คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 893

หลี่โม่มองทอมป์สันที่ประหลาดใจพร้อมยิ้ม “เห็นไหมล่ะ นี่คือไท่เก๊ก อาศัยความแข็งแกร่งและมุ่งเน้นไปที่การตั้งรับ การแก้ไขและการออกแรง ผมรับความแข็งแกร่งของเขา จากนั้นแก้ไขความแข็งแกร่งของเขา แต่ผมยังไม่ได้ออกแรงเลยนะ ถ้าใช้ครบถ้วน นู่หล่างคงถูกผมซัดจนหมอบไปแล้ว”

ทอมป์สันมองหลี่โม่ราวกับคนซื่อบื้อ ไม่คิดเลยว่า หลี่โม่จะยังมีกะจิตกะใจที่จะอธิบายกังฟูให้เขาฟังในเวลานี้อีก

ทอมป์สันไม่เข้าใจความมหัศจรรย์ของการตั้งรับ การแก้ไขและการออกแรง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ทอมป์สันรู้สึกต่อต้านการทำความรู้จักใหม่ ๆ เกี่ยวกับหลี่โม่

ในเวลานี้แม้แต่คนโง่ก็ยังมองออกว่าหลี่โม่แข็งแกร่งกว่านู่หล่างมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนฉลาดอย่างทอมป์สันเลย ในเวลานี้ทอมป์สันรู้อยู่แล้วว่า ความคิดของเขาจะล้มเหลวอีก

นู่หล่างโกรธมาก รู้สึกว่าหลี่โม่กำลังทำให้ตนเองอับอาย แล้วยังจะมีเวลาคุยกับคนอื่นระหว่างการต่อสู้อีก แบบนี้มันไม่ได้สนใจตนเองเลย!

“แกทำให้ฉันโกรธ! ฉันจะจัดการแก!”

เลือดในร่างกายของนู่หล่างหมุนเวียนรวดเร็วขึ้นกว่าเดิม กล้ามเนื้อของเขามีมากขึ้น ร่างกายก็มีพลังมากขึ้นกว่าเดิมด้วย

ปัง!

นู่หล่างกระทืบเท้าซ้ายอย่างแรง ทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่ที่พื้นเวที

จากนั้นนู่หล่างก็ออกแรงกระชากมือขวากลับ แล้วปล่อยหมัดซ้ายตรงเข้าหาหลี่โม่ คิดจะทำให้หลี่โม่ล้มลงไป

แต่ตอนที่นู่หล่างชักมือขวาออกด้วยแรงมหาศาล หลี่โม่ก็ปล่อยมือที่ยึดหมัดของนู่หล่างไว้ทันที

ทันใดนั้นนู่หล่างก็เสียการทรงตัวและล้มหงายหลังลงไปกับพื้น

หลี่โม่ยืนเอามือไพล่หลังมองนู่หล่างแล้วพูดอย่างใจเย็น “ต่อนะ เมื่อกี้ฉันใช้ไท่เก๊ก ตอนนี้ฉันจะแสดงสิบแปดฝ่ามือสยบแมลง เพื่อจัดการกับพวกที่มีแรงต่อสู้น้อยนิดอย่างแก ไม่จำเป็นต้องใช้วิชาที่เป็นเอกลักษณ์อย่างสิบแปดฝ่ามือสยบมังกรเลยด้วยซ้ำ”

หลี่โม่ล้อเล่น แต่นู่หล่างกลับโกรธมากจนเต้นเร่า ๆ

เมื่อหลี่โม่ได้อำนาจแล้วเขาจะไม่ปรานีใคร เขาพุ่งเข้าไปหานู่หล่าง มือทั้งสองตบไหล่นู่หล่าง

แปะ แปะ

หลังจากเสียงดังสองครั้ง นู่หล่างก็ถูกหลี่โม่ตบไหล่จนคุกเข่าลงกับพื้น กระดูกไหล่ทั้งสองข้างของเขาแตก ไหล่ของเขาพังลงทันที

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เติบโตมาแล้วนู่หล่างรู้สึกหวาดกลัว เดิมทีเขาคิดว่า ตนเองท้าทายแชมป์มวยใต้ดินได้ มีความสามารถมากพอที่จะกลายเป็นผู้ทรงพลัง แต่ในตอนนี้นู่หล่างถึงได้ตระหนักว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เข้าใจว่าตนเองไม่ได้ด้อยกว่าหลี่โม่เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น

“ฉันยอมแพ้ ฉันยอมแพ้แล้ว หยุดได้แล้ว!”

นู่หล่างตะโกนอย่างตื่นตระหนก เพราะว่าเขากังวลเกินไป เสียงของเขาจึงเพี้ยนไป ฟังดูแล้วเป็นเสียงกรีดร้องแหลม ๆ

“เมื่อกี้ตอนที่คนอื่นยอมแพ้ แกทำยังไงนะ? ไม่ต้องพูดถึงว่าฉันยังไม่ได้ใช้สิบแปดฝ่ามือสยบมังกรเลย แกรับเอาสิบหกฝ่ามือของฉันไปก่อนเถอะ ค่อยว่ากัน”