยความเสียใจภายหลังไม่รู้จบ

“พูดซะ”

คำพูดง่าย ๆ เพียงคำเดียว เปล่งออกมาจากปากของหลี่โม่ กลับราวกับมีความบีบคั้นอันไร้ที่สิ้นสุด

เวลานี้เหล่าไป่รู้อยู่แก่ใจดี เขารู้ว่าตอนนี้หากยังปากแข็งต่อไป เกรงว่าอาจจะไปโลกหน้าได้ทุกเมื่อ

“ใช่ เป็นซูเหวินปิน ซูเหวินปินให้พวกเราลักพาตัวพวกนายสามีภรรยา ไปส่งให้เขาที่เมืองเอกของมณฑล เขาจะจ่ายให้ฉัน 10 ล้าน”

“ซูเหวินปิน!”

แววตาของหลี่โม่สาดประกายจิตสังหาร

แต่เดิมหลี่โม่คิดว่าเรื่องของตระกูลซูผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วกันไป เขาไม่ได้มีเจตนาจะกำจัดตระกูลซูให้สิ้นซากเลย แต่เรื่องที่ซูเหวินปินทำในตอนนี้ทำให้หลี่โม่เกิดความคิดที่จะทำลายตระกูลซูทิ้งขึ้นมาแล้ว

เรื่องการล้ำเขตนั้นช่างมันไปก่อน แต่ไม่นึกว่าจะให้มือมืดเผชิญหน้ากับกู้หยุนหลานอีกครั้ง

“ดีมาก ฉันจะไว้ชีวิตสุนัขตัวหนึ่งอย่างแกไว้ หลังจากนี้ก็ตั้งใจทำตัวให้สมเป็นมนุษย์ซะ ถ้าฉันเห็นแกทำชั่วอีก ก็รอไปปรโลกได้เลย”

หลี่โม่ปล่อยมือที่จับผมของเหล่าไป่ แล้วหมุนตัวออกไปจากห้องประชุม

กู้ซิ่งเหว่ยนำคนจากแผนกที่เกี่ยวข้องรีบรุดเข้ามาอย่างรวดเร็ว คนทั้งกลุ่มพุ่งออกไปจากข้างกายหลี่โม่และมุ่งตรงไปยังห้องประชุม

ไม่นานเหล่าไป่และคนอื่น ๆ ก็ถูกลากออกไปส่งขึ้นรถ

กู้เจี้ยนเจียงพลันสั่นสะท้าน รู้สึกว่าเลือดทั่วร่างเย็นลงเล็กน้อย

เหตุการณ์ที่หลี่โม่สู้กับคนหลายสิบเมื่อครู่นี้ปรากฏขึ้นมาในหัวสมองของกู้เจี้ยนเจียง เมื่อเผชิญกับไอ้ขยะที่บ้าคลั่งแบบนี้ กู้เจี้ยนเจียงรู้สึกว่าการปิดปากไว้คงจะดีกว่า ถ้าหากไปยั่วโมโหหลี่โม่เข้า ใครจะไปรู้ว่าเขาจะบันดาลโทสะทำอะไรรุนแรงขึ้นมาหรือไม่

กู้เจี้ยนกั๋วจับก้นบุหรี่และขยี้มันลงในที่เขี่ยบุหรี่อย่างแรง ก่อนที่เขาหรี่ตามองไปยังหลี่โม่

“เรื่องในวันนี้ พวกแกต้องอธิบายมา! ปล่อยให้คนบุกเข้ามาในบริษัทจับพวกเราเป็นตัวประกัน พวกแกก่อปัญหาใหญ่โตแค่ไหนเอาไว้กันแน่!”

กู้หยุนหลานเหลือบมองหลี่โม่เล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลงไม่พูดจา

หลี่โม่เดินไปยืนนิ่งข้างกู้หยุนหลาน แล้วเอ่ยอย่างราบเรียบ “เกิดเรื่องอะไรขึ้นพวกคุณไม่จำเป็นต้องรู้ ผมจะไปจัดการเอง”

“กำแหงนัก!”