คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 929

“ผมไม่ไป ลูกกระจ๊อกยังต้องกตัญญูต่อลูกพี่ ลูกพี่ คุณยังขาดคนอยู่หรือเปล่า ให้ผมเฝ้าบ้านเวรยามตอนกลางคืนให้ก็ได้นะครับ”

หานเถี่ยโถวไม่มีความคิดจะหนีไปแม้แต่น้อย ในที่สุดเขาก็ได้พบกับผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องกอดต้นขาใหญ่นี้เอาไว้ให้ได้

หานเถี่ยโถวใช้วิธีนี้มาแต่ไหนแต่ไร เมื่อเจอผู้มีฝีมือก็ยอมแพ้ หลังจากยอมแพ้แล้วก็จะประจบสอพลอ จากนั้นก็จะยกยอปอปั้นต่าง ๆ นานา และเรียนรู้จากผู้มีฝีมือ

หลังจากใช้วิธีที่ไร้ยางอายแบบนี้แล้ว หานเถี่ยโถวกลับเปลี่ยนจากเด็กบ้าน ๆ กลายเป็นยอดฝีมือชั้นดี

ในตอนนี้หานเถี่ยโถววางแผนที่จะใช้อุบายเดิม และเกาะแข็งเกาะขาต่อไปอย่างไร้ยางอาย

หลี่โม่เลิกคิ้วเล็กน้อย แค่นหัวเราะเย็นชาแล้วเอ่ย "คนที่อยากเฝ้าบ้านให้ฉันมีตั้งเยอะแยะ ยังไม่ถึงตานายหรอก"

“ผม… ผมสามารถทำอย่างอื่นได้ด้วยนะ ผมเฝ้ารถพาหมาไปเดินเล่นก็ได้” หานเถี่ยโถวพูดเสียงเบา

“นายนี่มันแบบอย่างแห่งความไร้ยางอายจริง ๆ ฉันว่าที่นี่น้ำใสเขาเขียวเป็นสถานที่ฝังศพที่ดี ถ้านายยังไม่ไป ก็พักผ่อนยาวที่นี่ไปเลยแล้วกัน” หลี่โม่พูดอย่างราบเรียบ

“แหะ ๆ อย่าเลยครับ ผมยังอยากทำเพื่อลูกพี่อยู่ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน ในอนาคตหากคุณต้องการอะไร ก็เรียกใช้ลูกกระจ๊อกคนนี้ได้เลย”

เมื่อหานเถี่ยโถวเห็นว่าหลี่โม่จะไม่เล่นด้วย ก็ยิ้มแห้ง ๆ และหมุนตัวจากไป ในใจกำลังคิดว่าจะอยู่ที่เมืองฮั่นต่อไปหรือไม่ ขอแค่พยายามจะต้องหาโอกาสเกาะต้นขาใหญ่นั่นได้แน่นอน

หลี่โม่หรี่ตามองหานเถี่ยโถวจากไป จากนั้นจึงหันหลังกลับแล้วเดินไปทางเขตอนุรักษ์ป่าไม้

......

เสียงปืนเงียบหายไปเป็นเวลานาน หลี่โม่ก็เองยังไม่กลับมา เฉินเสี่ยวถงเดินวนเวียนไปมาอย่างร้อนใจ

“คุณเชื่อถือได้หรือเปล่าเนี่ย ทำไมถึงยังไม่มีคนมาช่วยอีก?”

เฉินเสี่ยวถงตะคอกใส่อากวงด้วยความเดือดดาล

“คุณไม่ต้องไป รออยู่ที่นี่เถอะน่า!”

อากวงยื่นมือออกไปดึงเฉินเสี่ยวถง แต่กลับคว้าได้เพียงอากาศ เฉินเสี่ยวถงนั้นพุ่งทะยานออกไปแล้ว

สองมือของกู้ชิงหลินกอดร่างกายตัวเองไว้แน่น เธอพึมพำเสียงเบา "เฮอะ ปล่อยให้หล่อนอวดดีไปเถอะ ตายอยู่ข้างนอกได้ยิ่งดี”

คังเหวินซินกระทืบเท้า เขาก็นึกอยากออกไปหาหลี่โม่ด้วยกัน แต่เขานั้นขี้ขลาด ไม่กล้าก้าวเท้าออกไปเลยสักนิด

เฉินเสี่ยวถงรีบพุ่งออกไปหยิบปืนขึ้นมากระบอกหนึ่ง หลังจากหยิบปืนขึ้นมาแล้วก็ตรวจสอบปืนอย่างเชี่ยวชาญ จากนั้นมือทั้งสองข้างก็ถือปืนไว้แน่น แล้วเขาก็เดินไปตามทิศทางที่หลี่โม่หายไปเมื่อครู่นี้

เฉินเสี่ยวถงมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง แล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปในป่าทึบอย่างช้า ๆ เมื่อมองดูที่อยู่ในป่า เฉินเสี่ยวถงก็ยิ่งตื่นตัวมากขึ้น

“พี่หลี่โม่ พี่หลี่โม่พี่อยู่ไหนน่ะ?”