คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 942

แคทเธอรีนขับรถเข้ามาและเห็นแอสตัน มาร์ตินสีดําคันหนึ่งจอดอยู่ข้างที่จอดรถซึ่งสำรองไว้เฉพาะรถเธอ

ฌอนนั่งอยู่หน้ารถ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวซึ่งเหน็บชายเสื้อไว้ในกางเกงของเขาอย่างหลวม ๆ เป็นไปได้ว่าช่วงนี้เขาน้ำหนักหายไปดูจากเสื้อผ้าของเขาหลวมไปบ้างเล็กน้อย

“ฌอน ฮิลล์ คุณมาที่นี่ทำไมคะ? ฉันมั่นใจนะคะว่าฉันวางตัวชัดเจนมาก คุณเข้าใจไหมคะ” แคทเธอรีนปิดประตูรถกระแทกเสียงดังขณะเธอลงรถ น้ำเสียงของเธอฟังดูหมดความอดทน

หัวใจของฌอนปวดร้าว

ตลอดมาถึงบัดนี้ เขาไม่ได้มาหาเธอที่บริษัทเพราะเขากลัวสายตาเย็นชาที่เธอจ้องเขามาแบบนี้น่ะแหละ

“ผมมีบางอย่างจะคุยกับคุณ มันเกี่ยวข้องกับเพื่อนของคุณ เฟรยา”

"มีอะไรว่ามาเลยค่ะ?" แคทเธอรีนหยุดชั่วคราว

“เราจะคุยกันตรงนี้เหรอ? ไปที่สํานักงานของคุณกันเถอะ” ฌอนเดินไปหาเธอ

"... ก็ได้ค่ะ"

แคทเธอรีนขมวดคิ้ว ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเฟรยา ยังไงเธอก็ต้องยอมตาม

เมื่อพวกเขาขึ้นไปชั้นบน เธอรีบพูดทันทีว่า "พูดมาเลยค่ะ"

ฌอนมองไปรอบ ๆ “นี่คือวิธีที่คุณปฏิบัติต่อแขกของคุณหรือครับ? ถ้วยชาล่ะอยู่ไหน?”

“ถ้าคุณมาที่นี่เพื่อดื่มชา คุณสามารถออกไปแล้วเลี้ยวขวา ลงลิฟต์ไปเลยค่ะ” แคทเธอรีนกอดอก “ฉันยุ่งมาก ฉันไม่มีเวลาดื่มชากับคุณชายใหญ่ฮิลล์หรอกค่ะ”

"คุณใจร้ายเหลือเกิน" หัวใจของฌอนสุดระทมขมขื่น เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องใช้เฟรยาเป็นข้ออ้างเพื่อเปิดทางเข้าหาเธอ "คุณย้ายออกทำไม?"

“ฌอน ฮิลล์ ฉันยอมให้คุณขึ้นมาเพราะเฟรยาเท่านั้นค่ะ” แคทเธอรีนเริ่มหมดความอดทน

"คุณไม่อยากเจอผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?" ฌอนมองเธอด้วยดวงตาลุ่มลึกของเขา

“ก็ไม่จำเป็นไม่ใช่เหรอ? แค่มองคุณก็ทําเอาฉันขยะแขยงแล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน