คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 485

หลังจากที่ซูเหวินปินออกคำสั่ง ทั้งสี่ห้องส่วนตัวข้างห้องของซูเหวินปินก็มีบอดี้การ์ดจำนวนมากกรูกันออกมา

เพราะซูเหวินปินนั้นมีความระแวดระวังต่อเหล่าไป่อยู่บ้าง ดังนั้นจึงได้เตรียมบอดี้การ์ดไว้มากมายขนาดนี้เพื่อเตรียมรับมือกับเหล่าไป่

ทว่าเหล่าไป่ยังไม่ได้มา หลี่โม่ก็มาหาถึงที่เสียก่อนแล้ว ประจวบเหมาะพอดีที่จะให้บอดี้การ์ดใต้บังคับบัญชาพวกนี้จัดการหลี่โม่

เมื่อมองดูบอดี้การ์ดเป็นขโยงกรูกันออกมาจากห้องส่วนตัวบนภาพของกล้องวงจรปิด มุมปากของซูเหวินปินก็ยกแย้มรอยยิ้มเย็นยะเยือก

“วันนี้ใครมาก็ต้องคุกเข่า เป็นเสือก็ต้องหมอบ เป็นมังกรก็ต้องขด เพียงแต่ไม่รู้ว่าทางเหล่าไป่ไปทำยังไงกันแน่ ถึงสามารถทำให้หลี่โม่วิ่งโร่มาถึงเมืองหลวงได้”

ซูเหวินปินบ่นพึมพำ รู้สึกว่าต้องถามไถ่สถานการณ์ทางนั้นของเหล่าไป่ดูสักหน่อย

หลังจากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหารายชื่อติดต่อ ซูเหวินปินก็ต่อสายหาหมายเลขโทรศัพท์ของเหล่าไป่

“ฮัลโหล ต้องการพูดกับใครครับ”

เสียงอันไม่คุ้นเคยดังออกมาจากโทรศัพท์

ซูเหวินปินคิ้วกระตุกเล็กน้อย ในใจเริ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างลับ ๆ “ขอสายเหล่าไป๋หน่อย คุณเป็นใคร?”

“ผมเป็นคนจากแผนกที่เกี่ยวข้องครับ คุณเหล่าไป่ได้ถูกพวกเราควบคุมตัวในข้อหาลักพาตัวแล้ว แต่เพราะเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงต้องรับการรักษากู้ชีพฉุกเฉินที่โรงพยาบาลชั่วคราว คุณเป็นญาติของเขาหรือเปล่าครับ?”

เสียงที่ดังออกมาจากในสาย ทำให้ซูเหวินปินรู้สึกว่ามันฉุกละหุกและเป็นไปไม่ได้อย่างมาก

ตอนนี้เหล่าไป่ถูกจับแล้ว?

นอกจากนี้ยังบาดเจ็บสาหัสอีก นี่มันเรื่องเวรตะไลอะไรวะเนี่ย!

ขนาดราชาแห่งสงครามก็ยังจับตัวเหล่าไป่ไม่ได้เลย แล้วทำไมเรือถึงไปล่มเอาในคูน้ำของกรุงโซลได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

ความหนาวยะเยือกเอ่อทะลักออกมาในใจของซูเหวินปิน ในหัวพลันปรากฏฉากการต่อสู้ของหลี่โม่ขึ้นมา เหมือนกับว่าเรื่องทุกอย่างจะมีคำอธิบายแล้ว

เมื่อเห็นตงผิงเย่หลับสนิทฝันหวาน ใบหน้าของซูเหวินปินก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา และโยนความกังวลใจทั้งหมดทิ้งไป เขารู้สึกว่าถ้ามีตงผิงเย่อยู่ ตัวเขาเองก็สบายใจหายห่วงแน่นอน

ซูเหวินปินเลื่อนสายตาไปยังโทรทัศน์ มองภาพของกล้องวงจรปิดบนหน้าจอด้วยความบันเทิงใจ

พวกบอดี้การ์ดพุ่งเข้าไปตรงทางเดินและล้อมรอบหลี่โม่เอาไว้

“ไปบ้าใจกล้าจากไหนกัน นึกไม่ถึงว่าจะกล้าบุกเขามาในหลงถิง แกรู้ไหมว่าที่นี่เป็นถิ่นใคร! กล้าไม่เห็นคุณชายซูของพวกเราอยู่ในสายตา แกมันรนหาที่ตายแล้วล่ะ!”

“ฉันจะให้โอกาสแกกลับเนื้อกลับตัวใหม่ ตอนนี้คุกเข่าลงกับพื้น แล้วคลานไปต่อหน้าคุณชายซูซะ ไม่อย่างนั้นเราจะหักแขนหักขาแก แล้วลากแกเหมือนกับลากหมาตายไปหาคุณชายซู”

พวกบอดี้การ์ดตะโกนโหวกเหวก ไม่เห็นหลี่โม่อยู่ในสายตา

คนทั้งโขยงล้อมคนคนเดียว ยังต้องเห็นคนที่ถูกล้อมกรอบอยู่ในสายตาที่ไหนกัน

หลี่โม่ทำเป็นหูหนวกต่อเสียงตะโกนเอะอะของพวกบอดี้การ์ด และเพียงแค่สาวเท้าเดินตรงไปข้างหน้าเท่านั้น