คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 517

ฮั่วเจี้ยนเฟิงอ้าปากกว้างด้วยความตะลึง คาดไม่ถึงว่าชูจงเทียนจะสนับสนุนหลี่โม่อย่างแน่วแน่ขนาดนี้ ให้ทุกคนขอโทษหลี่โม่ นี่มันเกินกว่าจินตนาการของฮั่วเจี้ยนเฟิงไปโดยสิ้นเชิง

สายตาของเหอลี่ฉวินและลูกเศรษฐีคนอื่น ๆ มองไปยังเฝิงจื่อไฉ เฝิงจื่อไฉคือคนที่พวกเขาต้องการจะประจบ พวกเขาควรจะทำอย่างไรนั้นย่อมต้องดูท่าทีของเฝิงจื่อไฉแน่นอนอยู่แล้ว

สติของเฝิงจื่อไฉเลื่อนลอยไปเล็กน้อย เขามองชูจงเทียน แล้วมองหลี่โม่อีกที ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของหลี่โม่กับชูจงเทียนเลย

ว่ากันตามเหตุผลแล้ว คนที่สามารถทำให้ชูจงเทียนเคารพนับถือได้ อย่างนั้นก็ต้องเป็นผู้มีอำนาจหรือทายาทเศรษฐีแน่นอน

แต่หลี่โม่นั้นไม่มีความเป็นทายาทเศรษฐีหรือผู้มีอำนาจเลยแม้แต่น้อย ไม่เพียงแต่งตัวธรรมดา อีกทั้งยังออกมาโดยไม่มีบอดี้การ์ดติดตาม สิ่งเหล่านี้ล้วนสามารถพิสูจน์ได้ว่าหลี่โม่เป็นแค่คนธรรมดา หรือคนธรรมดาที่ยากจนสุด ๆ คนหนึ่งเท่านั้น!

“พี่หยาง พี่ว่าควรทำยังไงดี?”

เฝิงจื่อไฉถามเสียงเบา

สีหน้าของจางจงหยางบึ้งตึงอย่างยิ่ง สำหรับจางจงหยางแล้ว การจะให้ไปขอโทษหลี่โม่นั้นมันเป็นไปไม่ได้เลย

ที่นี่คือจินไห่ เป็นถิ่นของตน การจะขอโทษขอขมาคนธรรมดาคนหนึ่งในถิ่นของตัวเองนั้น เป็นเรื่องที่จางจงหยางทำไม่ได้โดยสิ้นเชิง

ต่อให้เป็นคำขอของชูจงเทียน แต่จางจงหยางก็ไม่ใช่ลูกน้องภายใต้ฝ่ามือของชูจงเทียนแล้ว อีกทั้งยังเป็นหัวหน้าใหญ่ที่สามารถตั้งตัวเป็นอิสระกับชูจงเทียนอีกด้วย

“คุณเทียน ผมนับถือคุณเป็นลูกพี่ใหญ่ของผม แต่จะให้ผมไปขอโทษเขา เรื่องนี้มันออกจะเกินไปหน่อยนะครับ”

จางจงหยางจ้องชูจงเทียน รู้สึกว่าเรื่องนี้จะต้องเป็นแผนการร้ายของชูจงเทียน

ชูจงเทียนก้มหน้าต่ำลง “จงหยาง การให้นายขอโทษก็เพื่อช่วยนายเอง ขอแค่นายมาขอโทษเสียตอนนี้ เรื่องก่อนหน้านี้ก็ถือว่าแล้วกันไป นายได้ล่วงเกินคุณหลี่ไปแล้ว เกรงว่าวันข้างหน้าอาจจะต้องเจอกับความยากลำบาก”

“ให้ขอโทษคุณเทียนพวกเรายังพอเข้าใจได้ แต่จะให้ขอโทษไอ้ยาจกแบบนี้ พวกเราทนรับไม่ไหวหรอก”

มุมปากของฮั่วเจี้ยนเฟิงหยักยิ้มขึ้น ในใจคิดว่าพวกจินไห่กลุ่มนี้ช่างแข็งแกร่งจริง ๆ คาดไม่ถึงว่าจะกล้าต่อต้านคุณเทียน ทว่าเมื่อเป็นแบบนี้ดูว่าหลี่โม่จะโอหังอย่างไรอีก ปล่อยให้เขาแสดงไปนาน ๆ อีกเดี๋ยวคงถูกจัดการกลายเป็นหมาข้างถนนแน่นอน

ลู่เจี้ยนปินหรี่ตามองหลี่โม่และกู้หยุนหลาน เห็นท่าทางสงบนิ่งของหลี่โม่ ส่วนกู้หยุนหลานเองก็ไร้ซึ่งความตระหนกแม้แต่เศษเสี้ยว ก็พยักหน้าเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้

ในสถานการณ์เช่นนี้ก็ยังไม่มีความตื่นตระหนกเลยแม้แต่น้อย หากไม่ใช่คนโง่ที่ไม่รู้จักกลัว ก็คงจะมีไพ่ตายอยู่เหลือเฟือ จนไม่จำเป็นต้องกลัวเลยสักนิด

ประกอบกับท่าทีของชูจงเทียนที่ปฏิบัติต่อหลี่โม่เมื่อครู่ ลู่เจี้ยนปินก็สรุปได้ว่าหลี่โม่ต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน

“จงหยาง นายต้องคิดให้ดี ๆ นะ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะให้นาย ถ้าคุณหลี่โมโหขึ้นมา อย่างนั้นแค่การให้นายขอโทษ มันก็คงไม่จบง่าย ๆ แย่”