คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 602

โจเอลกำลังจะตะคอกกลับด้วยความโกรธจัดเมื่อแคทเธอรีนผลักเขาออกอย่างนุ่มนวล เธอมองใบหน้าอันหล่อเหลาของฌอนอย่างไม่ไยดี “คุณพูดถูก ฉันโกหกคุณ”

“ทำได้ดีนี่ ใครร่วมมือด้วยบ้างล่ะ? เฟรยาเหรอ? หรือคนในโรงพยาบาลกัน?” ฌอนยิ่งรู้สึกเหมือนคนโง่มากขึ้นไปอีก เมื่อเขาไตร่ตรองดูแล้วว่าเธอหลอกเขาอย่างไรในช่วงสามปีที่ผ่านมา

เธอพยักหน้าก่อนจะยกริมฝีปากยิ้ม “ประธานฮิลล์ ถ้าตอนนั้นฉันไม่แกล้งตาย ฉันเกรงว่าฉันจะถูกเผาเหลือแต่เถ้ากระดูกจริง ๆ”

“เธอว่ายังไงนะ?”

ถึงจะมีราวยิ้มพราวอยู่บนใบหน้าของเธอ ทว่ามีความเย้ยหยันซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาที่หรี่ลงด้วยความไม่แยแส

“ฉันมั่นใจว่าคุณรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร”

แคทเธอรีนระบายยิ้มก่อนจะหยิบแว่นกันแดดออกมาจากกระเป๋าขึ้นมาสวม เธอดูเก๋และมีความมั่นใจขึ้นมาในทันที “ฉันเป็นคนปกติ แต่คุณกลับส่งฉันเข้าโรงพยาบาลจิตเวช ในทุก ๆ วัน ฉันถูกบังคับให้ฉีดยาและป้อนยาให้กิน ฉันถูกขังอยู่ในบ้าน ถูกควบคุมการใช้ชีวิตยิ่งเสียกว่านักโทษ พวกคุณทุกคนคงทำให้ฉันเป็นบ้าในเวลาไม่นาน”

ลำคอของฌอนตีบตันเมื่อเขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบห้าว “ตอนนั้นจิตใจของเธอยังไม่ปกติดี...”

“คุณรู้ถึงความแตกต่างระหว่างความผิดปกติทางจิตกับความโกรธสุดขีดเหรอคะ?” เธอพูดเยาะเย้ย “ฉันเสียลูกไปแถมยังถูกขัง แต่คุณกลับไปสนิทชิดเชื้อกับยัยซาร่าต่อหน้าฉันทุกวัน ฉันจะไม่เป็นบ้าไปได้ยังไง? คุณคิดว่าฉันควรจะใจเย็นและอ่อนโยนกับคุณไหม?”

“ฌอน นายทำกับลูกสาวของฉันแบบนั้นได้ยังไง?” โจเอลหัวใจแตกสลายเมื่อได้ฟังเรื่องนี้ เมื่อเขาฟื้นขึ้นมาจากอาการโคม่าเป็นครั้งแรก เขาเองก็คิดว่าแคทเธอรีนกำลังทุกข์ทรมานจากอาการป่วยทางจิต เขาคิดไม่ถึงแม้แต่น้อยว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นสาเหตุจะมาจากฌอน

“ชั่วช้า” โจเอลทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วทั้งพยายามต่อยหน้าเขา

ฌอนปัดป้องหมัดของชายผู้นั้นได้อย่างง่ายดายและจับมันไว้อย่างแรง

“ปล่อยเขาซะ” ดวงตาคู่สวยของแคทเธอรีนเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที “เมื่อสามปีก่อนคุณยกคุณพ่อขึ้นมาขู่ฉันหลายครั้ง และตอนนี้คุณยังจะใช้วิธีเดิม ๆ อยู่อีกเหรอ?”

แขนของฌอนหยุดชะงักทันที เขาเม้มริมฝีปากก่อนจะค่อย ๆ คลายมือที่จับโจเอลเอาไว้ออก

สีหน้าแปลกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโจเอล “เขาใช้พ่อไปขู่ลูกว่ายังไง?”

“...”

ถึงอย่างไรก็ตาม เขาก็รู้สึกอับอายกับอดีตที่ผ่านมา

นี่คือเหตุผลที่ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยลืมแคทเธอรีนลงได้เลย เป็นเพราะความรู้สึกผิด

“คุณพ่อคะ ไม่ต้องไปสนใจหรอกนะคะ เรื่องทั้งหมดมันเป็นอดีตไปหมดแล้วค่ะ”

เธอผลักโจเอลไปที่รถอย่างเบามือ ทั้งระบายยิ้มจาง ๆ “ไปกันเถอะค่ะ ไม่มีประโยชน์ที่จะมาเสียเวลาคุยกับคนอย่างเขาหรอกค่ะ”

“เคธี่ ลูกไม่ต้องเป็นห่วง พ่อจะแก้แค้นให้ลูกเอง” โจเอลพูดด้วยความโกรธแค้น

ฌอนขมวดคิ้วเป็นหน้าบึ้ง ขณะที่แคทเธอรีนหัวเราะออกมาก่อนจะพูดกับผู้เป็นพ่อ “แก้แค้นอะไรคะคุณพ่อ? หนูไม่อยากให้เขามาคิดว่าหนูเป็นบ้าแล้วขังหนูเอาไว้ในโรงพยาบาลจิตเวชอีก ต่อไปนี้เราอยู่ให้ห่างจากเขาเอาไว้คงจะดีกว่าค่ะ”

จากนั้นเธอจึงเดินอ้อมไปขึ้นยังที่นั่งฝั่งคนขับ