คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 645

หม่าเจียเฉิงย่อมไม่มีทางสยบแน่นอน พวกคุณชายเศรษฐีทั้งกลุ่มถูกไล่ออกจากปราสาท เรื่องนี้ทำให้พวกเขารู้สึกอับอายจนแทบระเบิดออกมา

ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้พวกลูกเศรษฐีไม่เคยอับอายขายหน้าเหมือนกับวันนี้มาก่อน เมื่อออกจากประตูปราสาทมาแล้ว พวกเขาก็เริ่มด่าทอต่อว่าขึ้นมา

“ไอ้ขยะนั่นมันก็เฮงซวยพอ ๆ กับไอ้คนไร้ประโยชน์นั่น ควรจะจัดการพวกมันให้ราบคาบจริง ๆ ”

“ถ้าจับพวกมันได้ต้องเหยียบให้จมดิน ไม่สิ ต้องฆ่าพวกมันทิ้งไปเลย พี่หม่า ผมจะติดต่อกับกลุ่มโจรพวกนั้นเดี๋ยวนี้ ดูว่าพวกเขาถึงไหนแล้ว”

คุณชายเศรษฐีคนหนึ่งหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร หลังจากพูดคุยไม่กี่ประโยคก็พลันเผยสีหน้าตื่นเต้นขึ้นมา

“พี่หม่า ทางนั้นมาถึงแล้ว พวกเขาอยู่ที่โกดังร้างห่างจากที่นี่ 20 กิโล พวกเราต้องไปเจอกับพวกเขาสักหน่อยไหม?”

“ไปสิ ต้องไปเจออยู่แล้ว! ทุกคนขึ้นรถ พวกเราจะไปกันเดี๋ยวนี้”

หม่าเจียเฉิงนั้นทนรอเจอกับจางเฉียงไม่ไหวแล้ว เขาอยากจะพากลุ่มโจรพวกนั้นของจางเฉียงกลับมาแล้วทำให้ทุกคนเห็นความน่าเกรงขามของตนเองจะแย่

ฉันเป็นถึงหนึ่งในสี่คุณชายแห่งเมืองหลวงนะโว้ย!

ไม่ใช่หมาแมวที่ใครจะมาทำลายศักดิ์ศรีกันได้ตามอำเภอใจ!

หม่าเจียเฉิงคิดในใจอย่างโกรธแค้น

สตาร์ทรถ เข้าเกียร์ เหยียบคันเร่ง รถสปอร์ตปอร์เช่ของหม่าเจียเฉิงพุ่งทะยานออกไปราวกับศรธนู

เหล่าคุณชายเศรษฐีที่เหลือเองก็ขับรถหรูของตัวเองตามรถปอร์เช่ของหม่าเจียเฉิงมุ่งหน้าไปยังโกดังร้างที่อยู่ห่างออกไป 20 กิโลด้วยเช่นกัน

ระยะทาง 20 กิโลเมตร ด้วยความเร็วอันบ้าคลั่งของเหล่าคุณชายเศรษฐี ก็ได้มาถึงที่หมายในเวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น

หม่าเจียเฉิงสงบสติอารมณ์ลงได้เล็กน้อย คิดในใจว่าตนเองเป็นนายจ้าง จะไปกังวลทำไม คนพวกนี้ยิ่งโหดเหี้ยมเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เพราะมันจะเป็นเรื่องที่ง่ายดายมากถ้าให้พวกเขาทำให้รอยัลพาเลซนองไปด้วยเลือด

หม่าเจียเฉิงพาพวกคุณชายเศรษฐีเข้าไปในโกดัง เขามองดูกลุ่มโจรร่างกำยำในโกดังบ้างก็นั่งบ้างก็ยืน รู้สึกเหมือนกับได้เห็นเทพแห่งความตาย

ร่างกายของคนพวกนี้ล้วนแผ่จิตสังหารออกมา แค่เข้าไปใกล้พวกเขาก็ทำให้หม่าเจียเฉิงรู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของเขาลดลงหลายองศาแล้ว ความรู้สึกแบบนี้ช่างไม่ดีเอาเสียเลย

กลุ่มโจรได้นำหม่าเจียเฉิงเดินเข้าไปในส่วนลึกสุดของโกดัง จางเฉียงผู้มีรอยแผลเป็นอัปลักษณ์บนใบหน้ากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับควงกริชเล่น

กริชในมือของจางเฉียงราวกับมีชีวิต มันบินพลิ้วไหวไปมาที่ปลายนิ้วของจางเฉียง

“คุณคือหม่าเจียเฉิงเหรอ?”

จางเฉียงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม