คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 875

หลังจากที่รถตู้เบนซ์ตกลงกับพื้น กระจกหน้าต่างรถก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยแรงสะเทือน ฝั่งที่นั่งข้างคนขับกระแทกกับพื้น พวกคุณชายเล็กหลินต่างก็ถูกกระแทกจนเลือดโชก มีเสียงวิ๊งวิ๊งดังอยู่ในหัว ทั้งหมดต่างตกอยู่ในอาการสมองกระทบกระเทือน

ก็มีเพียงอาการของจอมละโมบที่ดีกว่าสักหน่อย เขาสะบัดหัวอย่างแรง จอมละโมบตะเกียกตะกายปีนออกไปจากทางกระจกรถที่แตกละเอียด

“เป็นเพื่อนร่วมทีมที่ไร้ประโยชน์ชะมัด เกือบขุดหลุมฝังฉันแล้วไหมล่ะ”

จอมละโมบบ่นพลางปีนออกจากรถตู้เบนซ์ เขาเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากหน้าผากที่ถูกกระจกบาด นึกอยากจะนั่งสูบบุหรี่ที่ข้างทางเงียบ ๆ สักมวนจริง ๆ

ทว่าจอมละโมบก็ทำได้เพียงคิดเท่านั้น หลี่โม่ที่ย่างสามขุมเข้ามาทำให้จอมละโมบหมดอารมณ์ทันใด เขารีบกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งหนีไปบนถนนอย่างบ้าคลั่ง

หลี่โม่แค่นหัวเราะเย็นชา เขาสะบัดข้อมือเล็กน้อยก่อนหินกรวดก้อนหนึ่งจะทะยานออกไปกระแทกเข้ากับข้อพับเข่าของจอมละโมบอย่างแรง

จอมละโมบที่กำลังหนีเตลิดพลันรู้สึกเจ็บปวดที่หัวเข่าและล้มคว่ำลงไปจูจุ๊บกับพื้นทันที

“ขาฉัน! เข่าฉัน!”

จอมละโมบร้องโหยหวนพลางกุมเข่าเอาไว้ เมื่อเห็นรูขนาดใหญ่ที่มีเลือดไหลทะลักออกมาบนหัวเข่า เขาก็รู้สึกว่าคราวนี้คงหนีไม่รอดแล้ว

“คุณหลี่! ลูกพี่หลี่! ท่านหลี่! คุณช่วยเห็นผมเป็นอากาศธาตุไปได้ไหมครับ ผมจะเอาเงินให้คุณ ผมจะให้ทรัพย์สินทั้งหมดเลยโอเคไหมครับ!”

จอมละโมบน้ำตาไหลอาบหน้าไร้ซึ่งสง่าราศีของผู้ใหญ่อย่างเมื่อก่อน ตอนนี้เขาต้องการเพียงให้หลี่โม่จะละเว้นชีวิตเล็ก ๆ ของตนเท่านั้น

“ผมไม่น่าเห็นแก่เงินเลย ไม่น่าโลภมากเลย คุณปล่อยผมไปเถอะนะ ต่อไปผมไม่มีทางกล้าเป็นศัตรูกับคุณอย่างแน่นอน”

จอมละโมบที่อดกลั้นต่อความเจ็บปวดพลิกตัวคุกเข่าลงกับพื้น ก้มหัวคำนับขอโทษหลี่โม่ไม่หยุด

“หากไม่ใช่เพราะรุ่นพี่เป้าติดต่อมา ผมก็คงไม่มีทางเข้ามายุ่งเกี่ยวหรอกครับ คุณชายเล็กหลินให้ผมห้าสิบล้านบาท ผมขอให้คุณสิบเท่าเพื่อซื้อชีวิตของผม ต่อไปหากว่าได้มาบรรจบพบเจอ ผมจอมละโมบผู้นี้จะเคารพนอบน้อมต่อคุณอย่างแน่นอน ผมจะเคารพนับถือคุณเช่นเดียวกับปู่ของผมเลยครับ”

จอมละโมบโยนศักดิ์ศรีทิ้งไปทันที ในเวลานี้ศักดิ์ศรีมันไม่มีประโยชน์อะไรเลยแม้แต่น้อย มีแต่ต้องทิ้งยางอายไปเท่านั้นจึงจะสามารถรอดไปได้

หลี่โม่ถอนหายใจ แล้วเอ่ยเสียงเบา “เห็นแก่ที่นายเป็นแค่ผู้สมคบคิด วันนี้ฉันจะปล่อยนายไปสักครั้งแล้วกัน ต่อไปถ้านายยังก่อกรรมทำชั่วให้ฉันเห็นอีก ฉันจะไม่ละเว้นนายแล้ว”

คุณชายเล็กหลินที่เลือดโชกท่วมหัวมุดตามออกมา มองไปยังหลี่โม่อย่างขี้ขลาด “มีอะไรก็คุยกันดี ๆ เถอะนะ พวกเราเองก็ไม่ได้มีความแค้นใหญ่หลวงอะไรกัน ฉันเองก็ถูกกู้เจี้ยนกั๋วกับกู้ชิงหลินล่อหลอกยุยงมา ไม่อย่างนั้นฉันเองก็ไม่กล้าแตะต้องเมียนายหรอกน่า”

“ล่อหลอก? ถ้าตัวนายเองไม่ได้สมัครใจ ใครจะไปล่อหลอกนายได้ ในเมื่อทำแล้วก็ต้องกล้ารับสิ”

หลี่โม่ตบหน้าคุณชายเล็กหลิน ก่อนจะยื่นมือไปบีบคอ

คุณชายเล็กหลินเอื้อมสองมือไปคว้าแขนของหลี่โม่เอาไว้ด้วยความตื่นตระหนก ต้องการที่จะบีบให้มือของหลี่โม่ที่บีบคอตนอยู่นั้นคลายออก

“นาย นายปล่อยฉัน อย่าบีบคอฉัน ลุงเป้า จี๋เสียง พวกแกรีบมาช่วยฉันสิ ฆ่าไอ้สารเลวนี่! ฆ่ามันซะ!”

จี๋เสียงกับลุงเป้าไม่กล้าแม้แต่จะขยับเขยื้อน ไม่อาจมีความคิดจะเป็นศัตรูกับหลี่โม่ได้เลยแม้แต่น้อย

“คุณหลี่ ผมไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณชายเล็กหลินทั้งนั้น คุณปล่อยผมไปได้ไหม ต่อจากนี้ผมจะหลบไปให้พ้นหน้าคุณแน่นอน ไม่มีทางกล้าโผล่หัวมาให้คุณเห็นอีกแน่ครับ” ลุงเป้าอ้อนวอนอย่างตื่นตระหนกโดยไม่สนใจความเป็นตายของคุณชายเล็กหลินแม้แต่น้อย

คุณชายเล็กหลินนั้นเข้าสู่ภาวะขาดออกซิเจนไปแล้วเนื่องจากขาดอากาศหายใจ แขนขาทั้งสี่เริ่มกระตุกเกร็ง สีหน้าเองก็เปลี่ยนกลายเป็นสีม่วงคล้ำ