คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 916

“เขาว่าเธอ สำนึกได้บ้างไหม?”

กู้ชิงหลินผลักเฉินเสี่ยวถงไปยืนชิดกำแพง

เฉินเสี่ยวถงรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกที่นั่งลำบาก เดิมทีเธอคิดว่า การแทรกเข้าไปอยู่ในบ้านของหลี่โม่นั้นยากที่สุดแล้ว แต่ตอนนี้พอถูกกู้ชิงหลินกดขี่ ถึงได้เข้าใจว่า ความยากลำบากที่แท้จริงคืออะไร

กู้ชิงหลินคนนี้จงใจทำชัดๆ ทุกอย่างมุ่งเป้ามาที่ตนทั้งหมด! ต้องคิดหาวิธีทำให้หลี่โม่ออกห่างจากยัยตัวแสบนี่ให้ได้!

สมองของเฉินเสี่ยวถงแล่นอย่างรวดเร็ว ครุ่นคิดว่าต้องทำอย่างไรถึงจะกำจัดกู้ชิงหลินทิ้งไปได้

หลี่โม่เห็นว่าในที่สุดก็เงียบลงสักที จึงถอนหายใจออกมา แล้วยกขาเหยียบลงบนมือของซ่างเปียว

นิ้วของซ่างเปียวได้รับความเจ็บปวด จึงพยายามดึงมือของตัวเองออกโดยสัญชาตญาณ

แต่หลังจากออกแรงอย่างกะทันหัน มือของตนไม่เพียงแต่ดึงออกมาไม่ได้ กลับกันยังเกือบทำให้ข้อมือตัวเองหลุดอีกต่างหาก

หลี่โม่เอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็นชา “ตอบคำถามมาตามจริง แล้วฉันจะไว้ชีวิตพวกแก ไม่อย่างนั้น ฉันเองก็คงไม่ฆ่าแกหรอก แค่จะหักกระดูกของแกทุกชิ้น ชีวิตที่เหลืออยู่แกก็ใช้มันไปบนเตียงก็แล้วกัน หวังว่าจะมีคนคอยดูแลแกไปจนตายนะ”

ซ่างเปียวสั่นสะท้านไปทั้งตัว ในสมองปรากฏภาพที่ตนนอนอยู่บนเตียงโดยไม่สามารถขยับตัวได้

ตอนนั้นอย่าว่าแต่จะมีใครมาดูแลตนเลย แค่ศัตรูของตนไม่ตามมาหั่นตนเป็นชิ้นๆ ถึงที่ก็นับว่าบุญหัวแล้ว

แต่ฉากน่าอนาถนั้นก็ปรากฏขึ้นในหัวของซ่างเปียวเพียงชั่วครู่เท่านั้น ไม่นานซ่างเปียวก็ฝืนกัดฟันพูด “เหอะๆ อย่าคิดจะข่มขู่ซ่างเปียวคนนี้เลย ฉันไม่กลัวหรอก คนโฉดชั่วแค่ไหนฉันก็เคยเจอมาแล้ว ไม่ว่าสถานการณ์ไหนฉันก็ผ่านมาแล้วทั้งนั้น ฉันไม่กลัวเลยสักนิดเดียว”

“หึหึ งั้นเหรอ? หวังว่าอีกเดี๋ยวแกจะไม่กลัวจริง ๆ ก็แล้วกัน”

หลี่โม่พูดจบก็เหยียบลงไปอย่างแรง บดขยี้ฝ่ามือของซ่างเปียวใต้ฝ่าเท้า

ซ่างเปียวถามด้วยความสับสนว้าวุ่น

“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว ฉันหลี่โม่เป็นคนเชื่อถือได้ แต่ไหนแต่ไรมาพูดคำไหนคำนั้น”

“ดี งั้นฉันจะบอก นายอยากรู้อะไรล่ะ”

ในที่สุดซ่างเปียวก็ยอมแพ้

อากวงเกาหัว คิดในใจว่าคุณหลี่ช่างสุดยอดจริง ๆ นอกจากนี้คุณหลี่ยังโหดเหี้ยมมากด้วย เข้ามาถึงก็บดขยี้ข้างหนึ่งของซ่างเปียวทันที เป็นแบบอย่างของพวกตัวร้ายอย่างแน่นอน

กู้ชิงหลินเหลือบมองเฉินเสี่ยวถง เมื่อเห็นใบหน้าของเฉินเสี่ยวถงไร้ซึ่งสีหน้าหวาดกลัว ก็เอ่ยขึ้นเสียงเบา “ทำไมไม่แสร้งทำเป็นกลัวแล้วล่ะ? เฮอะ!”

“มีอะไรน่ากลัวกัน เขาก็แค่ร้องออกมาสองสามคำ อีกอย่างสีหน้าของเขาก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนเมื่อกี้นี้ด้วย เธอนี่ประสาทจริง ๆ เลย”