คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 542

หลี่โม่ถามอย่างไม่ได้คิดอะไร

ชูจงเทียนรีบพูดขึ้น “ท่านอาจารย์ฟาแห่งเมืองหลวง ชื่อว่าชูเจาฟา เดิมทีเขาทำด้านการขนส่ง แต่ต่อมากลายเป็นโจรปล้นรถจนร่ำรวย ตอนนี้เขาได้ยึดครองส่วนแบ่งของธุรกิจโลจิสติกส์ในเมืองเอาไว้พอสมควรครับ”

“ดูเหมือนว่าจางจงหยางจะไปพึ่งพิงชูเจาฟาแล้ว เมื่อก่อนเจ้านั่นอยากจะเข้ามากรุงโซล แต่ถูกผมขัดขวางไว้ ไม่ยอมเปิดโอกาสให้เขามาตั้งหลายปี ตอนนี้ถ้าหากเขากับจางจงหยางร่วมมือกันล่ะก็......”

ชูจงเทียนรู้สึกกังวลเล็กน้อย เพียงแต่หากเผชิญหน้ากับจางจงหยาง ชูจงเทียนก็ยังมีความมั่นใจว่าจะชนะ แต่หากเพิ่มชูเจาฟาเข้าไปด้วย ในใจของชูจงเทียนก็ไม่มีความมั่นใจเอาเสียเลย

“คุณสังเกตความเคลื่อนไหวของพวกเขาหน่อยนะ ถ้าหากกล้ามาหาเรื่องที่กรุงโซล ผมก็ไม่รังเกียจที่จะไปสั่งสอนบทเรียนให้พวกมันหรอก” หลี่โม่เอ่ยอย่างราบเรียบ

ชูจงเทียนรู้สึกยินดีออกนอกหน้า การมีหลี่โม่อยู่นั้นก็เปรียบเหมือนมียันต์คุ้มภัย ไม่จำเป็นต้องรู้สึกกังวลให้มากเกินไปเลย

“ท่านวางใจเถอะครับ ผมจะจับตาดูความเคลื่อนไหวของพวกเขา และจะรายงานให้ทราบทันทีเลยครับ”

บอดี้การ์ดของชูจงเทียนโทรศัพท์เรียกรถมาแล้ว ไม่นานก็มีรถขับเข้ามารับหลี่โม่ ชูจงเทียนและคนอื่น ๆ กลับเมือง

พี่หลงเห็นว่าขบวนรถออกไปแล้ว ถึงได้อดทนต่อความเจ็บปวดกัดฟันลุกขึ้นนั่ง

การที่สามารถลุกขึ้นมานั่งได้นั้น ก็เป็นขีดจำกัดของพี่หลงแล้ว อยากจะลุกขึ้นยืนก็ยังไม่อาจทำได้

“ชูจงเทียนเจ้าหมาเฒ่า มีคนที่เก่งกาจขนาดนั้นอยู่ข้างกายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เรื่องเละเทะไปแล้ว แต่ก็คงรายงานกับอาจารย์ฟาไม่ได้ ต้องให้เขาร่วมมือกับจางจงหยางก่อน”

พี่หลงไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปรายงานต่อชูเจาฟาตรง ๆ หากใส่หมวกใบหนึ่งที่ไม่สร้างประโยชน์เอาไว้ ก็คงจะมีคนไม่น้อยที่จะเหยียบย่ำซ้ำเติมตามมา

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหมายเลขของจางจงหยาง พี่หลงเอ่ยอย่างค่อนข้างอ่อนแรง “ไอ้เวรเอ๊ย แกให้ข้อมูลเท็จกับฉันงั้นเหรอ ชูจงเทียนมียอดฝีมือติดตามอยู่ด้วย!”

จางจงหยางที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยตกตะลึงไปชั่วขณะ หลายปีมานี้จางจงหยางมัวแต่สนใจกับสถานการณ์ของชูจงเทียน จึงรู้เกี่ยวกับบอดี้การ์ดข้างกายชูจงเทียนอย่างละเอียดยิบ ซึ่งไม่มียอดฝีมืออะไรนั่นอยู่เลย

ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีบาดแผลจากการแทงตัวเองอยู่ จางจงหยางก็คงจะพาคนไปซุ่มโจมตีชูจงเทียนด้วยตัวเองแล้ว

เฝิงจื่อไฉลูบคางพลางเอ่ยขึ้น “ทางฝั่งชูจงเทียนพลาดท่าซะแล้วเหรอ? หรือไม่พวกเราก็ไปกรุงโซลสักรอบ ธนาคารส่งจดหมายยุติการกู้ยืมอย่างเป็นทางการไปแล้ว ฉันว่าตระกูลกู้คงจะดิ้นพล่านกันแล้วล่ะ พวกเราไปก็ประจวบเหมาะที่จะได้ทำให้ไอ้ขยะนั่นอับอายขายหน้าเสียก่อน นับว่าเก็บดอกเบี้ยเล็ก ๆ น้อน ๆ”

จางจงหยางพิจารณาดูเล็กน้อย รู้สึกว่าเป็นความคิดที่ดีอยู่เหมือนกัน ทางฝั่งชูจงเทียนมียอดฝีมือคุ้มกัน ยากจะลงมือได้ในเวลาอันสั้น ไม่อย่างนั้นก็จัดการจากด้านธุรกิจไปก่อน

“อย่างนั้นนายก็เตรียมการเถอะ พวกนายพาบอดี้การ์ดกำลังคนไปมาก ๆ หน่อย ทำให้ไอ้ขยะนั่นมันอับอายขายหน้า แล้วอย่าลืมถ่ายวิดีโอส่งมาด้วยล่ะ ให้ฉันได้สนุก ๆ สักหน่อย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า พี่หยางวางใจได้ ผมจะถ่ายคลิปที่ไอ้ขยะนั่นมันเรียกผมว่าคุณปู่ส่งมาให้พี่ดู แล้วตอนเย็นจะพากู้หยุนหลานกลับมาด้วย พวกเราก็จะได้สนุกกันอย่างสบายใจแล้ว”

เฝิงจื่อไฉพูดจบก็แย้มรอยยิ้มโรคจิตออกมา จางจงหยางเองก็หัวเราะอย่างมีความสุขเช่นกัน

“ผมจะไปเรียกพวกเหอลี่ฉวินแล้วนะ พี่หยาง พี่รอข่าวดีจากผมได้เลย”

เฝิงจื่อไฉพูดอย่างอวดเก่ง