คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 699

เวลา 10:00 น.

ในโรงแรมระดับห้าดาว

หลังจากร็อดนีย์ยื่นบัตรเชิญให้และเข้าไป ประธานแฮทช์ของเอสอี กรุ๊ป ก็ก้าวเข้ามาต้อนรับเขาอย่างกระตือรือร้น

“ประธานสโนว์ ยินดีต้อนรับครับ ยินดีต้อนรับ ผมรู้ว่าวันนี้คุณต้องมา ผมได้ยินมาว่าโอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นเคยเชิญการันมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่ก็ถูกปฏิเสธมาโดยตลอด ผมไม่ได้คาดหวังมากเท่าไรนักตอนที่เชิญเธอมา แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอจะตกลงอย่างง่ายดายแบบนี้”

“ยินดีด้วยครับประธานแฮทช์ รอยตีนกาจากการหัวเราะของคุณเห็นได้ชัดเลย” ร็อดนีย์ยิ้มอย่างร้ายกาจ “แต่เธอก็แค่มาร่วมงานสัมมนาเท่านั้น ไม่ได้จะมาทำงานกับคุณสักหน่อย อย่าเพิ่งฉลองเร็วเกินไปสิครับ ประธานแฮทช์”

“ไม่จริงเสมอไปหรอกครับ การันเองก็ตอบรับคำเชิญในคืนนี้เพื่อที่เราจะคุยกันเรื่องสูตรนี้” ประธานแฮทช์หัวเราะขึ้นมา “ขอโทษนะครับประธานสโนว์ ถ้าเราได้สูตรนี้มา ยอดขายผลิตภัณฑ์ของเราในช่วงครึ่งปีหลังนี้จะต้องแซงหน้าคุณไปอย่างแน่นอน”

ริมฝีปากบางของร็อดนีย์ขยับ

ประธานแฮทช์ตบบ่าของเขา “แต่ประธานสโนว์ไม่สนใจอยู่แล้วใช่ไหมล่ะครับ? ตระกูลสโนว์มีธุรกิจตั้งมากมาย แค่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นเท่านั้นเอง ถึงมันจะล้มละลาย คุณก็ยังมีบริษัทอีกมากในธุรกิจอื่น ๆ ที่คุณเข้าไปรับช่วงต่อได้ ตอนนั้นเราอาจจะได้เป็นหุ้นส่วนกันก็ได้”

ร็อดนีย์ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ใบหน้าของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

ใช่ ที่ตระกูลสโนว์มีธุรกิจมากมาย แต่ในขณะเดียวกัน ตระกูลสโนว์เองก็มีลูกหลานมากมาย เขาเป็นคนก่อตั้งโอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นขึ้นมา ถ้าเขาทำแบรนด์ที่เขาดูแลพังลง เขาคงถูกพวกที่เหลือในตระกูลสโนว์หัวเราะเยาะเอา

เขาจะต้องเกลี้ยกล่อมการันให้ได้

ในฐานะแขกคนสำคัญของงานสัมมนาในวันนี้ การันจะปรากฏตัวในช่วงสุดท้ายเท่านั้น

เวลา 11:30 น. ผู้จัดงานปรบมือขึ้น

คำพูดอวดดีที่เขาพูดออกไปเมื่อเช้านี้ดูเหมือนจะตบหน้าเขาเข้าให้แล้ว

บนเวที ดวงตาของเฟรยามองผ่านเขาก่อนจะมองไปยังทุก ๆ คน เธอพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีค่ะทุกท่าน ดิฉันการัน หรือเป็นที่รู้จักกันในชื่อ เฟรยา ลินช์”

ผู้เข้าร่วมงานชะงักนิ่งกันไปหมด รู้สึกว่าชื่อนี้ค่อนข้างคุ้นหู

“ใช่ค่ะ ดิฉันเคยทำงานเป็นนักเคมีเครื่องสำอางในโอเชอร์ คอร์ปอเรชั่น แต่ก็ทำได้ไม่นานนักโอเชอร์ก็กล่าวหาว่าฉันขโมยความคิดคนอื่นมาและทำตัวไม่เหมาะสม พวกเขาให้บริษัทเครื่องสำอางทั้งหมดในประเทศขึ้นบัญชีดำดิฉัน ว่าง่าย ๆ ก็คือ ในตอนนั้นดิฉันหางานทำในประเทศไม่ได้เลย”

เฟรยายิ้มขณะที่เธอพูดถึงอดีตที่น่าปวดใจของเธอ จู่ ๆ เธอก็มองไปที่ร็อดนีย์ “ประธานสโนว์ หลังจากนั้นสามปี ดิฉันสงสัยว่าคุณยังคิดว่าฉันขโมยความคิดของคนอื่นอยู่อีกหรือเปล่า? ถ้าฉันทำจริง ๆ ฉันจะเป็นอย่างที่ฉันเป็นทุกวันนี้หรือเปล่า?”

ทุกคนมองไปที่ร็อดนีย์ทันทีด้วยสายตาที่เจือด้วยความรังเกียจ… เล็กน้อย