คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 427

รถ SUV สีดำ กำลังซิ่งอยู่บนถนน และมุ่งหน้าไปในทิศทางตรงกันข้ามกับย่านใจกลางเมือง

ภายในรถ ซอง อันยี กำลังบีบที่จับประตูอย่างแรง เธอพยายามจะเปิดประตู

แต่มันถูกล็อคไว้ จึงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะสามารถเปิดมันออกได้

หลังจากพยายามอย่างไร้ความหมาย เธอก็ยอมแพ้ และหันไปจ้องคนขับด้วยความโกรธ

"เซิน โมเฟย นี่มันคือการลักพาตัวนะ คุณเข้าใจไหม? มันผิดกฎหมาย!" เธอคำรามเสียงดัง

เซิน โมเฟย ที่กำลังฟุ้งซ่าน หันมามองเธอ และยิ้มเล็กน้อย “ผมทำผิดกฎหมายเพราะคุณไง ไม่ใช่เหรอ?”

ซอง อันยี ตกใจเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ส่งเสียงหัวเราะเย็น ๆ ออกมา “อย่าพยายามทำให้ฉันใจอ่อนด้วยคำพูดแบบนั้น ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบ”

เขาอ้างว่ายินดีที่จะทำผิดกฎหมายเพื่อเธอ!

ถ้าเธอบอกให้เขาไปฆ่าคน เขาจะทำไหม?

“ผมจะทำ!”

จู่ ๆ เสียงของเขาก็ดังขึ้น

ซอง อันยี เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ เธอจ้องมองไปในดวงตาที่มุ่งมั่นของเขา จู่ ๆ เธอก็ตระหนักว่าเธอได้เปล่งความคิดในใจออกมาดังเกินไป

“งั้นก็ฆ่าคนเพื่อฉันสิ” แค่พูดใครก็ทำได้!

"ฆ่าใคร" เขาถาม

“ตัวเองไง!”

มันเป็นคำพูดที่เยือกเย็น ไร้อารมณ์

“คุณอยากให้ผมตายจริง ๆ เหรอ?” เซิน โมเฟย ถามอย่างใจเย็น

"ใช่ ถ้าคุณตาย ฉันคงไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนี้หรอก!" ซอง อันยี ตะโกนเสียงดัง ราวกับว่าเขาจี้จุดที่อ่อนแอของเธอ

ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบ

เขากำพวงมาลัยแน่นขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มขมขื่นปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา เขาถามว่า "ผมทำให้คุณเจ็บปวดขนาดนั้นเลยเหรอ?"

“ผมทำให้คุณเจ็บปวดขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?”

เธอรู้สึกเหมือนมีก้อนบางอย่างอยู่ในลำคอ เขาทำให้น้ำตาของเธอไหลเยอะกว่าเดิม

"ทำไม ทำไม?"

เธอพึมพำอยู่ข้างหูของเขา เธอวางมือบนหลังของเขาและร้องไห้ออกมาเสียงดัง

ดวงตาของ เซิน โมเฟย ชื้น เขาฝังศีรษะไว้ที่ซอกคอของเธอ และโอบกอดเธอไว้แน่นยิ่งขึ้น

ภายนอกรถ เป็นกลางคืนที่เงียบสงัด ตามท้องถนนไร้เสียง ท้องฟ้ามืดมากจนเป็นสีดำสนิทไร้ซึ่งแสงสะท้อน

สถานที่นั้นรกร้างและเงียบสงบ

เมื่อคน ๆ หนึ่งตกหลุมรัก แม้ว่าพวกเขาจะเจอกับหลุมลึกที่มองไม่เห็นก้นหลุม เขาก็พร้อมจะกระโดดลงไปอย่างไม่รู้ตัว

ซอง อันยี ตื่นแล้ว ในขณะที่เธอลืมตาขึ้นมา เธอก็พบใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาอยู่ใกล้เธอ ฉากของคืนที่ผ่านมาฉายซ้ำเหมือนภาพยนตร์ที่คอยฉายในใจของเธอ

เธอเสียใจไหม?

ไม่ เธอไม่เสียใจเลย