คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 515

เสียงด้านนอกประตูไม่ได้ดังมาก แต่บุคคลที่เกี่ยวข้องในคำพูดนั้น กลับทำให้พวกจางจงหยางหวาดหวั่น

“คุณเทียนมาเหรอ? คุณเทียนมาที่จินไห่งั้นเหรอ? ถ้าคุณเทียนมาจินไห่ยังไงก็ต้องบอกกล่าวฉันสักคำสิ”

จางจงหยางพึมพำอย่างสงสัย

อย่างไรก็ตามความสงสัยของจางจงหยางก็หายไปอย่างรวดเร็ว เพราะชูจงเทียนนั้นกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับชายวัยกลางนร่างท้วมคนหนึ่ง

ชายวัยกลางคนร่างท้วมแต่งตัวเรียบง่ายอย่างมาก สีหน้าออกสีเลือดฝาด ใบหน้ากว้างปากใหญ่แผ่รัศมีแห่งความร่ำรวยมั่งคั่งออกมา

“คนที่มากับลู่เจี้ยนปินคือคุณเทียนงั้นเหรอ?”

เฝิงจื่อไฉถามเสียงเบา

“ใช่ รีบไปต้อนรับคุณเทียนกับฉันเร็วเข้า”

จางจงหยางพาเฝิงจื่อไฉและคนอื่น ๆ เดินไปหาลู่เจี้ยนปินและชูจงเทียนด้วยกัน ฮั่วเจี้ยนเฟิงเดินมาข้าง ๆ หลี่โม่ด้วยรอยยิ้มเย็นชา

“ไอ้ขยะ ครั้งนี้นายยั่วโมโหคนอื่นมันเกินขอบเขตไปแล้ว ไม่เพียงยั่วโมโหผู้มีอิทธิพลของจินไห่เท่านั้น ยังล่วงเกินผู้มีอิทธิพลของกรุงโซลอีกด้วย นายรอความตายได้เลย”

จากนั้นฮั่วเจี้ยนเฟิงก็มองไปทางกู้หยุนหลาน “หยุนหลาน คุณเองก็เห็นแล้วว่าเจ้าขยะนี่สร้างหายนะมากแค่ไหน บางทีอาจจะเดือดร้อนมาถึงตระกูลกู้ของพวกคุณด้วย แต่ว่าคุณก็เห็นความสัมพันธ์ของผมกับพวกเขาแล้ว ขอแค่คุณพูดออกมา ก็สามารถช่วยตระกูลของคุณได้”

กู้หยุนหลานนึกถึงฉากในงานเลี้ยงของคุณปู่หวัง แล้วมองไปทางหลี่โม่ด้วยสายตาค้นหา

หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คุณเองก็เคยเห็นท่าทีที่ชูจงเทียนปฏิบัติต่อผมแล้ว ไม่ต้องกังวลหรอก”

กู้หยุนหลานพยักหน้าเบา ๆ ในใจของเธอไร้ซึ่งความกังวลใด ๆ

ฮั่วเจี้ยนเฟิงมองไปยังกู้หยุนหลานอย่างสับสนวุ่นวายเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่ากู้หยุนหลานจะไม่ตื่นตกใจแม้แต่น้อย หรือว่ากู้หยุนหลานจะเชื่อคำพูดของไอ้ขยะนี่จริง ๆ ?

“หลี่โม่! นายรู้จักคำว่าปลาหมอตายเพราะปากไหม! ท่าทีที่คุณชูจงเทียนปฏิบัติต่อนายงั้นเหรอ นายเคยเจอคุณชูจงเทียนหรือไง! อย่ามาคุยโวที่นี่เลย สุดท้ายคนที่ถูกลากไปติดแหด้วยก็คือหยุนหลาน! นายไปคุกเข่าขอโทษเฝิงจื่อไฉซะตอนนี้จะดีกว่า ไม่อย่างนั้นนายคงจะต้องเสียใจทีหลังแน่!”

ลู่เจี้ยนปินกวาดมองพวกของเฝิงจื่อไฉเล็กน้อย ก่อนยิ้มจนตาหยีพลางเอ่ย “ฉันเพิ่งจะได้ยินว่าพวกนายกำลังพูดถึงคุณเทียนกันอยู่ พวกนายกำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอ?”

“เมื่อครู่นี้มีคนคุยโวว่าคุณเทียนไม่กล้าแตะต้องเขาแม้แต่เส้นผม พวกเราต่างก็บอกว่าเขาเสียสติไปแล้วน่ะครับ”

เหอลี่ฉวินหัวเราะขึ้นมาอย่างยินดีในความโชคร้ายของผู้อื่น คิดว่าหลังจากชูจงเทียนได้ยินแล้วเขาจะต้องโมโหแน่

“ฮ่าฮ่าฮ่า"

ลู่เจี้ยนปินหัวเราะขึ้นมาสองสามคำ “คนจินไห่จะไม่กลัวคุณเทียนก็เป็นเรื่องธรรมดา”

ไป่เฉียนหลี่เอ่ยต่อ “ประธานลู่ คุณยังไม่รู้ครับ เจ้าหมอนั่นเป็นคนกรุงโซล แถมยังเป็นเขยแต่งเข้าที่ไม่มีงานการเป็นชิ้นเป็นอันอีกด้วย ขยะแบบนี้มาคุยโวเสียใหญ่โต พวกเราต่างก็กำลังเย้ยเยาะเขาอยู่เลยครับ”

“หืม? น่าสนใจนี่”

ลู่เจี้ยนปินยิ้มตาหยีมองไปทางชูจงเทียน