คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 832

แต่กู้หยุนหลานไม่มีวิธีดี ๆ เลย ทำได้เพียงมองไปที่หลี่โม่แล้วพูด “หลี่โม่ ไม่อย่างนั้นคุณคิดวิธีช่วยเธอได้ไหม?”

“แบบนี้จะช่วยได้ยังไง พาเธอกลับบ้านคงไม่ได้มั้ง ที่บ้านไม่มีพื้นที่ให้อยู่หรอก”

หลี่โม่ยักไหล่ ไม่ได้คิดจะช่วยเฉินเสี่ยวถง

'ไอ้ตัวป่วนนี่ ไม่คิดเลยว่าจะไม่หวั่นไหวกับฉัน ไม่รู้จักปกป้องฉันเลย!' เฉินเสี่ยวถงตำหนิอย่างไม่พอใจ

“พี่สาว ฉันซักเสื้อผ้าทำอาหารได้นะ คุณต้องช่วยฉันนะ พาฉันไปอยู่ที่บ้านคุณด้วยเถอะ งานบ้านทั้งหมดให้ฉันดูแลเอง ฉันจะไม่มีวันสร้างปัญหาให้เลย”

กู้หยุนหลานลูบหน้าผากอย่างลำบากใจดึงหลี่โม่แล้วพูด “ไม่อย่างนั้นเราให้เธออยู่ที่บ้านก่อนสักคืนได้ไหม?”

“เหอะ ๆ งั้นพรุ่งนี้ล่ะ?”

“พรุ่งนี้ พรุ่งนี้บางทีลุงฝูอาจจะฟื้นแล้ว ถึงเวลานั้นก็มีลุงฝูดูแลเธอ ไม่ใช่เรื่องของพวกเราแล้ว”

เห็นกู้หยุนหลานดูเห็นอกเห็นใจแบบนั้น หลี่โม่ก็พูดอย่างจนใจ “ไม่อย่างนั้นฉันให้ชูจงเทียนจัดการให้เธอแล้วกัน มันลำบากเกินไปที่จะพาเธอกลับไปที่บ้าน”

“ไม่เอา ๆ ฉันจะอยู่กับพี่ชายพี่สาว ถ้าคนอื่นเอาฉันไปขายจะทำยังไงล่ะ ได้ยินมาว่ามีพวกค้ามนุษย์ข้างนอกนั่นเยอะมากด้วย”

เฉินเสี่ยวถงจับแขนของกู้หยุนหลานออดอ้อน กู้หยุนหลานลูบแขนของเธอแล้วพูด “ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่มีทางปล่อยให้เธอถูกเอาไปขายแน่นอน คืนนี้เธอไปนอนกับฉัน ให้หลี่โม่นอนในห้องนั่งเล่นแล้วกัน”

“ดีค่ะ ขอบคุณค่ะพี่สาว แต่ให้พี่หลี่โม่ไปนอนห้องนั่งเล่นดูจะไม่ดี งั้นให้ฉันนอนห้องนั่งเล่นดีกว่า” เฉินเสี่ยวถงพูดอย่างว่าง่าย

“เธอนอนบนโซฟาไม่ได้หรอก หลี่โม่ผิวหยาบเนื้อหนา นอนในห้องนั่งเล่นเหมาะสมที่สุดแล้ว”

หลี่โม่มองกู้หยุนหลานด้วยใบหน้าขมขื่น เห็นว่ากู้หยุนหลานตัดสินใจแล้ว จะไปโต้แย้งอะไรก็คงไม่ดี ขอแค่ภรรยามีความสุขก็พอแล้ว

หลี่โม่โบกมือ พวกลูกน้องของคุณชายเล็กหลินก็วิ่งหนีไป แค่โกรธพ่อแม่ของพวกเขาที่ให้พวกเขาเกิดมามีแค่สองขาเท่านั้น

หลังจากที่คนของคุณชายเล็กหลินไปแล้ว หลี่โม่ก็พากู้หยุนหลานกับเฉินเสี่ยวถงไป ท่ามกลางสายตาอิจฉาของพวกคนรวย

แค่พากู้หยุนหลานไปด้วยก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้ชายทุกคนอิจฉา ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้หลี่โม่ควงสองแล้ว คนรวยไม่น้อยเลยที่เพ้อฝันว่าพวกเขาน่าจะเป็นหลี่โม่ ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกเขาจะได้เล่นเกมสามคนกับกู้หยุนหลานและเฉินเสี่ยวถง

น่าเสียดายที่พวกเขาไม่รู้ว่ากลางคืนหลี่โม่จะต้องนอนในห้องนั่งเล่น หากพวกเขารู้ กลัวว่าจะตกใจอ้าปากค้างกันหมด

กู้ชิงหลินนั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะไกล ๆ มองดูแผ่นหลังของพวกหลี่โม่ทั้งสามคนจากไป ในใจรู้สึกปนเปกันไปหมด

สวีอวิ๋นอวิ๋นเดินไปหากู้ชิงหลินและนั่งลง แล้วพูดอย่างหงุดหงิด “เธอกำลังคิดอะไรอยู่? เกรงว่าเธอไม่ได้คิดว่ากู้หยุนหลานจะซ่อนหลี่โม่ไว้ลึกขนาดนี้สินะ หลี่โม่เป็นคนที่ดีมาก ทนเป็นขยะมาตลอดเพื่อกู้หยุนหลาน ช่างเก่งจริง ๆ”