คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 695

พระอาทิตย์ยามบ่ายที่แสนขี้เกียจสาดส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่าง แล้วตกกระทบลงมาบนใบหน้าสวยหวานของแคทเธอรีน

เธอเอนไปด้านข้างและมุมปากของเธอก็เหยียดขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน “ตกลง ฉันจะไปรับ”

ฮาร์วีย์เกือบจะตาบอดเมื่อมองไป เขาถามออกไปอย่างระมัดระวังหลังจากที่เธอวางโทรศัพท์ “ประธานโจนส์ คุณกำลังออกเดทเหรอครับ?”

แคทเธอรีนหยุดชะงักพลางเลิกคิ้ว ดูก็รู้ว่าเธออารมณ์ดี “เร็ว ๆ นี้แหละ”

“...”

เรื่องนั้นเธอหมายความว่าอย่างไร?

ตอนนี้มีใครตามจีบประธานโจนส์อยู่หรือเปล่านะ?

...

21:00 น.

เครื่องบินจากประเทศสหรัฐอเมริกาแล่นลงจอดยังสนามบิน

แคทเธอรีนมารออยู่นานกว่าสิบนาทีก่อนจะเห็นว่าเฟรยาเดินออกมาพร้อมกับลูกรักทั้งสองคนของเธอ

ลูคัสสวมเสื้อเชิ้ตสไตล์อังกฤษสีน้ำเงิน แม้ว่าเขาจะตัวเล็กก็ตาม ทว่าใบหน้าเล็ก ๆ ของเด็กชายหล่อเหลาและน่ารักมากจนทำให้ผู้คนที่สัญจรผ่านไปมามากมายต่างจ้องมองเขา

ส่วนซูซี่ เด็กหญิงนั่งอยู่บนกระเป๋าเดินทาง ผมที่ถักเป็นเปียทั้งสองข้างแกว่งไปมาดูน่ารัก

เมื่อเด็กน้อยทั้งสองคนมองเห็นแคทเธอรีน ซูซี่ก็รีบกระโดดลงจากกระเป๋าเดินทางแล้ววิ่งมาหาเธอด้วยความตื่นเต้น

“คุณแม่ คุณแม่ขา...”

ซูซี่โผเข้าหาอ้อมแขนของเธอทันที แล้วก็ตามมาด้วยกลิ่นน้ำนมที่โชยมา

ถึงจะผ่านไปกว่าสามปี เธอยังคงจำเสียงนั้นได้

เฟรยาหันกลับไปแล้วก็ต้องเห็นแพทริคและลินดากำลังเดินออกมาจากประตู

หลังจากสามปีผ่านไป แพทริคดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ใบหน้าของเขาเด่นชัดมากยิ่งขึ้นและสันกรามก็ดูได้รูป กางเกงลำลองและเสื้อสเว็ตเตอร์สีดำของเขาทำให้เขาดูภูมิฐานกว่าเมื่อก่อน ตอนนี้เขาดูดีขึ้นมาก

ส่วนลินดา เธอไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก เธอสวมเสื้อสเว็ตเตอร์สีขาวกับกระโปรงสั้นถึงหัวเข่า มือทั้งสองข้างควงแขนแพทริคเอาไว้อย่างสนิทสนม เขาสวมชุดสีดำส่วนเธอสวมชุดสีขาว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นคู่รักกัน

ถึงอย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าแพทริคจะลืมลินดาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาและมองไปที่เฟรยาตาไม่กะพริบ

กางเกงยีนส์ทรงสกินนี่สีฟ้าอ่อนเน้นกระชับเรียวขาสวยของเธอ ท่อนบนเธอสวมเสื้อยืดสีส้มเรียบ ๆ เสื้อยืดถูกผูกไว้บริเวณเอว เผยให้เห็นเอวเล็ก ๆ ของเธอ

ผิวของเธอขาวนวลราวกับน้ำนม ผมของเธอเกล้าขึ้นเป็นมวยผม เผยให้เห็นพวงแก้มใส ดวงตากลมโตและสดใสของเธอทำให้เธอดูราวกับเป็นลูกครึ่ง

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!