คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 662

เมื่อฌอนกลับมาแล้ว เขาก็เปิดโทรศัพท์และเห็นสายที่ไม่ได้รับหลายสาย

เขาเปิดวอทส์แอป เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เขาได้ส่งข้อความถึงซาร่าเอาไว้ [ผมมีงานด่วนต้องจัดการเย็นนี้แล้วคงจะไม่กลับ รีบนอนนะครับ]

เขากุมศีรษะด้วยความเจ็บปวดแล้วโทรหาเชสเตอร์ “นายนอนหรือยัง? ออกมาดื่มด้วยกันหน่อย”

“ฉันไม่ว่าง เมื่อคืนวานเข้าเวรดึก ฉันเหนื่อยมากเลย” เชสเตอร์ตอบ

“งั้นฉันไปหานายที่บ้านแล้วกัน” ฌอนพูดอย่างทุกข์ใจ

“...”

เมื่อเขาไปถึงวิลล่าของเชสเตอร์ เชสเตอร์ยังหลับและกรนอยู่

ฌอนดึงเขาขึ้นมาจากเตียง “ลุกมาดื่มกับฉัน”

ผมที่ยุ่งเหยิงไม่อาจทำลายความหล่อของเชสเตอร์ได้ เขากัดฟันพูดขึ้น “คราวนี้นายเป็นอะไรมาอีกล่ะ? เมื่อคืนนายไม่กลับไม่พอ แต่คืนนี้นายยังมาที่นี่อีก นายไม่กลัวซาร่าจะมีความคิดโง่ ๆ ... เดี๋ยวนะ กลิ่นอะไรอยู่บนตัวนาย?”

เชสเตอร์พูดไม่ออก “กลิ่นผู้หญิง แคทเธอรีนเหรอ?”

“นายรู้ได้ยังไงว่าเป็นกลิ่นเธอ?” ดวงตาของฌอนหรี่ลง

“ฉันได้กลิ่นนี้ตอนที่เธอเปิดประตูให้เมื่อเช้านี้ มันหอมมาก ฉันเลยจำได้” ฌอนส่งสายตาเตือนเชสเตอร์ด้วยสายตาเย็นชาเมื่อเชสเตอร์พูดแบบนั้น

“ช่างเถอะ”

เชสเตอร์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี “นายคิดจะทำอะไร? ฉันเพิ่งคุยกับนายเรื่องนี้ไปเมื่อเช้าเองนะ ทำไมนายถึง...”

“ใส่เสื้อผ้าซะ” ฌอนโยนเสื้อผ้าให้เขาแล้วออกไป

เชสเตอร์ลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวด ทว่าเมื่อเขาออกไป เขาก็เห็นฌอนเปิดขวดไวน์ลาฟีตที่เขาเก็บมาเป็นสิบปี “ฌอน ฮิลล์ ฉันยังทำใจดื่มไวน์ขวดนั้นไม่ได้เลยนะ วางลงเลย”

คำตอบของเขาคือเสียงเปิดขวดดัง ‘ป๊อก’

หัวใจของเชสเตอร์แทบแตกสลาย “เพื่อนยาก ทำไมนายไม่ไปหาร็อดนีย์แทน?”

“ฉันไปเคเอฟซีเหรอ?” ฌอนมองเขาเหมือนได้ยินเรื่องตลก “เป็นไปไม่ได้”

เชสเตอร์ว่าต่อ “เมื่อก่อนตอนที่ซาร่าไม่อยู่ แคทเธอรีนพานายไปที่นั่นตอนที่อาการป่วยของนายกำเริบ”

ฌอนแปลกใจมาก

มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นจริง ๆ เหรอ?

เชสเตอร์พูดเสริม “มีอยู่ครั้งหนึ่ง นายทำร้ายแคทเธอรีนแล้วพาเธอมาส่งโรงพยาบาลกลางดึก”

“...”

สีหน้าของฌอนเข้มขึ้นเพราะความตกใจ เขาเคยทำเรื่องใจร้ายแบบนั้นมาก่อนด้วยเหรอ?

ถ้าเป็นคนอื่นพูด เขาคงจะไม่เชื่อเป็นแน่ ทว่านี่เป็นเชสเตอร์ที่เป็นเหมือนน้องชายที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมากับเขา คำพูดส่วนใหญ่ที่เขาพูดออกมาจึงน่าจะเป็นความจริง

“เชสเตอร์ ฉันเป็นคนเลวขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?” ฌอนยกมือกุมศีรษะ ตอนนี้เขารู้สึกราวกับว่าไม่รู้จักตัวเองเลย