คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 234

ตำรวจอธิบายกับเขาแบบนั้น

เมื่อ เซิน โมเฟย ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป ทำให้ตาของเขาเปิดกว้างและตื่นเต็มที่ในเวลานี้

หลังจากครุ่นคิดสักพักเขาก็ค่อย ๆ เปิดปาก "ทำไมคุณต้องให้เธออยู่ที่นี่ในเมื่อยังไม่รู้เลยว่าเธอบาดเจ็บขนาดไหน?”

ตำรวจพลิกเปิดบันทึกบนโต๊ะและทวนคำข้างใน "นางสาวหยางผู้เป็นเหยื่อบอกว่า เธอกำลังมีปากเสียงกับนางสาวซอง และด้วยความโกรธนางสาวซองจึงเขวี้ยงจานใส่เธอจนหัวแตก"

“หัวแตก?” เซิน โมเฟย หัวเราะและดวงตาของเขามีแต่ความเย้ยหยัน “หัวเธอแตกนี่คำให้การของเธอชัดเจนแค่ไหน? เธอคงไม่ได้สติแตกอยู่ใช่ไหม?”

นายตำรวจยิ้มเจื่อน "คุณหยางอะไรนั่นก็แค่มีรอยที่หัวและเลือดออก"

เธออยากจะฟ้อง เพราะบาดเจ็บแค่นี้?!

เซิน โมเฟย พบว่าสถานการณ์นี้น่าตลกมาก

เซิน โมเฟย หันหน้าไปตรวจสอบร่างเพรียวบางที่นั่งอยู่ไม่ไกล เธอจ้องมองตรงไปข้างหน้าอย่างไร้ความรู้สึก ดวงตาของเธอจ้องมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่าโดยไม่มีการโฟกัสใด ๆ

ความเศร้าของเธอ ทำให้คนที่อยู่ข้าง ๆ เธอสัมผัสได้ถึงความหดหู่

ทำไมภรรยาพี่เขาถึงมีเพื่อนสนิทอย่างเธอได้นะ

เซิน โมเฟย เม้มริมฝีปากและอธิบายให้ตำรวจฟัง "ผมจะประกันตัวเธอออกไปก่อน หากเหยื่อต้องการฟ้องเธอ ขอให้ติดต่อผมโดยตรง"

ในขณะที่เขาพูดเขาหยิบนามบัตรของเขาออกมาจากกระเป๋าและวางไว้บนโต๊ะ

"แต่..." ตำรวจที่รับผิดชอบ กำลังจะชี้แจงว่าเหยื่อไม่ยอมให้นางสาวซองได้รับการประกันตัว แต่เมื่อเขาเห็นชื่อบนนามบัตรเขาก็ประหลาดใจ และตาโต เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น

"คุณคือ เซิน โมเฟย คุณชายเซิน?"

ในสังคมของเราผู้ที่มีอำนาจย่อมได้เปรียบผู้อื่นอย่างแน่นอน หลังจากรู้จักตัวตนของเขาตำรวจได้อนุญาตให้เขาพา ซอง อันยี ออกจากสถานีตำรวจ

"ขอบคุณค่ะ!"

นั่นเป็นประโยคแรกที่ ซอง อันยี พูดกับเขา

“ขอบคุณนะคะ ชินจิน”

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา อันยี ก็ยังคงถูกคุมขังอยู่ที่สถานีตำรวจในตอนนี้

“ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับผมขนาดนี้ก็ได้” เธอสำนึกบุญคุณ ทำให้ ลู ชินจิน ไม่พอใจเล็กน้อย

ทัง โรลชูว เห็นเขาไม่พอใจ เธอจึงหัวเราะเบา ๆ "ฉันขอบคุณ คุณในนามของอันยี ฉันไม่ได้จะสุภาพกับคุณ"

ในขณะที่เธอพูด เธอก็เดินไปยืนเขย่งเท้าและจูบเขาเบา ๆ ที่ริมฝีปากของเขา “ฉันดีใจที่คุณเป็นห่วงเพื่อนของฉันด้วย”

เขาจ้องมองเธอด้วยความรัก และเขาก็โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

เขาโค้งริมฝีปากขึ้น "แค่นั้น มันไม่พอ"

ก่อนที่เขาจะจบประโยค เขาจู่โจมเธอด้วยริมฝีปากสีแดงที่เปิดเล็กน้อย และกลืนกินเธอด้วยความเร่าร้อนของเขา

ทัง โรลชูว รู้สึกเหมือนเธอเป็นเรือลำเล็ก ๆ ในมหาสมุทรที่กำลังถูกโจมตีโดยพายุลมแรง และสุดท้ายเธอก็จมลงเพราะลมที่แรงอย่างบ้าคลั่งนั้น