ผู้ถือหุ้นของยูล คอร์ปอเรชั่นรู้สึกไม่สบายใจที่ได้ยินเช่นนั้น ประธานโลว์เป็นคนแรกที่ก้าวออกอมาอย่างช้า ๆ “ประธานยูล นี่เป็นปัญหาภายในครอบครัวของคุณ ไม่จำเป็นต้องสาวไส้ให้กากินในวันครบรอบ 30 ปี ของบริษัทหรอกนะ”
“ถูกต้องแล้ว เมลานี่มีส่วนให้ความช่วยเหลือกับบริษัทเป็นอย่างมากในช่วงปีหลัง ๆ มานี้” ผู้ถือหุ้นคนอื่น ๆ พูดย้ำ
โจเอลรู้สึกผิดหวังเป็นที่สุด
พวกคนเหล่านี้ต่างก็เคยทำงานกับเขามาตั้งแต่แรกเริ่ม ทว่าตอนนี้พวกเขากลับเข้าข้างเดเมียนเพียงเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว
“คุณพ่อคะ ไม่ต้องโกรธไปหรอกค่ะ” แคทเธอรีนลูบไหล่ของเขาอย่างแผ่วเบาด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เธอจะหันกลับไปมองผู้ถือหุ้น “เอาล่ะค่ะ นั่นหมายความว่าพวกคุณทุกคนให้การสนับสนุนเดเมียนและเมลานี่ในฐานะประธานและซีอีโอของยูล คอร์ปอเรชั่นใช่ไหมคะ?”
ผู้ชายกลุ่มนั้นตกอยู่ในความเงียบ พวกเขาต้องได้รับผลประโยชน์มากมายจากเดเมียนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ซึ่งทำให้พวกเขาทั้งหมดลงเรือลำเดียวกันดังที่กล่าวมาก่อนแล้ว
“ก็ได้ค่ะ งั้นคุณพ่อคะ เราจะออกไปถ้าพวกเขาไม่ตอบ”
เธอคล้องแขนกับโจเอล
“เคธี่ลูก...” โจเอลดูเป็นกังวล ยูล คอร์ปอเรชั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่เขาทิ้งไว้ให้เธอ
เธอกระซิบที่ข้างหูของเขา “คุณพ่อ จำได้ว่ายูล คอร์ปอเรชั่นได้เชิญนักข่าวจากสำนักพิมพ์รายใหญ่เกือบทุกแห่งในออสเตรเลียมาด้วย สมัยนี้นักข่าวเขาถ่ายทอดสดออกอากาศกันนะคะ”
ความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เมื่อเขารู้ว่าเรื่องอื้อฉาวที่เกิดขึ้นในคืนนี้ต้องได้รับการเผยแพร่ต่อให้ทุกคนในประเทศนี้รับทราบโดยทั่วกัน
ผู้นำบริษัทมีความสำคัญอย่างยิ่งกับภาพลักษณ์ของบริษัทและชื่อเสียง
ผู้ถือหุ้นเหล่านี้ที่ให้การสนับสนุนเดเมียนและพวกที่เหลือจะถูกผู้คนดูถูกอย่างแน่นอน
“อีกไม่นาน พวกเขาก็จะมาขอความช่วยเหลือจากคุณพ่อค่ะ” แคทเธอรีนเตือนพ่อของเธอ
มุมปากของเดเมียนยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ เขากำลังจะกล่าวสุนทรพจน์เมื่อภรรยาของนักธุรกิจท่านหนึ่งตะโกนขึ้นเสียงดัง “เฉลิมฉลองต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ ผู้คนกำลังโวยวายอยู่ในอินเตอร์เน็ต เรียกประธานของยูล คอร์ปอเรชั่นว่า คนกระจอก หน้าไม่อาย และเสแสร้ง ผู้ถือหุ้นของบริษัทก็ไม่มีจรรยาบรรณพอ ๆ กัน โจเอล ยูลที่ถูกหลอกมากว่ายี่สิบปี ไม่มีแม้กระทั่งทางเลือกอื่นนอกจากออกไปจากสถานที่ที่เกิดเรื่อง”
“ถูกต้อง ในแพลตฟอร์มของสื่อกำลังถ่ายทอดสดข่าวในคืนนี้”
“แพลตฟอร์มที่ฉันใช้อยู่มีผู้เข้ารับชมมากกว่าพันล้านวิวแล้วนะ”
“อับอายขายขี้หน้าจริง ๆ”
ใบหน้าของเดเมียนไร้ซึ่งสีสัน
ผู้ถือหุ้นและผู้บริหารของบริษัทรีบตรวจดูโทรศัพท์ของพวกเขาอย่างรวดเร็ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...